Reklama

Aula

Spotkanie z „Duśką”

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kolejne poniedziałkowe spotkanie w redakcyjnej auli „Niedzieli” odbyło się 11 lutego br. i było związane z prezentacją filmu „Duśka”. Projekcji towarzyszyła dyskusja z reżyserem filmu Wandą Różycką-Zborowską. Na spotkaniu był obecny ks. Tomasz Lubaś - dyrektor generalny Edycji Paulińskiej, która film udostępniła i wyraziła zgodę na jego trzydniową prezentację na stronie internetowej „Niedzieli”.

Prowadzący spotkanie Marian Florek przypomniał na wstępie, że życiowe motto autorki filmu brzmi: „W sztuce powinno się podchodzić do działania jako obowiązku. Trzeba dbać o to, by nie prowadzić życia w jeden sposób, a w inny sposób tworzyć”. Przypomniał również jej dorobek artystyczny, na który składają się m.in. filmy o Janie Pawle II i Benedykcie XVI oraz Stefanie Stuligroszu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Film „Duśka” powstał w 2008 r. Jego bohaterką jest Wanda Półtawska, z zawodu lekarka, znana z niezwykłej przyjaźni z Janem Pawłem II oraz ogromnego zaangażowania w obronę życia i rodziny. Znany jest również cudowny epizod z jej życia - uzdrowienie z choroby nowotworowej. W czasie jej choroby, w 1962 r., bp Karol Wojtyła prosił o modlitwę w jej intencji włoskiego kapucyna Ojca Pio. Film przypomina także inne fakty z życia Wandy Półtawskiej, jej dzieciństwo w niezamożnej rodzinie, patriotyczne wychowanie, aresztowanie w czasie okupacji za działalność niepodległościową, uwięzienie i ocalenie z obozu w Ravensbrück.

Opowiadając o pracy nad filmem, przyznała, że z uwagi na wypełniony wykładami, spotkaniami oraz innymi obowiązkami kalendarz Wandy Półtawskiej trudno było ustalić daty „dni zdjęciowych”. - Nasza ekipa musiała po prostu wziąć kamerę i jechać za panią Półtawską - opowiadała autorka filmu. Jednak, jak zauważają widzowie, dzięki temu film jest ciekawszy, bogatszy o spotkania z wieloma ludźmi i piękne zdjęcia, zwłaszcza plenerowe, które znakomicie wpisują się w przesłanie filmu. Wanda Różycka-Zborowska podkreśliła, że dla niej jako reżysera ważne było ukazanie niezwykłej przyjaźni, jaka łączyła Jana Pawła II oraz Wandę Półtawską i jej rodzinę, a także siły, którą bohaterka czerpie z głębokiej wiary i codziennej Eucharystii.

Reklama

W imieniu uczestników Wandzie Różyckiej-Zborowskiej podziękował o. Jan Pach - paulin, zauważając, że zbieżność imion bohaterki i autorki filmu nie jest przypadkowa i mają one o wiele więcej cech wspólnych. Podsumowując spotkanie, ks. inf. Ireneusz Skubiś, redaktor naczelny „Niedzieli”, powiedział: - Bohaterkę filmu - Wandę Półtawską poznałem 40 lat temu, zapraszałem ją na spotkania ze studentami w Duszpasterstwie Akademickim. To wyjątkowy człowiek, reprezentujący głęboką duchowość, człowiek prawdy. Życie nie szczędziło jej trudnych doświadczeń, bo tacy ludzie nie mają łatwego życia.

Ks. inf. Ireneusz Skubiś podkreślił również, że wartości, których broni Wanda Półtawska, przede wszystkim życie i rodzina, to wartości fundamentalne. - Te wartości są przedmiotem rewolucji, która dzieje się na naszych oczach - powiedział ks. Skubiś. - Projekty ustaw parlamentarnych wypaczających te wartości są porażające. Neoliberalizm stanowi realne zagrożenie.

Redaktor naczelny „Niedzieli” odniósł się również do decyzji Benedykta XVI o abdykacji, która została ogłoszona tego dnia kilka godzin wcześniej: - Patrzymy z szacunkiem i wdzięcznością na Benedykta XVI, który odważnie powiedział wszystkim, jak wielkim ciężarem jest dźwigać dzisiaj papiestwo i odpowiedzialność za to, co nazywamy cywilizacją chrześcijańską. Tym bardziej bądźmy dziś z Kościołem - powiedział na zakończenie.

Warto wiedzieć, że Wanda Różycka-Zborowska prowadzi w poznańskim Instytucie Duchowości „Carmelitanum” spotkania pn. „Kino duchowe”. Prezentowane są na nich filmy dokumentalne i fabularne, otwierające widza na inny odbiór rzeczywistości i wartości, rzadko ukazywane w oficjalnych mediach. Jest to także okazja do spotkania z reżyserami, którzy podejmując określone tematy, często wchodzą w konflikt ze środowiskami myślącymi „poprawnie”, gubiąc przy tym obiektywną prawdę o rzeczywistości.

2013-02-18 13:30

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Spójrz na mnie!

Przysłuchując się rozmowom uczestników Europejskiego Forum Młodych (EYF 15-20 lipca br.), wyłowiłam główną myśl, która przenikała większość wypowiedzi, a ściśle wiązała się z hasłem tegorocznego spotkania w Częstochowie – „współodczuwanie”. Dostrzec Jezusa w drugim człowieku. W każdym. Nikogo nie wyłączając.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Stań przed Bogiem taki, jaki jesteś

2024-04-24 19:51

Marzena Cyfert

O. Wojciech Kowalski, jezuita

O. Wojciech Kowalski, jezuita

W uroczystość św. Wojciecha, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski, wrocławscy dominikanie obchodzą uroczystość odpustową kościoła i klasztoru.

Słowo Boże podczas koncelebrowanej uroczystej Eucharystii wygłosił jezuita o. Wojciech Kowalski. Rozpoczął od pytania: Co w takim dniu może nam powiedzieć św. Wojciech?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję