Miejsce, gdzie zbudowano świątynię, to teren, na którym stał najstarszy kościół miasta. Był to obecny kościół pw. św. Józefa. Wcześniej w tym miejscu znajdowała się kaplica. Parafia pw. Wniebowzięcia NMP została erygowana w 1430 r. Obecny kościół wybudowano pod koniec XIX wieku z ofiar mieszkańców. To kościół, który w czasie wojny znalazł się na terenie getta. Został przekształcony w magazyn i zdewastowany przez Niemców.

Tutaj w 1896 r. ochrzczona została sługa Boża Stanisława Leszczyńska, tutaj też znajduje się jej grób. Bohaterska położna z Auschwitz, która nie zawahała się sprzeciwić obozowemu lekarzowi, dr. Mengele, nakazującemu jej zabijać nowo narodzone dzieci, i powiedzieć stanowcze: „Nie, nigdy”, jest symbolem walki o życie. Takim, którego można dotknąć. Bo przecież jeszcze kilkadziesiąt lat temu biegała po bałuckich ulicach, spiesząc do porodów. Zapewne na tych uliczkach są jeszcze ślady jej stóp, a kamienice świadczą o jej pięknej, dobrej i błogosławionej dla wielu kobiet, obecności. Pewnie starsi mieszkańcy pamiętają ją, choćby z opowieści swoich rodziców. Anioł dobroci. Mateczka. Nasza łódzka święta. Kobieta. W pracy położnej, podczas pobytu w obozie, nie myślała o sobie. Nie okazywała strachu, choć na pewno się bała. To przecież takie ludzkie. Co więc dało jej tę wielką odwagę? Tu nie ma innej odpowiedzi – to Bóg.

Mimo że za każde zachowane przy życiu dziecko groziła jej kara śmierci, ratowanie życia było treścią jej powołania, co do którego nie miała wątpliwości. Nie oceniała kobiet, którym pomagała. Niezłomna. Piękna swoją postawą i swoim życiem. Niedościgniony wzór. Nic więc dziwnego, że do tego kościoła, do jej grobu, przychodzą matki oczekujące narodzin dziecka, że przychodzą tu obrońcy życia, kobiety.

Najpiękniejsze, ale i najbardziej zawstydzające dla nas, jest to jej stanowcze „nie”, wbrew wszystkiemu. A przecież są sytuacje, gdy boimy się stanąć w obronie tego, co Boże, co święte. Gdy dezerterujemy. Ona nie uciekła, nie wybrała egoistycznie siebie. W tym pięknym kościele, przed ołtarzem Wniebowzięcia NMP nie można o niej nie pomyśleć. Nie można pozostać obojętnym na Stanisławę Leszczyńską. Nie można nie wyjść stąd onieśmielonym jej świętością.

Ale ta świątynia to nie tylko bohaterska położna, nie tylko strach zamkniętych w getcie ludzi i piękna postawa tych, którzy szli im z pomocą. To także dwóch kapłanów, którzy podzielili los ponad stu czterdziestu księży diecezji łódzkiej w Dachau. Ksiądz Hipolit Pyszyński, proboszcz, i wikariusz, wykładowca Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi – ks. Władysław Grzelak. Wychudzeni, wycieńczeni. Ksiądz proboszcz zginął w komorze gazowej, jego wikariusz w obozowym szpitalu. To też obraz Matki Bożej Miłosierdzia zwanej Matką Bożą Łódzką, czczonej i wypraszającej łaski tym, którzy tego potrzebują.