Reklama

Jan Paweł II

„Totus tuus” jest wielkim aktem zawierzenia się Matce Najświętszej

Adam Bujak wspomina najbardziej wzruszające chwile pielgrzymek z św. Janem Pawłem II. „Nadprzyrodzone i niewytłumaczalne dla ludzkiego umysłu”.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

„Totus tuus” jest wielkim aktem zawierzenia się Matce Najświętszej. Jan Paweł II powtarzał te wspaniałe słowa przez całe swoje życie; można też powiedzieć, że umarł z nimi w sercu. Przez cały ten niezwykły czas mojego życia, kiedy towarzyszyłem Ojcu Świętemu, podziwiałem Jego niesamowitą więź z Chrystusem, ale także z Marią, Matką Najświętszą.

Jak On był mocno emocjonalnie z Nią związany! Kiedy modlił się wpatrzony w Jej wizerunek w Kalwarii Zebrzydowskiej, w śląskich sanktuariach, w Guadalupe, w Lourdes, w Fatimie czy przede wszystkim na Jasnej Górze widać było, że rozumie jak nikt inny przeżywanie modlitwy konkretnego wierzącego człowieka, który przyszedł, aby pokłonić się Matce Najświętszej. W Kalwarii, która miała dla Niego szczególny wymiar, bowiem pielgrzymował do Matki Bożej Kalwaryjskiej od wczesnego dzieciństwa, to przeżywanie miało niezwykły charakter.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Adam Bujak o pielgrzymkach z św. Janem Pawłem II:


Podziel się cytatem

Reklama

Najczęściej były to jego bardzo osobiste wewnętrzne rozmowy z Najświętszą Panną i Jej Synem podczas przemierzania kalwaryjskich dróżek. Pamiętam, jak On był wpatrzony w ten wspaniały obraz Matki Bożej Kalwaryjskiej za każdym razem, kiedy do Niej powracał. Bliskie Jego sercu było także Lourdes, które związane jest z cierpieniem ludzkim. Towarzyszyłem Ojcu Świętemu podczas ostatniej za jego życia wielkiej pielgrzymki do tego francuskiego sanktuarium. Kiedy byłem z Nim w grocie Massabielle usłyszałem Jego bardzo osobiste słowa skierowane do Matki Bożej. Powiedział wówczas: „Matko Święta, żegnam się z Tobą”. Nie wiedziałem, czy żegna się z życiem, czy żegna się już z tym miejscem, bo czuje śmierć, czuje ten moment odchodzenia. Potem już przeszedł do Ojca, do nieba...

Reklama

Niezwykłym doświadczeniem była też pielgrzymka z Janem Pawłem II do Guadalupe – monumentalnego meksykańskiego sanktuarium, tam gdzie znajduje się imponujących rozmiarów obraz Matki Najświętszej nie namalowany ludzką ręką. Wszyscy bowiem naukowcy stwierdzili, że nie może to być wytwór ludzkiej, twórczej ręki artysty, tylko dzieło, które powstało w sposób z całą pewnością nadprzyrodzony i niewytłumaczalny dla ludzkiego umysłu. Także i tam wydarzyło się coś niesamowitego. Była taka chwila, że poszedłem na balkon, skąd widziałem całą tę ogromną bazylikę, Ojca Świętego naprzeciwko, a także moment wejścia Indian z muzyką.

Reklama

Czułem coś absolutnie niesamowitego, bo to było nieprawdopodobne widowisko. Prawie nadzy, odziani tylko w swoje obrzędowe stroje z piór Indianie, szli w stronę Matki Bożej z Guadalupe, przed której wizerunkiem siedział Ojciec Święty, który – ciężko chory nie mógł już wówczas klęczeć – wygłosił po hiszpańsku homilię, którą w pewnym momencie przerwał i powiedział po polsku: „O Jezus, Maria”. Widocznie musiał odczuć jakiś potworny, wewnętrzny ból, do tego stopnia, że nawet on, człowiek jak skała, nie mógł wytrzymać tego wielkiego mistycznego cierpienia, którego doświadczał pod tym obrazem.

Reklama

Pozwolę sobie powrócić jeszcze do wydarzeń z groty w Lourdes. Szczególnie zapadł mi w pamięć moment, w którym Ojciec Święty pił wodę ze źródełka, popatrzył na figurę Matki Bożej i w chwilę później zaczął się strasznie trząść, a z jego organizmem zaczęło się dziać coś nieprawdopodobnego. Widać było, że musiało to być jakieś ogromne przeżycie. Otoczyła go służba, która była wokół niego i tak zamarliśmy w bezruchu, w modlitwie do Matki Najświętszej o uzdrowienie Jana Pawła II.

Na koniec chciałbym raz jeszcze przypomnieć jeden z najświętszych wizerunków Maryjnych na świecie, czyli Matkę Bożą Jasnogórską. Jednym z wydarzeń na Jasnej Górze, które szczególnie mocno przeżywałem, były obchody Milenium Chrztu Polski 3 maja 1966 r. Podczas tej niezwykłej uroczystości prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński, wraz z całym Episkopatem dokonał aktu oddania Polski Maryi, Matce Kościoła, w Jej macierzyńską niewolę za wolność Kościoła Chrystusowego na całym świecie. To było niezwykłe spotkanie, na które przybyły cztery wielkie postacie: Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński, który niebawem będzie beatyfikowany i bardzo blisko z nim związani: abp Karol Wojtyła, bp Kominek i bp Baraniak.

Był to czas, kiedy Gomułka kpił sobie z Kościoła, organizując agresywne w swojej wymowie antymaryjne i antymilenijne wiece. Stało się wówczas coś niezwykłego. To zawierzenie Polski Matce Najświętszej na Jasnej Górze dokonało niesamowitego zwrotu w kierunku wolności, w kierunku miłości Kościoła, miłości rodziny, miłości Matki Chrystusa. Owoce tego zawierzenia odczuwamy do dnia dzisiejszego, bowiem jest to pokłosie słynnych, wspaniałych nabożeństw apelowych do Matki Najświętszej o godz. 21.00. Możemy sobie w tym czasie przypomnieć słowa naszego przyszłego błogosławionego kardynała Stefana Wyszyńskiego, który ogłosił godzinę 21.00 jako czas Apelu Matki Bożej Jasnogórskiej.

Reklama

Wielkim przeżyciem było też dla mnie uczestnictwo w obrzędzie ubierania Matki Bożej w nową sukienkę. Zakonnicy wnieśli wówczas tę wspaniałą Ikonę Matki Najświętszej, taką jaka jest w oryginale, nie przyozdobioną żadną dekoracyjną sukienką. Po raz pierwszy zobaczyłem Ją w tej postaci. Położyli Ją na stole, wokół którego zebrali się bracia i ojcowie paulini rozpoczynając modlitwę przed uroczystym obrzędem. Następnie przynieśli brylantową suknię, którą przyozdobili wizerunek Matki Bożej. Ten obrzęd zawsze jest dokonywany w tajemnicy, w skupieniu. Byłem jedynym człowiekiem, który udokumentował to wydarzenie.

O moich pielgrzymkach ze św. Janem Pawłem II mógłbym jeszcze pisać wiele, ponieważ wypełniły one ogromną część mojego życia. Uznałem jednak, że w maryjnym miesiącu, w Roku św. Jana Pawła II, który obchodzimy pod hasłem „Totus Tuus”, warto skupić się na naszych wspólnych wizytach w sanktuariach maryjnych. Z tego powodu i ku uczczeniu setnej rocznicy urodzin św. Jana Pawła II ukazał się teraz album pt. „Totus Tuus”, moja fotograficzna opowieść o maryjności naszego Ojca Świętego. Albumowi towarzyszy wspaniały tekst ks. prof. Jana Machniaka, zaś swoje podziękowania chciałbym skierować także do PKN Orlen oraz Fundacji „Dzieło nowego Tysiąclecia”, bez których ten album nie mógłby powstać.

Zachęcam Państwa do lektury.

Adam Bujak, fotografik papieski, Kawaler Orderu Orła Białego

Album „Totus Tuus”: ZOBACZ


Podziel się cytatem

Reklama

Ks. Prof. Jan Machniak o pobożności maryjnej św. Jana Pawła II:

2020-05-15 13:18

Ocena: +5 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ojciec Żak: świadomość Jana Pawła II w kwestii pedofilii wzrastała, papież uczył się tej problematyki

[ TEMATY ]

Jan Paweł II

BP KEP

Papież wielokrotnie witał się z wiernymi. Robił tak nawet wbrew wcześniejszym ustaleniom

Papież wielokrotnie witał się z wiernymi. Robił tak nawet wbrew wcześniejszym ustaleniom

Śledząc decyzje i wypowiedzi Jana Pawła II dotyczące kwestii wykorzystywania seksualnego małoletnich można stwierdzić, że papież uczył się tej problematyki a jego świadomość wzrastała - powiedział PAP koordynator KEP ds. ochrony dzieci i młodzieży oraz dyrektor Centrum Ochrony Dziecka ojciec Adam Żak.

PAP: Wiele osób zarzuca dziś Janowi Pawłowi II, że jako papież nie zrobił wystarczająco dużo w kwestii walki z problemem pedofilii wśród duchownych. Czy zdaniem ojca mógł zrobić więcej, biorąc pod uwagę ówczesny stan wiedzy w tym temacie?

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Konkurs fotograficzny na jubileusz 900-lecia

2024-04-24 19:00

[ TEMATY ]

konkurs fotograficzny

diecezja lubuska

Bożena Sztajner/Niedziela

Do końca sierpnia 2024 trwa konkurs fotograficzny z okazji jubileuszu 900-lecia utworzenia diecezji lubuskiej. Czekają atrakcyjne nagrody.

Konkurs jest przeznaczony zarówno dla fotografów amatorów, jak i profesjonalistów z wszystkich parafii naszej diecezji. Jego celem jest uwiecznienie śladów materialnych pozostałych po dawnej diecezji lubuskiej, która istniała od 1124 roku do II połowy XVI wieku.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję