W homilii ksiądz proboszcz nawiązał do wyjazdu na Jasną Górę przedstawicieli parafii, którzy tydzień temu dziękowali u Matki za dar świątyni i prosili w intencji całej wspólnoty parafialnej. Wspominał również śp. ks. prał. Jana Czaplińskiego.

– Jeżeli jesteśmy w tej świątyni, to musimy zacząć od księdza prałata Jana. Wielu z nas pamięta jego sylwetkę, jego rower, który był nieodłącznym atrybutem jego kapłaństwa. Gdy będziecie stąd wychodzić, spójrzcie na zdjęcia z Waszej kroniki. Tam jest też jego postać. Gdyby nie jego wiara i pokora, gdyby nie jego wielka miłość do Kościoła, nie byłoby ani świątyni na Krzyckiej, ani tej. Tylko Pan Bóg wie – bo on rzadko o tym mówił – ile się wysiedział na UB, ile razy go wyrzucali przez drzwi a on wracał. Opowiem Wam taki jeden epizod, który poznałem, ale nie od ks. prałata, bo on tego nie opowiadał, był niezwykle skromny. Gdy nie mógł dostać materiałów budowlanych, udał się do wysoko postawionego dyrektora. Wyszła jednak sekretarka i powiedziała: „Proszę księdza, dyrektora dzisiaj już nie będzie”. A on odpowiedział: „Nic nie szkodzi”. Wyjął różaniec i zaczął się modlić. Dyrektor oczywiście był, tylko nie chciał się spotkać. Wiedział jednak, że nie wyprosi księdza prałata, że on z tym różańcem będzie tam siedział i psuł piękno komunistycznego ładu. A więc wezwał go po godzinie czy dwóch i przydzielił mu materiały – opowiadał ksiądz proboszcz. – Starsi na pewno pamiętają, jak ta pierwsza kaplica na Krzyckiej była zbudowana w formie baraku i jak przyszli UB-owcy i ją rozwalili. Wszystko rozwalili. To też im przeszkadzało. Mógłbym na ten temat wiele mówić, powiem tylko jedno – ja w swoim kapłaństwie najwięcej zawdzięczam właśnie jemu – wyznał ks. Michalik.

Przytoczył jeszcze jedną rozmowę, jaką odbył z ks. prał. Czaplińskim. – Kiedyś powiedział mi tak: Pamiętaj, w życiu będziesz miał do czynienia z różnymi ludźmi, czasem bardzo trudnymi, zwłaszcza ludźmi starszymi, chorymi. Dadzą Ci nieraz w kość. Ty się wtedy tak módl: Panie Boże, obym gorszy na stare lata nie był! Obym gorszy nie był. Myślę, że to jest mądrość wynikająca z natchnienia Ducha Świętego. Czasem narzekamy, nie umiemy przebaczyć, coś nas całymi latami boli. Czasem pod własnym dachem, w rodzinnym domu, dokuczy osoba, którą trzeba się opiekować. Ty się nią opiekujesz, dajesz jej miłość a ona Ci daje w kość, każdego dnia. Wtedy trzeba powiedzieć: Panie Boże, obym gorszy na stare lata nie był, bo nie wiem, jak się zestarzeję, nie wiem, co będzie z moją głową, nie wiem, co będzie z moją psychiką, nie wiem, co w ogóle się ze mną stanie – mówił ksiądz proboszcz.

Następnie opowiedział o własnych doświadczeniach, związanych z odwiedzaniem chorych. – Ja widzę, co choroba robi z człowiekiem, bo odwiedzam chorych regularnie. I widzę, co się dzieje – jedni dają radę, inni nie – mówił. – Czasami też nam się wydaje, że jesteśmy pępkiem świata. Nieprawda! Nie od nas się wszystko zaczęło. W tej parafii także. I mamy nadzieję, że nie na nas się skończy. I to jest takie piękne przesłanie w Duchu Świętym: Zróbmy to, co do nas należy, tak jak najlepiej potrafimy. Tego nauczył nas ks. prał. Jan Czapliński. 8 maja przypada rocznica jego śmierci. Grób śp. ks. Jana jest na cmentarzu naprzeciw kościoła na Krzyckiej. Zachęcam – podejdźcie tam kiedyś, żeby się pomodlić i podziękować.

Ks. Marek Michalik podziękował też obecnemu na Eucharystii ks. prof. Tomaszowi Hergeselowi. – Kiedy przyszedłem na studia, on był bardzo młodym profesorem, wrócił właśnie po studiach w Rzymie. Władał biegle wieloma językami: angielskim, francuskim, niemieckim. Uczył nas greki. Człowiek niezwykłych talentów i zdolności. Przyszła jednak choroba, która przewróciła całe jego życie, ale nie poddał się. Zawsze pogodny, pełen energii, maluje. Znam go wiele lat w chorobie – to już jest 30 lat choroby po udarze pooperacyjnym – i nigdy przez te lata nie słyszałem jednego słowa narzekania. Nigdy. Czasem sam się zawstydzę, że z byle powodu potrafię narzekać. Dziękuję, Księże Profesorze!

Podziękowania popłynęły również do ks. prof. Wiesława, który posługiwał w parafii 19 lat a obecnie pracuje w duszpasterstwie, do księży sercanów, rady parafialnej, wspólnot parafialnych, służby ołtarza, organistów i wszystkich parafian.

– Chciałbym przy tej okazji wspomnieć jeszcze postać ks. kard. Henryka Gulbinowicza. To on ofiarował obraz, który mamy w ołtarzu. Obraz był w jego rodzinie prawie 300 lat i został mu ofiarowany przez matkę. Kardynał dając ten obraz naszej parafii, powiedział: „Masz ten obraz, bo jak umrę, to go oddadzą do muzeum. A to jest obraz stary, szlachecki – obraz, który był w dworkach. On jest bardzo czczony w mojej rodzinie i omodlony. I tak sobie pomyślałem, że dobrze będzie, jak znajdzie miejsce w jakiejś świątyni”. I wybrał naszą. Dzięki mu za to!

– Jak będziecie wychodzić z naszej świątyni, spójrzcie na fotografie wystawy i zobaczcie, co tutaj się działo. Początek budowy, wypompowywanie wody spod kościoła. Minęło już 25 lat. Przez te 25 lat bardzo dużo chwały Bożej przybyło w tej świątyni.

Ksiądz proboszcz zauważył też, że wielu osób ze zdjęć wystawy już z nami nie ma. Przeszły do wieczności. – Chcemy w dzisiejszej Liturgii szczególnie o nich pamiętać i modlić się, żebyśmy byli wdzięczni za ich wiarę, pracę, miłość i poświęcenie. Czasem młodym ludziom się wydaje, że od nich wszystko się zaczyna. Nie! Przed nami ktoś był, modlił się, pracował, cierpiał a my jesteśmy owocem tej miłości. Bądźmy za to, kochani, wdzięczni!

Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny została erygowana w 1995 r. Pierwotnie miał to być budynek katechetyczny wzniesiony w latach 80. przez proboszcza parafii Trójcy Świętej ks. prał. Jana Czaplińskiego.

Parafia powstała z podziału parafii Świętej Trójcy. Tutejsi mieszkańcy uczęszczali na Mszę św. do różnych sąsiednich parafii. Gdy okazało się, że będą mieli własną świątynie, włączyli się w dzieło jej budowy z wielkim entuzjazmem. W trakcie budowy udało się tę małą wspólnotę mocno zintegrować.

Konsekracji świątyni dokonał 8 grudnia 2000 r. kard. Henryk Gulbinowicz.