Żużel zawitał do nas na początku XX wieku (więcej informacji nt. żużla zob. na: www.zuzelend.com, www.speedwayekstraliga.pl, www.czarnysport.pl, www.espeedway.pl). Bardzo często nazywany jest w naszym kraju czarnym sportem. Okazuje się, że jest tak popularny, iż liczba kibiców speedwaya prawie dorównuje liczbie kibiców na piłkarskich obiektach. Mało tego. Bywa, że ją przewyższa.
Warto wiedzieć, że w porównaniu z innymi krajami w Polsce żużel jest bardzo popularny. Okazuje się, że nasze żużlowe rozgrywki są jednymi z najmocniejszych w Europie. Polscy zaś zawodnicy od lat plasują się w ścisłej, nie tylko europejskiej, ale i światowej czołówce.
Obecnie w naszym kraju występuje kilkadziesiąt zespołów w trzech podstawowych kategoriach (ekstraliga, I i II liga).
Jeśli chodzi o zawody żużlowe w innych państwach, to przede wszystkim odbywają się one w Wielkiej Brytanii, Danii i Szwecji. Zazwyczaj odbywają się cztery wyścigi. Jeździ się w nich w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Czterej motocykliści ścigają się na specjalnie skonstruowanych motorach. Maszyny te nie mają hamulców i skrzyni biegów. Posiadają tłumiki, ale one i tak nie wyciszą jedynego w swoim rodzaju „ryku” silników.
Co takiego jest w żużlu, że ma tak wielką rzeszę sympatyków zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet, osób młodych i starszych? Zapytałem o to kilku fanów tego sportu. Pierwszym z nich był redakcyjny kolega ks. Mariusz Frukacz, który powiedział: - Przede wszystkim na trybuny przyciągają umiejętności zawodników osiągających wielkie prędkości. Podziwiam odwagę żużlowców. Ponadto wyniki są znane bardzo szybko, już po czterech okrążeniach. Nie trzeba na nie czekać. Mimo wszystko jednak jest to sport, który trzyma do końca w napięciu, ponieważ nie wiadomo kto tak naprawdę zwycięży. Poza tym zapach spalonego żwiru na koszulce jest czymś niepowtarzalnym. Ks. Mariusz dodaje, że w jego przypadku żużel to niejako rodzinna tradycja: - To nie tylko kibicowanie. Mój brat próbował uprawiać ten sport, ale tata był przeciwny, gdyż jeden z jego kolegów - Bronisław Idzikowski zginął na torze.
Kolejnym moim rozmówcą była redakcyjna koleżanka, która pracuje w dziale fotoskładu (prosiła o anonimowość). - Od dziecka jestem kibicem żużla. Mieszkałam blisko toru na częstochowskim Zawodziu, wśród biednych i uczciwych ludzi. Kilkadziesiąt lat temu żużel to była jedyna rozrywka. Każdy, kto się tam urodził, jest kibicem czarnego sportu. Mój ojciec chrzestny (Zygmunt Sokolnicki) miał warsztat, w którym naprawiał żużlowe motory. Kiedy patrzyło się na przychodzących tam żużlowców, można było zobaczyć ich entuzjazm, werwę, zapał w oczach. Każdy chciał być żużlowcem. Nie było ważne, dziewczyna czy chłopak.
Koleżanka dodaje także: - Do tej pory pamiętam zapach żwiru, nawet jego smak.
Na koniec zapytałem jeszcze innego kolegę - ks. Zbigniewa Heluszkę (w Częstochowie nie opuszcza żadnych żużlowych zawodów), co go fascynuje w tym sporcie. - Huk. To przyciąga. Ściganie się na tych motorach jest czymś niesamowitym. Charakterystyczny zapach spalanego metanolu… Bezcenne. Żużel to coś nieprawdopodobnego!