W 40. rocznicę powstania kościoła w Ciścu bp Tadeusz Rakoczy sprawował uroczystą dziękczynną Eucharystię w świątyni wybudowanej przez mieszkańców wioski w ciągu jednej doby, wbrew zakazom ówczesnych komunistycznych władz
Razem z Biskupem Mszę św. celebrowali kapłani dekanatu, księża związani z parafią i z niej pochodzący oraz franciszkanie, w tym o. Stanisław Piętka, prezes krajowy Rycerstwa Niepokalanej. Zakonnik uhonorował budowniczego świątyni i proboszcza parafii św. Maksymiliana, ks. prał. Władysława Nowobilskiego, medalem honorowym Rycerstwa. Podczas uroczystości bp Rakoczy poświęcił 4 witraże przedstawiające św. Edytę Stein, bł. Jerzego Popiełuszkę, św. królową Jadwigę i św. Jana Kantego.
Dzień wcześniej, czyli dokładnie w rocznicę wymurowania ścian kościoła i położenia więźby, w parafii odbyła się całodzienna adoracja rozpoczęta i zakończona celebracją eucharystyczną. Mieszkańcy Ciśca modlili się także na cmentarzu za zmarłych budowniczych parafialnej świątyni.
Prace przy budowie kościoła w Ciścu rozpoczęły się wiosną 1972 r., ale zostały wstrzymane przez komunistycznych urzędników. Kolejny terminy rozpoczęcia budowy w największym sekrecie przed władzami ustalono na niedzielny poranek 5 listopada. Po 24 godzinach robót 5, 5-metrowe ściany kaplicy były gotowe, a na ich szczycie ułożono więźbę. Przez następne miesiące i lata wciąż nielegalnie rozbudowywano kościół. Świątynia została poświęcona przez kard. Karola Wojtyłę 18 grudnia 1977 r. W końcu władze ustąpiły przed uporem i determinacją mieszkańców wsi i w 1979 r. zalegalizowały kościół.
Ks. Nowobilski przywołując historyczne chwile diecezjalnej pielgrzymki do Rzymu i spotkania z Janem Pawłem II, przypomina reakcję Papieża dotyczącą cisieckiej parafii: „Aleśmy tam w Ciścu walczyli z władzami”. Dziś kościół w Ciścu jest pomnikiem zwycięstwa ludzi wiary z ówczesną ateistyczną władzą. Historia budowy została opisana m.in. w monografii Agnieszki Tyc-Waniczek pt. „Cudowne 24 godziny”. Kulisy tamtych wydarzeń przywołał także proboszcz parafii w Ciścu. Inicjator niezwykłej budowy opisał je we wspomnieniach związanych z osobą kard. Karola Wojtyły „On namaścił moje dłonie”.
Czy Kościół jako wspólnota duchowa potrzebuje pieniędzy? Na tak postawione pytanie odpowiem następująco: Parafia, by mogła funkcjonować, musi je mieć
Przyznam, że miałem pewien problem z wyborem tematu tekstu, na który Czytelnicy „Niedzieli” spojrzą łaskawie - mam taką nadzieję - w pierwszą niedzielę Adwentu. Myślałem, żeby napisać o Roratach, bo to takie „adwentowe”, i zachęcić przynajmniej do próby przeniesienia ich na godziny poranne. Myślałem też o opisaniu różnych adwentowych zwyczajów, ale ostatecznie zdecydowałem się napisać o piątym przykazaniu kościelnym, które nakazuje troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.
Człowiek może odwrócić się od Boga, ale Bóg nigdy nie odwróci się od człowieka. Jego miłość do nas nigdy nie ustaje. Jest wierna i wytrwała. Bóg szuka człowieka, aż go odnajdzie i wy dobędzie z ciemności i brudu, ze śmiertelnej pułapki.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”. Tak samo, powiadam wam, radość nastaje wśród aniołów Bożych z powodu jednego grzesznika, który się nawraca».
W spotkaniach plenarnych bierze udział około 200 osób reprezentujących różne stany archidiecezji.
– Nie jesteśmy tu po to, by coś przegłosować i rozejść się do domów. Prace na sesjach plenarnych są kolejnym etapem rozeznawania – mówił do członków plenum bp Maciej Małyga.
Pierwsza sesja plenarna II Synodu Archidiecezji Wrocławskiej miała charakter duchowo-merytoryczny, by przygotować członków plenum do ich ważnej misji. Był czas na adorację Najświętszego Sakramentu, dzielenie się Słowem Bożym w małych grupach, wprowadzenie teoretyczne i praktyczne w metodologię sesji plenarnych. – Pierwsza sesja plenarna nie ma charakteru roboczego, ale chodzi w niej o wspólną modlitwę, poznanie swoich zadań, zbudowanie komunii i poznanie siebie nawzajem – tłumaczy Adriana Kwiatkowska, sekretarz generalny synodu. W spotkaniach plenarnych bierze udział około 200 osób reprezentujących różne stany archidiecezji. – Wiele z tych osób wskazuje już kodeks prawa kanonicznego, z urzędu wchodzą do obrad księża dziekani, Rada Kapłańska, po jednym prezbiterze z każdego dekanatu, wikariusze biskupi, kanonicy gremialni, oczywiście księża biskupi – to duchowni, którzy tworzą plenum. Poza osobami duchownymi do plenum zaproszeni są także świeccy: każdy dekanat ma swojego świeckiego przedstawiciela, dodatkowo przedstawiciele komisji synodalnych, które opracowywały dokument, w większości są osobami świeckimi, plus kandydaci Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. To przedstawiciele różnych wspólnot, ruchów, osoby, które od lat są zaangażowane w życie Kościoła i będą stanowili jedną trzecią plenum. Mamy także w plenum duża grupę osób konsekrowanych – siostry zakonne, które pracowały w zespołach lub komisjach synodalnych i przedstawicielki zgromadzeń, które posługują w naszej archidiecezji – mówi Adriana Kwiatkowska.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
