W homilii o. Krawiec nawiązał do opowiadania o sprowadzaniu owiec do zagrody przez kilkunastu pasterzy. Każdy z nich stanął w innym miejscu i nawoływał swoje owce, a one znając głos swojego pasterza, bezbłędnie do niego trafiały. Postawił pytanie, czy znamy głos naszego Opiekuna – Pana Boga.

– W świecie mamy tysiące różnych głosów mówiących nam, co mamy robić. Ale mamy tylko jednego dobrego Pasterza, który oddał za nas swoje życie i któremu na nas zależy. I Jego głos jest tym jedynym, właściwym. Naszym zadaniem jest go rozpoznać. Taką osobą, która rozpoznawała głos Pana Boga był Ojciec Pio. Był tym, który najpierw był taką solidną, dobrą owcą, która szła za pasterzem Jezusem, za Jego głosem. A później sam, poruszony przez Pana, stał się dobrym pasterzem dla innych przez posługę kapłańską – mówił o. Krawiec.

Przypomniał, że Ojciec Pio był kapłanem 58 lat, a przez 50 lat nosił stygmaty. Nawiązał do wydarzenia, kiedy do zakonnika przyszedł pewien mężczyzna z prośbą o pobłogosławienie dzieła jego życia – publikacji, dorobku naukowego. Ojciec Pio zapytał wówczas: „To jest Twoje życiowe dzieło? Czy wszystko, co miałeś zrobić w tym świecie i w tym życiu już osiągnąłeś? Nic więcej Pan Bóg od Ciebie nie oczekuje?”.

– Później Ojciec Pio dopowiada, że człowiek ma dwa życiowe dzieła – doczesne, kiedy polepsza jakość tego świata, bogaci się, kształci. Ale mówi też, że największe życiowe dzieło ma być wtedy, kiedy pozwolimy się Panu Bogu uświęcić i zbawić – podkreślał kapłan i przypomniał, że święty zostawił nam pewne wskazówki do dobrego przeżycia doczesności i rozwoju życia duchowego. Jest to pięć reguł, które Ojcu Pio pomogły dojść do nieba i które powinniśmy też stosować w naszym życiu.

– Po pierwsze: trzeba mieć Boga za Ojca. Dobry obraz Boga, który nas kocha. I Ojciec Pio w swoich wypowiedziach podkreśla, że Pan Bóg nie może zaprzestać nas kochać. To jest niemożliwe, by Pan Bóg mógł przestać kochać człowieka i świat – mówił o. Krawiec, przypominając historię Zbawienia. Drugi moment, jaki ukazuje święty zakonnik to krzyż i fakt, że Pan Jezus modlił się na nim za swoich oprawców, nie przestał ich kochać.

– Bóg nie przestaje kochać, mimo że Jego miłość jest nieodwzajemniona. I to jest dobry obraz Boga – podkreślał kapłan.

Przypomniał, że św. Ojciec Pio wiele w życiu wycierpiał, ale w tym cierpieniu myślał o innych, o pomocy braciom i siostrom. Ojciec Pio powtarzał, że gdy człowiek cierpi, to jest nieszczęśliwy, ale gdy do tego nie ma wiary w Boga, to jest to podwójne nieszczęście. Dlatego też często spowiadał, by ludzie mieli ulgę w cierpieniu, by odnajdywali sens życia.

– Druga rada Ojca Pio to próba odwzajemniania miłości Boga. (…) Gdy jesteśmy w świątyni na Mszy św., modlimy się, słuchamy słowa Bożego, to mówimy: „Boże, odwzajemniam miłość Twoją. Dziękuję za Twoją miłość” – podkreślał o. Krawiec.

Trzecią radą było to, by patrzeć na Jezusa i stosować w swoim życiu Jego naukę, czyli Ewangelię. Po to Bóg dał nam swojego Syna Jezusa, byśmy mogli patrzeć na najpiękniejszego z Synów ludzkich i uczyć się od Niego – jak cierpiał, jak się modlił, znosił przeciwności.

– Ojciec Pio patrzył na Pana Jezusa i prosił: „Jezu, naucz mnie tak kochać, tak się modlić”. To było takie przyzwolenie, by nie tylko jego myśli, dusza, wola, były upodobnione do Jezusa, ale także jego ciało. Kiedy ludzie patrzyli na niego, na jego stygmaty, kojarzyli go z Jezusem. Wiedzieli, że to jest człowiek Boży – mówił kapłan. Zachęcał do takiego życia, by ktoś patrząc na nas, mógł powiedzieć, że jesteśmy podobni do Jezusa.

Czwarta rada Ojca Pio jest taka, by podejmować rozważania o wieczności. Świat i życie to czas walki, a niebo to czas zapłaty, wypoczynku i nagrody. Ojciec Pio nie łudził się, że od świata otrzyma pochwały. Otrzymał cierpienia, opuszczenia, trudy, zmęczenie. A nawet kary od przełożonych zakonnych i kościelnych. Ale trwał dzielnie przy Jezusie.

– To jest niesamowity święty, który inwestował w Pana Boga, był bogaty przed Bogiem, bo wiedział, że życie ludzkie się zaczyna, ale nigdy się nie kończy. Dusza idzie do wieczności a chcemy, żeby to była wieczność z Panem Bogiem – nauczał o. Krawiec.

Ostatnią, piątą zasadą naszego życia według Ojca Pio było: Patrz na Jezusa ukrzyżowanego a krzyże życia będą lżejsze. Kiedy Ojciec Pio cierpiał a widział, że Jezus również cierpiał, jego cierpienia stawały się mniejsze.

O. Krawiec wytłumaczył też, dlaczego Ojciec Pio nosił stygmaty. Kiedy w widzeniu mistycznym patrzył na cierpiącego Pana Jezusa, prosił Go, by podzielił się tym cierpieniem. Został wysłuchany nie tak jak chciał, bo dostał stygmaty. Prosił więc Pana Jezusa, by te zewnętrzne znaki nie były widoczne, jedynie wewnętrzny ból, by uchronić się przed wzrokiem świata i nie budzić ciekawości. Pan Jezus cofnął te stygmaty, ale osiem lat później Ojciec Pio znowu je otrzymał i nosił je 50 lat.

– To był święty, który nie szczędził siebie – powtarzał o. Krawiec, przytaczając sytuacje wielogodzinnych spowiedzi i cierpień znoszonych w intencji innych.

– Kiedy uciekamy się pod opiekę świętych, to ich prosimy: Wspomóżcie nas swoimi modlitwami przed Bogiem, orędujcie za nami, byśmy mądrze przeszli przez to życie doczesne i przygotowali się do spotkania w wieczności z Bogiem – podkreślał kapłan i zachęcał do zainteresowania się postacią świętego i do wchodzenia do grup modlitwy Ojca Pio, których on był założycielem.

Po Eucharystii wierni otrzymali indywidualne błogosławieństwo relikwią – rękawicą, którą nosił Ojciec Pio.