Reklama

W erze Ducha Świętego

„Przed radioodbiornikiem siedzi mężczyzna, który jest sparaliżowany. Z powodu swojej choroby nie może tu z nami być. Dzisiaj Pan chce cię uzdrowić i mówi ci: wstań!”

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Reklama

Pierwszy piątek, jarosławskie opactwo. Jak co miesiąc ciągną do niego tłumy ludzi z różnych zakątków archidiecezji, a nawet z diecezji sąsiednich. Przyjeżdżają samochodami, pociągami, autobusami. Wszyscy w to samo miejsce, wszyscy w tym samym celu. Choć niektórzy są tu dopiero pierwszy raz, a o nabożeństwach pierwszopiątkowych organizowanych przez Wspólnotę Miłości Miłosiernej tylko słyszeli z opowieści. Niektórych przyciągnęła ciekawość, innych klimat tych wieczorów i potrzeba szukania Boga i bliższego z Nim kontaktu.
- Pierwsze nabożeństwo zorganizowano w 2006 r. i był to niejako owoc rekolekcji ewangelizacyjnych. Okazało się, że jest potrzeba takich spotkań i organizujemy je po dziś dzień - wspomina ks. Marek Wasąg, duszpasterz Wspólnoty Miłości Miłosiernej w Jarosławiu.
Inspiracją stał się Dzienniczek św. s. Faustyny i zachęta, „by każdy na świecie poznał orędzie o Bożym Miłosierdziu”. Choć wielu osobom nabożeństwa kojarzą się z uzdrowieniami, to główny akcent położony jest na uwielbienie Boga. Owocem tego jest otwarcie się człowieka na łaskę uzdrowienia i przyjęcie Bożego miłosierdzia.
- Największym cudem, którego doświadczamy podczas naszych nabożeństw, to ilość spowiedzi. Ludzie się nawracają, chcą zmieniać swoje życie. Nieraz towarzyszą temu uzdrowienia fizyczne, ale nie powinniśmy też szukać w tym jakiejś sensacji, ani się temu dziwić. Pan Bóg po prostu odpowiada na modlitwę człowieka, doświadczamy zatem wielkiej mocy modlitwy wstawienniczej, jak też tego, że Bóg jest wierny swoim obietnicom - mówi ks. Marek. - Nie używamy żadnych nadzwyczajnych form czy jakiś nowoczesnych metod ewangelizacyjnych. Naszym narzędziem są puste ręce. Chcemy, żeby ludzie korzystali z obietnic związanych z odprawieniem dziewięciu pierwszych piątków miesiąca, danych przez samego Pana Jezusa, o których niekiedy zapominamy.
Zdarza się, że ktoś przyjeżdża żądny sensacji, oczekując jakiegoś spektakularnego cudu. Nieraz Bóg wykorzystuje te nie do końca czyste intencje i taki ktoś wraca do domu jakby faktycznie uczestniczył w spektakularnym wydarzeniu, tyle, że dokonało się ono w nim samym.
Żądza sensacji bierze się z tego, iż zdarzają się przypadki uzdrowienia np. osoby jeżdżącej na wózku. Niekiedy podczas modlitwy ktoś upada. Do tego typu zdarzeń ks. Marek podchodzi z dystansem. Bóg objawia się jak chce. Każdy przypadek jest inny, tylko Bóg zna nasze serca i On wie, co się za tym kryje. Według ks. Marka podczas samego nabożeństwa może się jednak w danym człowieku nic nie dziać, nie musi nic szczególnego odczuwać. I tak jest najczęściej. Dopiero po powrocie do domu czy nawet po jakimś czasie zauważa, że jego życie zmienia się, odczuwa większą potrzebę modlitwy, czytania Pisma Świętego, głębiej uczestniczy w Eucharystii, a zdarza się też, że ustępują jakieś dolegliwości fizyczne.
- Mamy spisane takie świadectwa - mówi.
Pielgrzymów ciągle przybywa i nie są to wcale tylko ludzie starsi czy schorowani. Bardzo dużo jest także młodzieży.
- Bardzo cieszymy się z obecności młodych. Świadczy to o tym, że nie zadowalają się powierzchownością, byle czym. Szukają Boga, sensu życia - opowiada ks. Marek.
W tym roku mija 30. rocznica „bierzmowania Polski” przez zawołanie Jana Pawła II: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze tej ziemi”. Odnowa w Duchu Świętym Archidiecezji Przemyskiej pragnie uczcić to wydarzenie poprzez czuwanie modlitewne, które odbędzie się w wigilię Zesłania Ducha Świętego, 30 maja, w parafii pw. Świętych Piotra i Jana w Krośnie. Rozpoczęcie czuwania o godzinie 19, zakończenie Eucharystią o północy. Zapraszamy do modlitwy o nowe wylanie Ducha Świętego dla naszego Narodu.

WYPOWIEDZI MŁODYCH

Julka:
Jestem uczennicą liceum. Wiadomo szkoła, obowiązki, nauka… Przez to nie mam czasu na częste wyjeżdżanie na jakiekolwiek rekolekcje czy spotkania formacyjne. A bez tego człowiek gaśnie, wypala się, dlatego potrzebuje czegoś, co by go wzmocniło, „naładowało” Boską energią. Dla mnie takim właśnie „dopalaczem” są czuwania pierwszopiątkowe w Opactwie w Jarosławiu. Są to mini-rekolekcje, każda Msza św., każde słowo, konferencja są ubogacające. Te kilka godzin to czas dla Samego Boga, tylko On i ty, Jego uzdrawiająca Moc i twoja słabość… To czas warty przeżycia, człowiek staje się szczęśliwy, dotknięty Bożą Miłością i Łaską… Dlatego staram się być tam co miesiąc, by w szczególny sposób doświadczyć Bożej obecności. Zapraszam wszystkich do uczestnictwa lub słuchania przez radio. Nie ma się czego obawiać, bo to jest nasz Kochający Ojciec!

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Piotrek:
Na czuwania pierwszopiątkowe prowadzone przez Wspólnotę Miłości Miłosiernej jeżdżę już prawie 2 lata. Dla mnie ten błogosławiony czas jest osobistym spotkaniem Jezusa Chrystusa, który przez całe czuwanie jest z nami obecny w Najświętszym Sakramencie. Mogę Go tutaj wspólnie z moimi Braćmi i Siostrami w wierze uwielbiać, dziękować Mu, prosić o potrzebne łaski, a przede wszystkim doświadczyć Jego ogromnej Miłości do mnie. Bardzo często wracam do domu dotknięty przez Jezusa Chrystusa, kiedy to Pan udzieli mi jakiegoś światła, uwolni od czegoś, napełni swoim Słowem. Przez całe czuwanie wzywamy Ducha Świętego, Tego słodkiego gościa duszy, który prowadzi mnie w modlitwie, uczy mnie jak się modlić, rzekłbym nawet, sam się we mnie modli. Czuwania umacniają moją wiarę, kiedy jestem świadkiem czyjegoś uzdrowienia, nawet z tych bardzo ciężkich chorób albo jakichś wewnętrznych duchowych zniewoleń. Momentem, na który zawsze czekam z utęsknieniem jest konferencja ks. Mariana Rajchla, który przez głoszone Słowo wiele nam wyjaśnia w kwestiach wiary, duchowości i zawsze jest to objaśniane prostym językiem i oparte na jakimś przykładzie. Przede wszystkim czuwania prowadzą mnie do spotkania z żywym Bogiem i doświadczenia Jego Miłości do mnie.

Marysia:
Dla mnie czas pierwszopiątkowych spotkań w Opactwie jarosławskim jest prawdziwą ucztą duchową! Te kilka godzin, kiedy mogę się zatrzymać i patrzeć nieustannie w Najświętszy Sakrament, później Eucharystia i najbardziej święta chwila w moim życiu - przyjęcie Jezusa do mojego serca - to mi daje prawdziwą radość! Radość w Jezusie Chrystusie, który żyje i dokonuje cudów - przede wszystkim tych duchowych. Stwarza na nowo w Duchu Świętym, który nieustannie przychodzi ze Swoją świeżością i sprawia, że jesteśmy Jego świątynią - sanktuarium Ducha Świętego.

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Religia w szkole w Europie - normą w systemach edukacji

2024-12-06 16:08

[ TEMATY ]

Europa

religia w szkołach

Karol Porwich/Niedziela

Zdecydowana większość państw Unii Europejskiej naukę religii traktuje jako niezbędny element szkolnego systemu edukacji i finansują ją, gdyż wychodzą z przekonania, że bez tej formy edukacji obywatele będą mieć poważny kłopot z rozumieniem europejskiego „kodu kulturowego”. W związku z rozmowami na ten temat, jakie toczą się pomiędzy MEN a najważniejszymi Kościołami w Polsce, przypominamy materiał ukazujący, że nauka religii w szkole należy do standardów europejskich. Zazwyczaj udział w niej jest dobrowolny, choć w niektórych są to zajęcia obowiązkowe. W większości państw jej programy są ustalane przez Kościoły i związki wyznaniowe, gdzie indziej religia w szkole nie ma wymiaru konfesyjnego i przybiera formę religioznawstwa.

W większości państw europejskich - za wyjątkiem Białorusi, Bułgarii, Francji, Luxemburga, Słowenii i Rosji - nauczanie religii odbywa się w ramach systemu oświaty publicznej. Religia w szkole publicznej nie jest obecna we Francji i Słowenii, gdyż mają one zapisaną konstytucyjną „świeckość” rozumianą w ten sposób, że żadne elementy religijne, w tym jej nauczanie, nie powinny mieć miejsca w przestrzeni publicznej. Z kolei w Bułgarii religia dotąd nie powróciła do szkół po okresie komunizmu, mimo, że upomina się o to Kościół prawosławny. Od 2015 r. nie ma też nauczania religii w szkołach publicznych w Luxemburgu.
CZYTAJ DALEJ

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

Katedra Notre Dame w Paryżu - polskie ślady

2024-12-07 07:31

[ TEMATY ]

katedra Notre‑Dame

Notre Dame

polskifr.fr

Polska kaplica w katedre Notre Dame

Polska kaplica w katedre Notre Dame

Gromadzili się w niej emigranci Powstania Listopadowego; w latach osiemdziesiątych XX w. odbywały się msze za „Solidarność”; w 2014 r. w pobliżu odsłonięto pomnik św. Jana Pawła II a cztery lata później w katedrze Notre-Dame umieszczono kopię jasnogórskiego wizerunku Matki Boskiej.

Budowa paryskiej katedry Notre Dame rozpoczęła się na wyspie na Sekwanie, zwanej Île de la Cité, w 1160 r., w miejscu znajdującej się w tym miejscu od czasów rzymskich bazyliki. Wzorem dla świątyni była pierwsza wielka katedra gotycka w Saint-Denis. W trakcie trwających do 1345 r. prac zastosowano wiele przełomowych rozwiązań technicznych i architektonicznych, które pozwoliły na wzniesienie imponującej świątyni, olśniewającej witrażami i niezwykle bogatą ornamentyką, wywołującej zachwyt największych uczonych średniowiecza. Francuski filozof z przełomu XIII i XIV w. Jan z Jandun (?-1328) stwierdził, że jest to „najwspanialsza świątynia ku czci Najświętszej Marii Panny”. Już w XII wieku wokół budowanej katedry powstało środowisko kompozytorów muzyki kościelnej nazywane Szkołą Notre Dame, która wpłynęła na ukształtowanie się polifonii i gatunku nazywanego później motetem.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję