Być może dziś szczególnie docenić trzeba wagę tej uroczystości. Współczesny świat kreuje już od najmłodszych lat wizerunek człowieka zgoła odmienny od tego, jaki proponuje chrześcijaństwo. Młodzi ludzie „karmieni” są światopoglądem, w którym brak miejsca na refleksję o człowieku potrafiącym myśleć, kochać i podejmować odpowiedzialne decyzje. Na pierwszy plan wysuwa się sfera cielesności, emocji, posiadania, zaspokajania chwilowych zachcianek. „Mieć” dominuje nad „być”, a coraz więcej dzieci i młodzieży nie zastanawia się nad potrzebą ideałów godnych człowieka i redukuje sens istnienia do szukania chwilowej przyjemności czy do odreagowania niepokoju.
Czym jest więc ten wyjątkowy dzień dla jego najważniejszych bohaterów?

Zacząć trzeba dużo wcześniej…

- Uroczystość Pierwszej Komunii św. to nie jest wydarzenie jednego dnia - uważa Danuta Pietrzyk, katechetka ze Szkoły Podstawowej nr 30 w Wałbrzychu. - Wielomiesięczne przygotowania do niej to nie wymysł księży czy katechetów chcących utrudnić życie zabieganym rodzicom. Dla całej rodziny jest to czas na pogłębienie więzi z Bogiem. To przecież rodzice winni być pierwszymi i najważniejszymi świadkami wiary. Jeżeli tego świadectwa brak na co dzień w rodzinie, jeżeli brakuje uczestnictwa w życiu Kościoła, jeżeli najbliżsi będą traktować coniedzielną Mszę tylko jako nie zawsze wygodny obowiązek, to Pierwsza Komunia stanie się jedynie tradycyjnym obrzędem, po której pamiątką pozostaną co najwyżej fotografie w rodzinnym albumie. Nikt i nic nie zastąpi roli rodziców i przykładu, jaki powinni dawać swoim pociechom.
- Na lekcjach religii dużo rozmawialiśmy o dniu, który nas czeka, uczyliśmy się modlitw i prawd wiary - opowiada Dominik Lisiak, który w tym roku przyjął po raz pierwszy Komunię św. w wałbrzyskiej parafii Zmartwychwstania Pańskiego. - A także psalmów i pieśni, które śpiewaliśmy podczas Mszy św.
- Uczestniczyliśmy też w ciągu tego roku w różnych nabożeństwach - Różańcu, Roratach, Drodze Krzyżowej - dodaje jego koleżanka Edyta Ciąpała. - Dostawaliśmy wtedy obrazki, a np. podczas Drogi Krzyżowej specjalne fragmenty układanki. Po zebraniu wszystkich można było ułożyć obrazek.
- Nierzadko słyszy się opinie, że od dzieci przygotowujących się do Pierwszej Komunii wymaga się za wiele, że chodzenie na te wszystkie nabożeństwa to przesada - mówi Danuta Pietrzyk. - Na szczęście osobiście nie spotkałam się z takimi uwagami, ale przypuszczam, że biorą się one z ogólnego nastawienia do życia, do świata, z przeświadczenia, że wszystko nam i naszym dzieciom się „należy” - najlepiej szybko i bez wysiłku. Tymczasem sakrament Eucharystii jest ukoronowaniem całego procesu przygotowań. Im mniej życia religijnego w rodzinie, tym trudniejsze wydają się warunki, które trzeba spełnić. Dla rodzin, w których na co dzień jest miejsce dla Boga, ten proces jest czymś naturalnym.

Pierwsza spowiedź

- Miałam straszną tremę - wspomina Natalia Obszyńska. - Nie bałam się samej spowiedzi, bo przecież nie ma czego, ale cały czas myślałam, żeby czegoś nie zapomnieć. Ale mama powiedziała mi, że skoro na zakończenie mówię: „Więcej grzechów nie pamiętam”, to znaczy, że tak jest i jeśli o czymś zapomnę, to powiem to na następnej spowiedzi. To mnie trochę uspokoiło. - Rzeczywiście było trochę stresu - dodają koleżanki Natalii. - W końcu to ważne wydarzenie.

Uroczysta Msza św.

- To był najpiękniejszy dzień w moim życiu - przyznaje Dominik Lisiak. - Moment Komunii, kiedy przyjąłem Pana Jezusa do mojego serca, był wielkim przeżyciem. - Najpiękniejsza była dla mnie chwila, kiedy wszyscy staliśmy w rzędzie, tacy odświętnie ubrani, aby przyjąć Komunię. To był wspaniały moment i piękny widok - dodaje Damian Zawolski. - Cieszyłam się, że odtąd, gdziekolwiek będę, będę już mogła przystępować do spowiedzi i Komunii - opowiada Edyta Ciąpała. - To jakby przejście do bycia bardziej dorosłym.
- Poza tym podczas Mszy św. śpiewaliśmy psalmy i czytaliśmy fragmenty Pisma Świętego - przypomina Damian. - Mieliśmy wszyscy tremę, bo chyba jeszcze nigdy żadne z nas nie występowało przed tak wieloma ludźmi. - Ale wszystko nam przecież dobrze wyszło - dodaje Natalia Obszyńska. - I psalmy, i czytania, i wierszyki. Mimo tremy to przecież zaszczyt, że akurat my zostaliśmy wybrani. Pamiętam, że moja mama płakała ze wzruszenia.
- Z radością muszę przyznać, że uroczystościom Pierwszej Komunii św. z roku na rok przywracany jest ich właściwy wymiar - ocenia Danuta Pietrzyk. - Coraz mniej blichtru i targowiska próżności, które jeszcze niedawno były na porządku dziennym, coraz więcej za to pokory, umiaru i skromności. Już sam fakt, że dzieci ubrane są w jednakowe szaty, sprawia, że zwracamy bardziej uwagę na religijny i symboliczny wymiar uroczystości. Myślę, że już przejadło nam się kupowanie coraz droższych i piękniejszych sukienek i ozdób, przyszła chwila zadumy nad tym, czy pierwszokomunijna Msza św. jest miejscem i czasem na pokazywanie zasobności własnych portfeli.

Goście, goście…

- Oprócz samej uroczystości najbardziej cieszyłam się z tego, że przyjechało tak dużo gości - przede wszystkim moja rodzina, z którą nie widziałam się od bardzo dawna - mówi Maria Walczyk. - U mnie też było mnóstwo gości - wtóruje jej Weronika Świątkowska. - To miłe uczucie, kiedy się wie, że oni wszyscy przyjechali z okazji mojego święta. - Chociaż mama musiała nieźle się napracować - przyznaje Edyta Ciąpała - i już kilka dni wcześniej szykowała przyjęcie.
- Coraz częściej rodzice rezygnują z wynajmowania restauracji na przyjęcia komunijne, tylko organizują je w domach - mówi Danuta Pietrzyk. - To też pewien sygnał, że wracamy do normalności. Oczywiście, nic złego w tym, że gości komunijnych podejmujemy w lokalu, czasami po prostu nie mamy innej możliwości, choćby z braku miejsca w mieszkaniu. Jednak wydaje mi się, że dla dziecka domowa atmosfera takiego rodzinnego spotkania, z honorowym miejscem przy stole przeznaczonym tylko dla niego, jest czymś szczególnym, co na długo pozostanie w pamięci.

… i prezenty

- Komputer. - Telefon komórkowy. Taki rozsuwany. - Łyżworolki. - Radiomagnetofon. - Pieniądze. Dzieci przekrzykują się, wymieniając prezenty, jakie dostały z okazji Pierwszej Komunii. - Pewnie, że czekaliśmy na prezenty - przyznaje Dominik Lisiak. Od razu jednak zastrzega: - Ale wiemy, że to nie one są najważniejsze.
- Trudno dziwić się dzieciom - mówi Danuta Pietrzyk. - Są tylko dziećmi i to normalne, że czekają na podarunki. My w ich wieku też przecież po cichu na nie liczyliśmy. To raczej my, dorośli, powinniśmy się wstydzić, że dajemy się ponieść emocjom i wymyślamy coraz to droższe upominki. Mimo że coraz szybciej normalniejemy i sprowadzamy uroczystość Pierwszej Komunii do właściwego jej wymiaru, w tym jednym aspekcie pokutuje w nas jeszcze chęć pokazania się przed innymi. - Moje dziecko nie może być gorsze od innych - słyszymy czasami. Tymczasem nieświadomie nakręcamy spiralę aspiracji naszych pociech: jeśli teraz dostanie tak atrakcyjne prezenty, czym będziemy w stanie mu zaimponować za lat kilka? A może wystarczyłaby po prostu książka? Albo medalik czy krzyżyk, który będzie pamiątką na całe życie z tego jedynego dnia i który być może dzisiejsi dziewięcio- i dziesięciolatkowie przekażą kiedyś swoim dzieciom i wnukom? Nie komputer, nie telefon, nie pieniądze, po których pewnie wkrótce nie będzie śladu, ale właśnie ten maleńki medalik, będący symbolem naszej wiary, ma szansę ponieść przez przyszłe pokolenia wspomnienie dzisiejszej uroczystości.
Kiedy minie maj, a o uroczystości Pierwszej Komunii św. przypominać będzie już tylko pamiątkowy obrazek, przyjdzie czas codziennej pracy nad tym, aby to święto wydało owoce. To od nas dorosłych - rodziców, chrzestnych, dziadków - zależy, ile pozostanie w dzieciach z ich obecnej religijnej żarliwości. Czy pójdziemy z nimi do kościoła, kiedy już nie będzie „trzeba”, a jedynie „można”? Czy tak pięknie wyuczone przez nich modlitwy pójdą w zapomnienie, czy będziemy je wspólnie odmawiać? Czy radość przyjmowania Chrystusa w Eucharystii będzie ich udziałem tylko od wielkiego święta, czy raczej sprawimy, żeby stała się regularnie praktykowanym zwyczajem?