Jak informuje Paweł Doś z Ruchu Komunia i Wyzwolenie, spotkanie zatytułowane „Ksiądz Francesco Ricci – człowiek spotkania” rozpocznie się o godz. 19.15 – bezpośrednio po wieczornej Mszy św.– w sali teatralnej parafii św. Jadwigi Królowej (przy ul. Łokietka 60) w Krakowie.

W nadesłanej do redakcji informacji Paweł Doś podkreśla, że zmarły w 1991 roku włoski kapłan był wielkim przyjacielem Kościoła w Polsce. W 2024 roku został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej…”

W spotkaniu wezmą udział m.in.: Ludmiła Grygiel – polska historyk, eseistka i tłumaczka, przez wiele lat związana z parafią św. Jadwigi, wieloletnia przyjaciółka Jana Pawła II i ks. Francesco Ricciego i Marco Ferrini – przewodniczący Międzynarodowego Centrum Jana Pawła II w Rimini, inicjator przyznania odznaczenia państwowego ks. Francesco Ricciemu.

Ks. Francesco Ricci był duszpasterzem, dziennikarzem, autorem książek, założycielem wydawnictwa i organizatorem wydarzeń kulturalnych, a także niestrudzonym misjonarzem i jednym z liderów ruchu Comunione e Liberazione (Komunia i Wyzwolenie). Publikował we Włoszech teksty pisarzy i myślicieli zza żelaznej kurtyny, takich jak: Karol Wojtyła, Józef Tischner, Tadeusz Mazowiecki, Josef Zvěřina czy Václav Havel. Był blisko związany ze środowiskami kulturalnymi i kościelnymi w Polsce, w tym także „Solidarności”. Po ogłoszeniu stanu wojennego organizował na szeroką skalę pomoc ekonomiczną dla Polaków i uwrażliwiał włoską opinię publiczną na tragiczne wydarzenia w Polsce. Jako pierwszy we Włoszech wydał tom kazań księdza Jerzego Popiełuszki i propagował dzieło tego męczennika. Sprawił, że polska rzeczywistość stała się bliższa Włochom i Europie Zachodniej. Dał także impuls do licznego udziału młodych Włochów w pieszej pielgrzymce na Jasną Górę.

Po śmierci ks. Ricciego prof. Stanisław Grygiel tak o nim pisał: „Takie kraje jak Polska, Czechosłowacja czy Węgry pozostaną jego dłużnikami za cenną pracę, której owoce będą trwały w jego pismach, a jeszcze bardziej w pamięci ludzi kultury. Spuścizna księdza Francesco pomoże nam w odnalezieniu zapomnianych dróg prowadzących do Europy świętych Benedykta, Cyryla i Metodego oraz Wojciecha. Obecność księdza Ricciego dodawała nam odwagi, pomagała nam wychodzić poza przestrzeń ogrodzoną drutami kolczastymi w każdym znaczeniu tego słowa”.

Dla zainteresowanych dołączamy szerszą notę biograficzną (oprac Marco Ferrini) przybliżająca osobę ks. Ricciego:

Ksiądz Francesco Ricci Urodził się w Faenzy 29 maja 1930 roku, zmarł w Forlì 30 maja 1991. Studiował w Rzymie, najpierw w Wyższym Seminarium Duchownym, a następnie na Uniwersytecie Laterańskim. Po święceniach kapłańskich w 1955 roku powrócił do rodzinnej Romanii, gdzie pod wpływem spotkania z ks. Luigim Giussanim poświęcił się duszpasterstwu młodzieży zrzeszonej w założonym przez Giussaniego ruchu Gioventù Studentesca (Młodzież Studencka). Ruch ten w 1970 roku przyjął nazwę Comunione e Liberazione (Komunia i Wyzwolenie), a ksiądz Ricci stał się jednym z jego liderów.

Działalność Ricciego wykraczała poza ramy duszpasterstwa i duchowej formacji, obejmując również sferę kultury. Jako wytrawny dziennikarz i pisarz założył w Forlì Centrum Studiów Europy Wschodniej (CSEO), w ramach którego powstały dwa czasopisma: w 1966 miesięcznik „CSEO Documentazione” a w 1982 roku kwartalnik „Il Nuovo Areopago”. W latach 60. ksiądz Ricci założył wydawnictwo CSEO, które publikowało teksty pisarzy i myślicieli zza żelaznej kurtyny. Dzięki temu wydawnictwu włoscy czytelnicy poznali teksty Karola Wojtyły, Józefa Tischnera, Tadeusza Mazowieckiego, a także Václava Havla, Jana Patočki i Josefa Zvěřiny oraz wielu innych przedstawicieli kultury Europy Środkowo-Wschodniej. Ksiądz Ricci dzięki polskim przyjaciołom zachwycił się pięknem i głębią poezji Cypriana Kamila Norwida. CSEO jako jedyne we Włoszech opublikowało dwa tomy poezji Norwida. Spośród poloniców warto wspomnieć także „Wesele” Wyspiańskiego oraz „Historii Kościoła w Polsce” pod redakcją Jerzego Kłoczowskiego.

Miesięcznik „Cseo Documentazione” publikował artykuły pochodzące z obszaru nazywanego wówczas „Kościołem milczenia”. Materiał gromadził zarówno ks. Ricci, jak i jego młodzi przyjaciele w trakcie podróży do krajów Europy Wschodniej; były to podróże oficjalnie „turystyczne” – ks. Francesco podróżował z paszportem wydanym na nauczyciela. Celem podróży było gromadzenie materiałów oraz nawiązywanie kontaktów. Ricci oraz jego współpracownicy przywozili z Włoch niewydawane wówczas w Polsce książki, a wracali z polskimi tekstami zakazanymi przez komunistyczne władze. Lista książek i czasopism wydanych przez CSEO, dzięki którym czytelnicy włoscy, i nie tylko, poznali sytuację społeczeństwa i Kościoła w krajach komunistycznych, jest bardzo długa.

Pod koniec lat 60. z inicjatywy księdza Ricciego młodzież z ruchu Comunione e Liberazione nawiązała bliskie kontakty z ruchem Światło-Życie i z jej charyzmatycznym założycielem, księdzem Franciszkiem Blachnickim. Grupy włoskiej młodzieży spotykały się z polską młodzieżą w Krościenku, a potem zaczęły uczestniczyć w pieszych pielgrzymkach na Jasną Górę.

W 1964 roku ksiądz Ricci spotkał się po raz pierwszy z młodym biskupem Karolem Wojtyłą, duszpasterzem i filozofem, którego poglądy były diametralnie różne od tych głoszonych na Zachodzie, gdyż umieszczały w centrum refleksji filozoficznej i teologicznej osobę. Po tym spotkaniu narodziła się mocna więź nacechowana wzajemnym szacunkiem i trwająca aż do przedwczesnej śmierci ks. Ricciego. Aby scharakteryzować tę niezwykłą znajomość, wystarczy przytoczyć jeden epizod. Gdy ogłoszono wybór kardynała Wojtyły na papieża, jedynym dziennikarzem, który miał życiorys nowego papieża, był dziennikarz TG1 Vittorio Citterich, gdyż kilka dni przed konklawe dostarczył mu go Francesco Ricci i poradził umieścić pośród „papabili”.

Ksiądz Ricci był ściśle związany ze środowiskami kulturalnymi i kościelnymi w Polsce, poznał prymasa Stefana Wyszyńskiego, wybitnych filozofów, jak ksiądz prof. Józef Tischner czy prof. Stanisław Grygiel (z którym przyjaźnił się od lat 60.), bp. Tadeusza Pieronka, historyka prof. Jerzego Kłoczowskiego, Bohdana Cywińskiego, Krzysztofa Zanussiego i licznych dziennikarzy katolickich. Pragnął poznać dobrze i zrozumieć charakter protestu przeciwko komunizmowi oraz rodzącej się „Solidarności”. Dlatego nawiązał kontakty z członkami tego związku zawodowego i popierał go w różny sposób. Organizując liczne spotkania z jego przywódcami we Włoszech i Ameryce Łacińskiej, przyczynił się do poznania etosu Solidarności w świecie. Jego poparcie dla tego ruchu stało się jeszcze mocniejsze po ogłoszeniu stanu wojennego przez gen. Jaruzelskiego. Wówczas ks. Ricci zainspirował Movimento Popolare oraz wiele innych środowisk do zorganizowania na szeroką skalę pomocy ekonomicznej dla Polaków. Uwrażliwiał włoską opinię publiczną na tragiczne wydarzenia w Polsce. Jako pierwszy we Włoszech wydał tom kazań ks. Jerzego Popiełuszki i ukazał dzieło i świadectwo tego męczennika.

„Nawet w bólu rozłąki możemy być prawdziwie wdzięczni Panu za chrześcijańskie świadectwo, jakie ks. Francesco dawał tym, do których mógł się zbliżyć, zarówno za życia, jak i podczas długiej choroby” – to słowa Jana Pawła II na wieść o śmierci ks. Ricciego. Z kolei prof. Stanisław Grygiel napisał o nim: „Takie kraje jak Polska, Czechosłowacja czy Węgry pozostaną jego dłużnikami za cenną pracę, której owoce będą trwały w jego pismach, a jeszcze bardziej w pamięci ludzi kultury. Spuścizna ks. Francesco pomoże nam w odnalezieniu zapomnianych dróg prowadzących do Europy Świętych Benedykta, Cyryla i Metodego oraz Wojciecha. Obecność ks. Ricciego dodawała nam odwagi, pomagała nam wychodzić poza przestrzeń ogrodzoną drutami kolczastymi w każdym znaczeniu tego słowa.”