Reklama

Oswajanie wiary

Jak nie zgasić iskry

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wakacyjne rekolekcje, dni skupienia, pielgrzymki... Zobaczyłeś tam, że Pan Bóg jest inny, niż dotąd myślałeś. Doświadczyłeś zupełnie innej modlitwy - jakoś sama płynęła, tak dobrze rozmawiało ci się z Bogiem. Nagle problemy nabrały innej barwy, okazało się, że są do przeskoczenia, że dasz radę z nich wyjść. Poznałeś fantastycznych ludzi, już dawno nie rozmawiało ci się tak dobrze. Dostrzegłeś, że jest jeszcze trochę osób, które myślą podobnie jak ty, dla których ważne są te same rzeczy, co dla ciebie. Wracałeś do domu pełen entuzjazmu, czułeś, że wyrosły ci skrzydła u ramion, że jesteś w stanie pokonać wszystko, każdą przeciwność. I... minął jeden dzień, drugi... Zaczęła wracać szara rzeczywistość. Te niezapomniane chwile - jak myślałeś o nich jeszcze niedawno - zaczęły się zacierać w pamięci, twarze jakby też zamazane...

Znasz to? Przerabiałeś już taki scenariusz? Może to już kolejny raz, tylko zmienili się ludzie, miejsce... Co się więc stało? Powiesz, że właściwie nic. Że to normalne, że trzeba przecież wrócić do zwyczajnego życia. Otóż nie do końca. Jest recepta, żeby wakacyjna iskra żarzyła się dłużej. To wspólnota, grupa modlitewna. Pewnie, wspólnota do zbawienia nie jest koniecznie potrzebna. Ale w niej do Pana Boga jakoś bliżej. Bliżej też do człowieka i do samego siebie. Ważne tylko, żeby znaleźć tę właściwą. Ale myślę, że to się po prostu wie, czuje.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nie będę cię do niczego przekonywać. Przedstawię ci tylko kilka osób, dla których wspólnota była i jest czymś ważnym w życiu. Decyzja należy do ciebie :-)

Uratowali małżeństwo

Patrycja i Daniel. Młode małżeństwo z dwojgiem maleńkich dzieci. Jeszcze niedawno przekonywali, że są dla siebie stworzeni, że ich miłość jest mocniejsza od wszystkiego, a teraz szykują się do rozwodu. Nie są w stanie dłużej ze sobą być. Chyba nawet nie chcą już walczyć o swoje małżeństwo. To obrazek sprzed kilku lat. Dziś są rodzicami już czwórki dzieci, a przede wszystkim bardzo szczęśliwym małżeństwem. Zawalczyli jednak. Powiedzieli sobie, że ostatnią deską ratunku będzie trwanie w konkretnej wspólnocie. To ich uratowało. Praca nad sobą, nad swoją relacją z Panem Bogiem, modlitwa małżeńska, posłuszeństwo kierownikowi duchowemu - były początkiem ich powrotu do siebie. Trwają cały czas, przekonują, że gdyby nie tamta decyzja, nie byłoby już „ich”. Dziś swoim życiem pokazują, że warto zaszaleć dla Pana Boga - bo On w jakiś sobie tylko wiadomy sposób pomnaża to, co człowiek Mu daje, że czas, praca dla innych nie osłabiają, ale dodają sił i energii.

Reklama

Uwierzyła miłości

Agnieszka. Na zewnątrz - uśmiechnięta, otwarta, poukładana. W środku - pełna kompleksów, nieufna, zawsze gorsza od innych i mniej niż inni kochana przez Pana Boga, na szarym końcu. Coś zaczęło się zmieniać, kiedy znajomi zaprosili ją do udziału w spotkaniach wspólnoty akademickiej. Mimo początkowych oporów, została. Po jakimś czasie zaangażowała się w organizację imprez wspólnotowych, w pomoc innym. Kiedy poproszono ją, żeby poprowadziła grupę, zastanawiała się, czy się nie pomylili, bo przecież ona nie nadaje się do tego, nie ma wystarczających umiejętności. Wtedy ktoś powiedział jej, że jeśli Pan Bóg daje zadanie, to daje i łaski potrzebne do jego wykonania. Zaufała. I z tą dewizą idzie przez życie. Uwierzyła w siebie, a przede wszystkim doświadczyła miłości Boga - nie gorszej od innych, miłości, która nie opuszcza jej nawet na chwilę. Odkryła w sobie zdolności, o które się nie podejrzewała. I maksymalnie chce wykorzystać każdą minutę i każdy talent, który dostała od Pana Boga.

Wytrwał

Paweł. Właśnie kończył terapię w ośrodku dla uzależnionej młodzieży. Zastanawiał się, co będzie robił, kiedy stamtąd wyjdzie, jak uda mu się żyć bez brania narkotyków. Wtedy przyszła niewielka grupa młodych ludzi z nieznanej mu wspólnoty. Zaciekawiło go, że mówią o Bogu, który nie jest odległy, ale obecny w ich życiu. Który działa tu i teraz. Poszedł do nich na Mszę. Tak na próbę. Usiadł w ostatniej ławce w kościele. Coś w nim drgnęło. Nie mógł się doczekać kolejnego spotkania. W końcu zdecydował się przychodzić regularnie. Tu poznał ludzi, którzy go przyjęli takiego, jaki był. Z kilkoma chłopakami z tej wspólnoty zamieszkał po wyjściu z ośrodka. To dzięki nim wytrwał. Dzięki wspólnej modlitwie, pracy, wsparciu. Doświadczył, że Bóg może wyciągnąć człowieka nawet z największego bagna.

Reklama

Znaleźli siebie

Julia i Jakub. Ona - zawsze blisko Pana Boga, śpiewała w scholi, chodziła na oazę, otoczona wianuszkiem znajomych. Tylko brakowało jej kogoś naprawdę bliskiego, kogoś na zawsze. On - lektor, właśnie kończył studia, szukał sensu w życiu. Spotkali się na Mszy dla grupy studentów przy niewielkiej parafii. Ją przyprowadziła przyjaciółka, on został po rekolekcjach przez nich prowadzonych. Zaiskrzyło. Są małżeństwem. Wciąż trwają we wspólnocie, w której się poznali. Tu realizują swoje pasje, wykorzystują zdolności, uzupełniają się, służąc innym. Pokazują, że można dawać siebie Panu Bogu, drugiemu człowiekowi, nie robiąc tym krzywdy swojej rodzinie.

Na zakończenie -

świadectwo Michała: „Kiedy Pan postawił wspólnotę na mojej drodze, a właściwie najpierw moją przyszłą żonę, zdałem sobie sprawę, że Ojciec chciał, żebym zaczął się rozwijać duchowo. Wiedział, że wiara i mój stan ducha, które wyniosłem z domu rodzinnego i dotychczasowego życia, zatrzymały się na pewnym etapie, po prostu zacząłem się od Niego oddalać... Odkryłem i dalej odkrywam, że wspólnota to dla mnie droga do Ojca. To siostry i bracia, dzięki którym Pan mnie ubogaca i pozwala mi się rozwijać tak, abym pielgrzymował dalej. Kroczenie za Nim to dla mnie ciągłe zmaganie ze sobą, z własnymi słabościami, trudnościami życia, z akceptacją siebie i swoich słabości. Dzięki wspólnocie mam nadzieję, że dam radę, i z większą wiarą i nadzieją mogę patrzeć w przyszłość”.

2013-08-26 14:22

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niebiański pendrive albo rzecz o chrzcie dzieci

Jestem katechetą w średniej szkole i słyszałem czasem słowa pretensji młodego człowieka, że oto rodzice go ochrzcili, „gdy robił jeszcze w pieluchy”, a przez to nie dali mu możliwości wyboru wyznawanej religii. Czy rzeczywiście? Dlaczego w ogóle chrzci się dzieci, które nie używają jeszcze rozumu, i czy jest to dla nich jakakolwiek krzywda?

Odpowiedź nieco ironiczna

CZYTAJ DALEJ

Co z postem w Wielką Sobotę?

Niedziela łowicka 15/2004

[ TEMATY ]

post

Wielka Sobota

monticellllo/pl.fotolia.com

Coraz częściej spotykam się z pytaniem, co z postem w Wielką Sobotę? Obowiązuje czy też nie? O poście znajdujemy liczne wypowiedzi na kartach Pisma Świętego. Chcąc zrozumieć jego znaczenie wypada powołać się na dwie, które padają z ust Pana Jezusa i przytoczone są w Ewangeliach.

Pierwszą przytacza św. Marek (Mk 9,14-29). Po cudownym przemienieniu na Górze Tabor, Jezus zstępuje z niej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem, i spotyka pozostałych Apostołów oraz - pośród tłumów - ojca z synem opętanym przez szatana. Apostołowie są zmartwieni, bo chcieli uwolnić chłopca od szatana, ale ten ich nie usłuchał. Gdy już zostają sami, pytają Chrystusa, dlaczego nie mogli uwolnić chłopca od szatana? Usłyszeli wówczas znamienną odpowiedź: „Ten rodzaj zwycięża się tylko przez modlitwę i post”.
Drugi tekst zawarty jest w Ewangelii św. Łukasza (5,33-35). Opisuje rozmowę Pana Jezusa z faryzeuszami oraz z uczonymi w Piśmie na uczcie u Lewiego. Owi nauczyciele dziwią się, czemu uczniowie Jezusa nie poszczą. Odpowiada im wówczas Pan Jezus „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, wtedy, w owe dni, będą pościć”

CZYTAJ DALEJ

Prezydent zawetował nowelizację prawa dotyczącą tabletki "dzień po"

2024-03-29 13:23

[ TEMATY ]

Andrzej Duda

Pigułka „dzień po”

PAP/Łukasz Gągulski

Prezydent RP Andrzej Duda, na podstawie art. 122 ust. 5 Konstytucji RP, zdecydował o skierowaniu nowelizacji Prawa farmaceutycznego do Sejmu RP z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie ustawy (tzw. weto).

Podstawowym uzasadnieniem decyzji Prezydenta RP jest wola poszanowania konstytucyjnych praw i standardu ochrony zdrowia dzieci.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję