Tak, według popularnej pieśni, mieli mieć ludzie, którzy zamiast pracować i oszczędzać, obijali się i oddawali złym nałogom. Polska rzeczywistość jest jednak okrutna: los przewidziany w pieśni czeka ludzi ciężkiej, wieloletniej pracy. Oni właśnie będą mieć coraz gorzej, bo system emerytalny w Polsce jest zły, nadto – grozi mu krach nie później niż za 7-8 lat.
Same OFE może i były kiedyś nieźle pomyślane, jako propozycja wyjściowa, ale na pewno nie jako działanie praktyczne. Fundusze uzyskane z prywatyzacji nie trafiły do OFE, firmy prowadzące OFE ustaliły, przy aprobacie rządu, horrendalne prowizje, ryzyko operacji na rynku finansowym – a tu miało OFE zarabiać na emerytury pod palmami, pamiętacie Państwo te reklamówki?! – zostało w całości przerzucone na przyszłych emerytów. W efekcie OFE oznaczało niesłychane zadłużanie się skarbu państwa, czyli nas wszystkich. Krótko mówiąc, zarobili właściciele OFE, stracili emeryci i podatnicy (skarb państwa).
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Rząd Tuska brnie w jeszcze większe kłopoty. Na pozór, robi dobrze. Połowa funduszy OFE została skierowana (księgowo) do ZUS-u, czyli państwowego systemu ubezpieczeń społecznych, w tym emerytur. Ale te pieniądze najwyraźniej nie mają uzdrowić systemu, tylko zmniejszyć formalne wskaźniki długu publicznego i umożliwić dalsze zadłużanie się obecnego rządu. To zadłużanie się jest niezbędne dla władzy, która chce wygrać najbliższe dwa lata wyborów – europejskich, samorządowych, prezydenckich, parlamentarnych. Na tyle „kiełbas wyborczych” doprawdy potrzeba fortuny. 153 miliardy złotych zabranych z naszych kont w OFE mają służyć temu celowi. Notabene, do ZUS dotarło 19 miliardów mniej. Co się stało z resztą? W odpowiedzi na to pytanie rzeczniczka rządu potrafiła tylko coś nieskładnie i nielogicznie wykrztusić z siebie. Przepraszam za określenie, ale trudno to nazwać wypowiedzią.
Eksperci twierdzą, że krach systemu emerytalnego w Polsce nastąpi w roku 2022. Były wicepremier Pawlak radził Polakom, żeby „ubezpieczyli się” u swoich dzieci i rodzin. W ustach przedstawiciela władz najwyższych III RP to bezczelny cynizm. Przecież bez radykalnych zmian w polityce rodzinnej (demografia się kłania, czyli błyskawiczne starzenie się polskiego społeczeństwa!) i w gospodarce (emigracja za pracą kilku milionów młodych Polaków!), nie czeka nas nic dobrego. A wprowadzanie takich zmian to zadanie dla rządu.
Reklama
Wiemy już, niestety, że rząd PO-PSL temu nie sprosta.
* * *
Krzysztof Czabański
Publicysta, przewodniczący Kongresu Mediów Niezależnych, autor kilku książek; był prezesem PAP (za rządu Jana Olszewskiego), przewodniczącym Komisji Likwidacyjnej RSW (za rządu Jerzego Buzka) i prezesem Polskiego Radia SA (za rządu Jarosława Kaczyńskiego).
www.krzysztofczabanski.pl
