Teściami zostajemy automatycznie przez fakt ślubu syna czy córki, ale teściami-rodzicami już z wyboru. Dzieje się to wówczas, kiedy wraz ze ślubem dziecka nie ubywa, ale przybywa nam członków rodziny. Teściowie muszą sobie dać czas na stawanie się rodzicami dla zięciów i synowych, tak samo jak synowe i zięciowie – ich dziećmi. Oto wypowiedzi młodych małżonków o tym, kiedy teściowie, nawet niechcący, rozbijają małżeństwo. Po nich następują sugestie pozytywnych postaw.

1. Teściowie mówią, że jest jeden słuszny punkt widzenia – tzn. ich. Wszystko, co jest z tym niezgodne, jest złe. W takim nastawieniu teściowie nie idą z wizytą, ale z wizytacją do dzieci.

Rozwiązanie: Nie jest najważniejsze to, co dla was, teściów, jest ważne, ale co jest przede wszystkim ważne dla syna lub córki. Czyli: więcej słuchać niż mówić!

2. Każdy problem, jaki przeżywają młodzi, ma tylko jedno rozwiązanie, a wy, teściowie już je macie i chcecie je narzucić, a czasami wręcz wymusić.

Rozwiązanie: Pozwolić młodym rozwiązywać własne problemy tak, jak oni to potrafią, choćby nieudolnie.

3. Teściowie nie podejmują trudu dotarcia do istoty problemu, a opierają się zawsze na własnym zdaniu i to autorytatywnie. Należy dostrzec, że małżeństwo młodych jest zupełnie inne od waszego. W razie potrzeby zwrócenia uwagi młodym należy wyjść od własnego świadectwa oraz wejść w relacje jako przyjaciel podejmujący wspólnie trud rozeznania sedna problemu.

4. Teściowie traktują każdą swoją propozycję jako absolutny pewnik, bo wydaje im się najlepszy.

Rozwiązaniem jest propozycja jako zachęta, ale nie konieczność.

5. Teściowie nie stosują polityki „małych kroków” i prawa do systematycznego rozwoju. Żądają, aby wszystko funkcjonowało najlepiej: „bo my byśmy chcieli, aby u was było dobrze”. Przy takiej postawie młodym robi się „duszno”.

Podpowiedzią jest odrzucenie formy życzeniowej „bo my byśmy chcieli”. Rozwiązaniem jest zrozumienie i trzeźwe patrzenie na wzrastanie małżeństwa młodych.

6. Teściowie narzucają: „musisz zrobić tak lub tak”. Trzeciej możliwości nie ma.

Rozwiązaniem jest nie narzucać, pozwolić wybrać, stworzyć klimat otwartości do rozmowy (może przyjdą zapytać?). Życie to nie matematyka. Jest więcej rozwiązań niż dwa. Twoja podpowiedź jako teścia nie zawsze musi być najlepsza…

7. Teściowie, nie okazując szacunku synowej/zięciowi, jasno komunikują im brak jej/jego akceptacji. Przejawia się to telefonami „na stronie” lub w załatwianiu spraw ze swoim synem lub córką za plecami współmałżonka. Okazywanie sobie szacunku jest pierwszym stopniem do miłości i budowania jedności w rodzinie.

Rozwiązaniem jest wspólna rozmowa wg zasady „nic o nas bez nas”.

8. Teściowie mówią: „nasza rodzina jest prawdziwa, a jego/jej fałszywa”. To prosta droga do niezgody. Porównywanie rodzin jest wyrazem naszego chorego myślenia. Ważne jest jednak, aby zwrócić swoim dzieciom uwagę jeszcze przed małżeństwem na fakt, że nie jest obojętne, w jaką wejdziesz rodzinę: czy jest to rodzina skłócona, czy relacje między teściową, a teściem są ciepłe i życzliwe, itp. Narzeczeństwo ma być czasem poznawania się rodzin. Reasumując, teściowie nie muszą się lubić, ale muszą żyć w zgodzie dla dobra młodych (nie zawsze się da, ale zawsze można do tego dążyć).

9. Teściowie budują tajne sojusze z synem lub córką, spychając na drugi plan synową lub zięcia. A także uzależniają dobre relacje od tego, kto częściej się z nimi zgadza. Taka postawa zapewne skutecznie skłóci młodych, którzy z trudem budują jedność małżeńską, powoli stając się „jednym ciałem”. Nie przeszkadzaj im w tym, skoro nie pomagasz!

10. Teściowie grają va banque: porażka lub zwycięstwo. Albo synowa lub zięć będzie myślał tak jak my chcemy, albo nie zaakceptujemy jej/go w naszej rodzinie i będzie traktowany przez nas jak „obcy”. Prawidłową reakcją teściów na coś, na co się nie zgadzają, jest forma wypowiedzi: „według mnie”, „moim zdaniem”, bez formy oceniającej i narzucającej: to jest złe, nie tak powinniście robić.

Uprzedzeniami i krytykanctwem nie zbudujesz mostów. Więcej zrobisz modlitwą za młodych. Jak to zrobić? oto podpowiedź:

1. Przemodlenie: Koronka do Bożego Miłosierdzia, bolesna część Różańca, litania do Krwi Chrystusa

2. Prośba do Ducha Świętego o światło dla przeprowadzenia trudnej rozmowy

3. Przebaczenie w sercu, po którym ustępują złe emocje.

Dopiero tak przygotowanym można podejmować trudne rozmowy. Przykładem jest św. Monika, która wymodliła nie tylko nawrócenie, ale i świętość syna i męża.