– Wiem, że przez kilkanaście lat prowadziła Pani w Kapsztadzie szkołę języka polskiego i jakby w powiązaniu z nią istniał też teatr amatorski „Zielona koza”, z którym przedstawiała pani klasyczne dzieła polskiej literatury i patriotyczne inscenizacje. Czy teatr nadal działa propagując polskość na drugiej półkuli ziemskiej?

– W szkole rzeczywiście uczyłam języka polskiego oraz polskiej historii i geografii dość długo, bo 15 lat, ale przekazałam tę funkcję w ubiegłym roku. Natomiast teatr na początku był pomysłem zupełnie niezależnym od szkoły. Chciałam zainteresować całą tutejszą Polonię jakimś wspólnym działaniem. Pomysłem na to był teatr „Zielona koza”, który po przeróżnych perturbacjach przestał istnieć jako samodzielny projekt. Natomiast co do pracy teatralnej z młodzieżą, to za największy sukces teatru uważam wystawienie "Zemsty" A. Fredry w 1999 roku, oczywiście po polsku. To był spektakl w wykonaniu dzieci i młodzieży w różnym wieku. Najmłodszy aktor miał 8 lat a najstarszy 18. To on sprawił mi największą satysfakcję, kiedy wyznał mi, że dzięki "Zemście" zainteresował się historią Polski i zaczął czytać książki historyczne po polsku!

– W 2009 roku została Pani nagrodzona przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności polonijnej i za popularyzowanie polskiej kultury. Czy otrzymuje pani jakieś wsparcie ze strony Polski dla swojej działalności polonijnej promującej nasz kraj, naszą kulturę i język polski?

– Oczywiście, jest wsparcie, różne i w różnym czasie, ale nie mogę narzekać. Szczególnie Ambasada Polska w Pretorii zawsze, jak tylko może, stara się wspierać wydawanie miesięcznika „Dwukropek”. Nie są to duże kwoty, ale takie, by pismo mogło istnieć. Otrzymałam również dwukrotnie pomoc finansową ze Stowarzyszenia Wspólnota Polska, ze środków Senatu RP. Jednak za każdym razem jest ta niepewność czy jeszcze będą finanse na prowadzenie pisma, czy już nie. Ja ze swej strony wkładam swój czas i wykonuję całą pracę na swoim sprzęcie oczywiście nieodpłatnie. Gdybym musiała jeszcze finansować wydawanie samego pisma to byłoby to już dla mnie za dużo. Myślę jednak, że na ten rok powinno wystarczyć funduszy. Zresztą, gdy wcześniej bywały takie trudne sytuacje, to zawsze Ambasada Polska starała się ratować finansowo sytuację, by nie dopuścić do upadku pisma.

– Mówiła Pani, że jadąc tam niewiele wiedzieliście o realiach panujących w RPA. Jako katolika interesuje mnie również sfera wiary. Jaka jest dostępność do kościołów wyznania rzymsko – katolickiego w RPA? Czy są tam polscy księża?

– W RPA jest wielu chrześcijan, choć katolików jest zdecydowanie mniej niż protestantów. Kościoły jednak są i jest ich wystarczająco dużo. My np. mieszkamy bardzo blisko katedry wyznania rzymsko-katolickiego. Przez wiele lat był tutaj polski ksiądz i korzystając z kaplicy sióstr Nazaretanek, odprawiał dla nas Msze św. po polsku. Ja przez 20 lat grałam na organach na tychże Mszach. Obecnie nie ma tu na stałe polskiego księdza, bo po prostu w Kapsztadzie mieszka zbyt mała grupa Polaków i nie stać nas na jego utrzymanie. Msze św. w tej kaplicy (już nie co tydzień, ale jednak są) odprawia teraz ksiądz tutejszy, po angielsku, ale śpiew i czytania są w języku polskim.

– Pani i pani mąż jesteście muzykami z wykształcenia. Jak realizujecie tam swoje pasje muzyczne? Czy mąż nadal gra w orkiestrze?

– Już nie. Chyba od 2000 roku. Orkiestra tutejsza przechodziła przez rozmaite perturbacje, zresztą tak jest pewnie na całym świecie. Zawód muzyka tutaj nie ma wysokich notowań. Gdy przyjechaliśmy były tu 2 orkiestry – symfoniczna i operowa. Obie się później połączyły, aż w końcu całkowicie została rozwiązana. Mąż zajął się wówczas inną pracą (realizuje projekty nagraniowe) i jak wznowiono działalność orkiestry już do niej nie wrócił. Ja natomiast grałam przez te lata solo, w trio fortepianowym, kameralnie z różnymi muzykami, a w listopadzie 2010 roku, w Johannesburgu miałam zaszczyt uczestniczenia w koncercie poświęconym Chopinowi – na zakończenie Roku Chopinowskiego. Wykonałam wówczas Rondo a´la Krakowiak i Andante Spianato z Wielkim Polonezem Es-dur Chopina, z towarzyszeniem Rand Symphony Orchestra. Nadal jestem członkiem kapsztadzkiej orkiestry, choć nie na stałe, gdyż nie ma w niej etatu pianisty.

– Działalność społeczna musi być pani pasją, bo przecież jest ona czasami niewdzięczna a oprócz czasu, który się jej poświęca wymaga niejednokrotnie własnych nakładów finansowych, które przecież się nie zwrócą. Co Panią najbardziej do niej motywuje?

– Cokolwiek robiłam dla Polonii, powód miałam jeden – nadmiar energii i pomysłów. W Polsce byłam bardzo aktywna zawodowo. W RPA zawód muzyka wykonuje się dla przyjemności, a na chleb zarabia się gdzie indziej. Nam się akurat udało pozostać w zawodzie, ale czuję niedosyt. Tym samym po prostu miałam za mało zajęć i musiałam ów nadmiar energii jakoś spożytkować. Oczywiście ważne było też, aby córka nie straciła kontaktu z językiem i z Polską i to mi się udało.