Czy wiesz, co wyznajesz? Czy wiesz, w co wierzysz? Zastanawiałeś się kiedyś nad tym? Jeśli nie, zostań z nami. Jeśli tak, tym bardziej zachęcamy do tego duchowego powrotu do podstaw z portalem niedziela.pl. Przewodnikiem będzie nam Katechizm Kościoła Katolickiego.

Nikt nie może obwiniać wszystkich Żydów, zbiorowo, za śmierć Jezusa. Kościół z całkowitą pewnością wyznaje natomiast, że współwinni śmierci Jezusa są wszyscy grzesznicy. [597-598]. Stary prorok Symeon przewidział, że Jezus będzie „znakiem, któremu będą się sprzeciwiać" (Łk 2, 34). Jezusa całkowicie odrzuciły żydowskie autorytety, chociaż na przykład wśród faryzeuszów byli Jego zwolennicy, jak choćby Nikodem czy Józef z Arymatei. Jedynie Bóg zna indywidualną winę biorących aktywnie udział w procesie Jezusa różnych rzymskich i żydowskich osobistości i instytucji (Poncjusz Piłat, Kajfasz, Herod, Wysoka Rada) czy też Judasza. Teza, jakoby wszyscy ówcześnie i dzisiaj żyjący Żydzi byli winni śmierci Jezusa, jest nierozsądna i nie potwierdza jej sama Biblia.

Żydzi są „starszymi braćmi" chrześcijan, ponieważ Bóg miłował ich najpierw i najpierw do nich przemówił. Fakt, że Jezus Chrystus jako człowiek jest Żydem, łączy nas. Fakt, że Kościół widzi w Nim Syna Boga żywego dzieli nas. W oczekiwaniu na ostateczne przyjście Mesjasza jesteśmy jedno. [839-840] Wiara żydowska jest korzeniem naszej wiary. Pismo Święte Żydów, nazywane przez nas Starym Testamentem, jest pierwszą częścią naszego Pisma Świętego. Żydowsko chrześcijański obraz człowieka, którego wymiar etyczny kształtuje dziesięć przykazań, jest fundamentem zachodnich demokracji. Należy się wstydzić, że chrześcijanie przez stulecia nie dopuszczali myśli o ścisłym spokrewnieniu z judaizmem i przy pomocy pseudoteologicznych argumentów zaogniali nienawiść do Żydów, prowadzącą często do ich mordowania.

Z okazji Roku Jubileuszowego papież Jan Paweł II szczególnie prosił o przebaczenie tych krzywd. Sobór Watykański II stwierdza jasno, że Żydzi jako naród nie ponoszą żadnej zbiorowej winy za ukrzyżowanie Chrystusa.

Podziel się cytatem

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „od początku publicznej misji Jezusa niektórzy faryzeusze i kapłani żydowscy oraz uczeni w Piśmie postanowili skazać Go na śmierć” (KKK 574). Dlatego kłamliwie oskarżali Go o bluźnierstwo, fałszywe proroctwa i przestępstwa religijne, które prawo żydowskie karało śmiercią. Twierdzili między innymi, że nie przestrzega On prawa Bożego, na przykład szabatu, nie uznaje centralnego charakteru Świątyni Jerozolimskiej oraz podważa wiarę w jednego Boga (por. KKK 576).

Jezus Chrystus, odpowiadając na te zarzuty, już w Kazaniu na Górze uroczyście wyraził swój stosunek do Prawa: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić” (Mt 5, 17-19). Tylko On, Mesjasz Izraela, mógł wypełnić Prawo do końca (por. KKK 578). On pierwszy swoim życiem pośród ludzi objawił, co to znaczy, że Prawo nie jest tylko wypisane na kamiennych tablicach, lecz ma być wyryte w głębi jestestwa, w sercu człowieka (por. Jr 31, 33). Kiedy w swoim nauczaniu dotykał kwestii Prawa, nie zadawalał się podaniem swej interpretacji jako jednej z wielu! Nauczał bowiem - co skwapliwie odnotowali Ewangeliści - jako „Ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie” (Mt 7, 28-29).

Jezus okazywał także bardzo głęboki szacunek dla Świątyni Jerozolimskiej. Świątynia jest dla Niego mieszkaniem Jego Ojca, domem modlitwy i oburza Go, że jej dziedziniec zewnętrzny stał się miejscem handlu (por. KKK 583-584). Przed swoją męką Jezus zwiastował jednak zburzenie tej wspaniałej budowli. Zapowiedział w ten sposób znak czasów ostatecznych, zapoczątkowanych przez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Co więcej, przedstawił Siebie samego jako ostateczne mieszkanie Boga wśród ludzi (por. J 2, 21; Mt 12, 6).

O ile Prawo i Świątynia Jerozolimska mogły być dla władz religijnych Izraela okazją do sprzeciwu wobec Jezusa, to prawdziwym kamieniem obrazy stało się dla nich to, że Jezus Chrystus odpuszczał grzechy, co w przekonaniu pobożnych Żydów mógł czynić tylko sam Bóg (por. Mt 2, 7; KKK 587). Jezus gorszył ich przede wszystkim przez to, że utożsamił swoje miłosierne postępowanie wobec grzeszników z postawą samego Boga wobec nich (por. Mt 9, 13; Oz 6, 6). Odpuszczając więc grzechy - stwierdza Katechizm - albo był bluźniercą, ponieważ jako człowiek czynił się równym Bogu, albo mówił prawdę, przez co wyrażał, że jako prawdziwy Syn Boży pełni dzieła Ojca (por. KKK 589). Trzeba jednak pamiętać, że nie wszyscy Żydzi przyjęli taką negatywną postawę względem Jezusa, bardzo wielu uwierzyło w Niego i Jego naukę, stając się pierwszymi chrześcijanami.

Zapamiętajmy:

Jezus, z pochodzenia członek Narodu Wybranego, nie zniósł Prawa danego Izraelowi na Synaju, ale doskonale je wypełnił. Czcił też żydowską Świątynię, przybywając do niej jako pielgrzym na święta, a także dokonywał czynów, które potwierdzały, że jest Bogiem i Zbawicielem (KKK 592-594).

Za: Youcat polski. Katechizm Kościoła Katolickiego dla młodych. Edycja Świętego Pawła, 2011.

Więcej pytań i odpowiedzi dotyczących wiary: Katechizm Wielkopostny.