Dziękczynna pielgrzymka do Krzyża na Kopystańce

Ks. Kazimierz Bełch

Archiwum ks. Kazimierza Bełcha

Bądź na bieżąco!

Pierwszy, dębowy Krzyż na Kopystańce został postawiony dla upamiętnienia pielgrzymki Jana Pawła II do archidiecezji przemyskiej i kanonizacji jej Patrona, bł. Jana z Dukli, której dokonał Papież w Krośnie, dnia 10 czerwca 1997 r. Później, jak wiadomo, Krzyż ten uległ częściowemu zniszczeniu, dlatego w jego miejsce wstawiono Krzyż metalowy. W międzyczasie Jan Paweł II wyniósł na ołtarze kolejnych naszych Patronów: kanonizował biskupa Pelczara i beatyfikował ks. Jana Balickiego. Nowy Krzyż upamiętnia także te fakty.

Wyrazem wdzięczności za przybycie Papieża do naszej archidiecezji i za wyniesienie do chwały ołtarzy naszych Patronów była corocznie organizowana pielgrzymka do Krzyża na Kopystańce. Zarówno na trasie pielgrzymki, jak i w czasie Eucharystii sprawowanej na szczycie, dziękowaliśmy Bogu za Papieża Polaka i prosili o Boże błogosławieństwo na dalsze lata jego pasterskiej posługi całemu Kościołowi, a także całej ludzkości. Zaś po odejściu Jana Pawła II do domu Ojca modliliśmy się przez 6 lat o jego beatyfikację, a następnie przez ostatnie 3 lata o jego kanonizację.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dziś, gdy te modlitwy zostały wysłuchane, chcemy dziękować Bogu za kanonizację naszego Papieża. Cieszymy się św. Janem Pawłem II. Mamy w nim, w jego osobie i w jego nauczaniu, wspaniały wzór do naśladowania. Mamy również nowego orędownika u Boga. Chcemy naszą radość wyśpiewać w czasie tegorocznej pielgrzymki na Kopystańkę. Aktualne okoliczności skłaniają nas również do oddania szczególnej czci Patronowi naszej archidiecezji, św. Janowi z Dukli. W tym roku bowiem mija 600 lat od jego narodzenia i 275 lat od ogłoszenia go Patronem Polski.

Zbiorowa pielgrzymka do Krzyża na Kopystańkę odbędzie się w niedzielę 8 czerwca br. Jej przebieg będzie podobny jak w latach ubiegłych. Rozpocznie się o godz. 14 w kościele parafialnym w Rybotyczach i równocześnie także w kościele filialnym w Brylińcach. Po krótkiej modlitwie z kościołów tych wyruszymy w kierunku Kopystańki. Na trasie nie będzie Drogi Krzyżowej, ale nabożeństwo Drogi Światła, w czasie którego będziemy rozważać radosne wydarzenia, jakie miały miejsce od zmartwychwstania Pana Jezusa do zesłania Ducha Świętego. Nabożeństwo Światła jest bardziej odpowiednie dla okresu wielkanocnego (nasza pielgrzymka odbędzie się w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, a zatem jeszcze w czasie przeżywania wielkanocnej radości). Po dojściu na szczyt, ok. godz. 16.30, rozpocznie się pod Krzyżem uroczysta koncelebrowana Msza św. Zakończenie uroczystości przewiduje się ok. godz. 17.30.

Duszpasterstwo pielgrzymkowe i turystyczne zaprasza na pielgrzymkę wszystkich: dzieci, szczególnie pierwszokomunijne, młodzież i dorosłych.

2014-05-29 10:06

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Krzyż z Małopolskiej „Solidarności”

Niedziela Ogólnopolska 51/2011, str. 11

Anna Cichobłazińska

BOŻENA SZTAJNER/NIEDZIELA

Wisiał w naszym pokoju jak w każdym innym. Po prostu był. Nie zastanawiałam się, od kiedy. Traktowałyśmy go jak stały element wyposażenia miejsca pracy. Tylko gdy ktoś z zewnątrz przychodził, zwracał na niego uwagę. - Jak dobrze, że znów jest na ścianie - inicjował rozmowę odwiedzający nas przynajmniej raz w tygodniu pewien Łemko, który usiłował tłumaczyć wszystkim, że Łemkowie to Rusini i z Ukraińcami nie mają nic wspólnego. Ta potrzeba ciągłego przyznawania się niemłodego już mężczyzny do nieznanej nam bliżej narodowości wywoływała w nas, wtedy młodych dziewczynach, skrywany uśmiech. Tragiczną historię bieszczadzkich połonin i jej mieszkańców zrozumiałam wiele lat później, wędrując śladami zarośniętych bujną roślinnością wsi i usytuowanych na wzgórzu ruin cerkwi oraz fragmentów cmentarzy z połamanymi żelaznymi krzyżami na zrujnowanych nagrobkach. A nasz krzyż był nowiutki, jeszcze pachniał świeżo ściętym drzewem. Szybka, masowa robota zauważalna była przede wszystkim w metalowej postaci Ukrzyżowanego. Widać było, że forma była stara lub prymitywnie wykonana. Odwiedzający nas pan Krzysztof, szef sprzymierzonych związków rzemieślników, o którym wiedziałyśmy, że został wyrzucony z uniwersytetu w 1968 r. i nigdy tam nie wrócił, syn sławnego krakowskiego malarza i - jak sądziłyśmy - na pewno znający się na sztuce, z politowaniem kiwał głową nad jego estetyką. Tylko pan Józef ze sprzymierzonego związku rolników traktował go jak chleb powszedni. Tuż po wejściu do naszego pokoju całował przybite gwoździem stopy Chrystusa, nabożnie się żegnając. Gdy zwoływał nas w grudniu na strajk rolników do Rzeszowa, coraz bardziej nieobecny i roztargniony, jego wzrok skierowany na Ukrzyżowanego mówił więcej niż niejeden apel. Po 13 grudnia 1981 r. nie myśleliśmy o nim. Trzeba się było ukryć i najlepiej nie mieszkać tam, gdzie było się zameldowanym. SB to zbiurokratyzowana machina. Szukali tam, gdzie mieli zapisane. Najbliższe tygodnie i miesiące poświęciliśmy na odtwarzanie struktur związku i organizowanie podziemnej poligrafii. Ci, których nie aresztowano w nocy 13 grudnia, początkowo się ukrywali, później, wzywani do „białego domku”, albo go opuszczali po przesłuchaniu, albo dzielili los internowanych. Po kilku miesiącach dostaliśmy wezwania do zabrania prywatnych rzeczy z budynku Regionu Małopolskiej „Solidarności” i zostały rozwiązane umowy o pracę. Wchodziliśmy tam z ciężkim sercem. Powitał nas nieopisany bałagan. Na podłogach walały się sterty papierów i teczek, z pootwieranych szaf i szuflad biurek wystawały pojedyncze dokumenty. W kącie na krześle z tekturowego pudła dawały się zauważyć chaotycznie wrzucone niechlujną ręką małe krzyżyki, przygotowane do przekazania nowo powstającym siedzibom Związku. Wszystko wyglądało tak, jakby przed chwilą skończyła się tu rewizja. Pozwolono nam zabrać prywatne rzeczy. Spojrzeliśmy po sobie. Tego, co najważniejsze - dokumentacji Związku już nie było. Gdy opuszczaliśmy budynek, ściągnęliśmy ze ścian krzyże, obawiając się, że zostaną zbezczeszczone. Pilnujący nas panowie przyglądali się tym czynnościom w milczeniu, bez jednego komentarza. Pudełko z krzyżami, które stało samotne w kącie pokoju, wynieśliśmy bezpiecznie poza budynek. Opuszczając siedzibę Małopolskiej „Solidarności”, obejrzeliśmy się za siebie, zamykając w ten sposób kawał ważnego okresu życia. Każdy z nas wyjmował z pudełka jeden krzyż i chował go do kieszeni. Po powrocie do domu znajdował dla niego godne miejsce. W następnych latach jeszcze wiele razy zmienialiśmy miejsce zamieszkania, jednak drewniany krzyżyk z Regionu wędrował zawsze z nami. Dziś, po 30 latach, gdy odwiedzam znajomych z tamtego okresu, rozpoznaję go natychmiast. Taki krzyż jest u Ewy, której ojciec - kapitan Ludowego Wojska Polskiego - w pierwszych dniach stanu wojennego w krakowskim „białym domku” Służby Bezpieczeństwa na zastrzeżonej wojskowej linii rugał wyrodną córkę, by wreszcie dała sobie spokój z tymi wolnościowymi bzdurami i pomyślała, w jakiej sytuacji stawia go wobec przełożonych, a mąż - aresztowany w 1986 r. za druk nielegalnych wydawnictw, po serii przesłuchań na Montelupich nigdy już się nie pozbierał, sama musiała wychowywać troje maleńkich dzieci. Jest u Agnieszki i Kajtka, którzy wydawali najdłużej ukazujące się pismo podziemnej „Solidarności” Małopolskiej „13”, a w każdą rocznicę „Wujka” jeździli na Śląsk i będą jeździć - jak mówią - dopóki winni zbrodni na górnikach nie zostaną ukarani. Jest i u Włodka, który po kilkunastu latach emigracji politycznej we Francji wrócił do Polski z rodziną, ale nie może się tu odnaleźć. Jest u Leny, której mądra przyjaźń towarzyszyła w najtrudniejszych momentach naszej młodej dorosłości, przy narodzinach naszych dzieci, w chorobach, braku domu i tułaczkach po cudzych kątach. Jest także w moim domu. Przy kolejnych przeprowadzkach był jako pierwszy pakowany do pudeł i jako pierwszego wyjmowaliśmy go z mężem i wieszaliśmy na ścianie. Pewnego dnia córka zapytała, dlaczego właśnie ten krzyż traktuję z taką atencją. Wtedy trudno mi było znaleźć właściwe słowa, aby wyjaśnić to małemu człowiekowi. Dziś, gdy spoglądam na krzyż, widzę młodych z tamtych lat - dumnych, odważnych, pełnych nadziei, wrażliwości, pomysłów, wiary, która góry przenosi, i rozumiem pełnię chrześcijańskiej symboliki.

CZYTAJ DALEJ

Powiat przysuski wprowadza 2 lekcje religii tygodniowo

2025-04-10 11:21

rm
/KAI

Adobe Stock

Starosta przysuski Marian Niemirski poinformował, że Zarząd Powiatu podjął decyzję o stworzeniu warunków do wprowadzenia nauczania religii w wymiarze 2 godzin tygodniowo, "w celu zapewnienia prawidłowego kształcenia sfery duchowej uczniów w powiecie przysuskim". To odpowiedź na decyzję rządu, który zdecydował, że od września br. w szkołach publicznych w Polsce lekcje religii i etyki realizowane będą w wymiarze jednej godziny tygodniowo.

To kolejny samorządowiec, który nie zgadza się z pseudoreformami rządu Donalda Tuska i skrajnie lewicowej Barbary Nowackiej.

CZYTAJ DALEJ

Łódź: diecezjalny etap XXIX Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej

2025-04-10 19:45

ks. Paweł Kłys

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

ks. Paweł Kłys

W auli Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi odbył się diecezjalny etap XXIX Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej, którego organizatorem jest Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama