Uroczystość nadania tego tytułu przez Stolicę Apostolską rozpocznie się o godz. 13 i połączona będzie z doroczną pielgrzymką służb mundurowych. Tym samym diecezja legnicka wzbogaci się o czwartą bazylikę mniejszą.

Historia miejsca

Już w średniowieczu wzniesiono w Legnickim Polu kościół pw. Trójcy Świętej i Najświętszej Maryi Panny, który według starych przekazów stanął w miejscu kaplicy ufundowanej przez św. Jadwigę, księżnę śląską, matkę księcia Henryka II Pobożnego, w rejonie odnalezienia jego zwłok po bitwie z Mongołami w 1241 r. Kościół do czasów reformacji znajdował się pod opieką benedyktynów, a od XVI wieku pełnił funkcję parafialną. Na początku XVIII wieku benedyktyni powrócili do Legnickiego Pola. Opat Othmar Zinke rozpoczął budowę klasztoru od 1723 r., a po 1727 r. wzniesiony został nowy kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Jadwigi Śląskiej. Całe to założenie kościelno-klasztorne zostało zrealizowane według projektu słynnego ówczesnego architekta Kiliana Ignacego Dientzenhofera z Pragi. Konsekracji kościoła dokonał 7 października 1731 r. sufragan wrocławski bp Eliasz von Sommerfeld. Po kasacie zakonu benedyktynów w 1810 r. przez władze pruskie, zabudowania klasztorne przejęła i użytkowała armia pruska. W czasie II wojny światowej znajdował się w klasztorze obóz jeniecki. Po wojnie kościół pełnił funkcje parafialne. Od 1961 r. władze państwowe umieściły w klasztorze Państwowy Dom Opieki Społecznej, w którym obecnie przebywa 450 pensjonariuszy. Po ustanowieniu 25 marca 1992 r. diecezji legnickiej pierwszy biskup legnicki Tadeusz Rybak ustanowił kościół parafialny w Legnickim Polu diecezjalnym sanktuarium św. Jadwigi Śląskiej. 2 czerwca 1997 r. przybył do Legnicy Jan Paweł II, który w swojej homilii podkreślił wielkie znaczenie Legnickiego Pola dla Kościoła i świata. Powiedział m.in: „Pamiętamy, że Legnica to miejsce historyczne, miejsce, na którym książę piastowski Henryk Pobożny – syn św. Jadwigi, stawił czoło najeźdźcom ze Wschodu – Tatarom, wstrzymując ich groźny pochód ku Zachodowi. Z tego powodu, choć bitwa była przegrana, wielu historyków uznaje ją za jedną z ważniejszych w dziejach Europy. Ma ona również wyjątkowe znaczenie z punktu widzenia wiary. Trudno określić, jakie motywy przeważały w sercu Henryka – chęć obrony ojczystej ziemi i udręczonego ludu czy też wola powstrzymania wojsk mahometańskich, zagrażających chrześcijaństwu. Wydaje się, że te motywy były nierozłączne. Henryk, oddając życie za powierzony jego władzy lud, równocześnie oddawał je za wiarę Chrystusową. I to był znamienny rys jego pobożności, którą ówczesne pokolenia dostrzegały i zachowały jako przydomek.

14 kwietnia 2004 r. rozporządzeniem Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej zespół klasztorny w Legnickim Polu został uznany za pomnik historii.

Architektura kościoła

Architektura kościoła stanowi szczytowe osiągnięcie sztuki późnego baroku, której wzorce znajdujemy w sztuce europejskiej tamtego okresu. Zdobiące fasadę figury świętych i symbole religijne z dominującym znakiem krzyża świętego, głoszą zwycięstwo wiary i idei chrześcijańskich nad siłami pogaństwa. Niezwykły w swoim wyrazie jest architektoniczny układ wnętrza kościoła, stanowiący jedno z najciekawszych rozwiązań architektury późnobarokowej na Śląsku. Okazałe, przejrzyste wnętrze kościoła nakrywa ogromne sklepienie w formie tzw. kapy czeskiej, wspartej na przylegających do ścian półkolistych, wklęsłych filarach. Filary są tłem dla stojących pomiędzy nimi kamiennych posągów świętych. Sklepienie kościoła pokryte zostało monumentalnym malarstwem freskowym, związanym tematycznie z ideą przewodnią kościoła, która promuje duchowe treści związane z apoteozą Krzyża Świętego i chwałą św. Jadwigi Śląskiej. Zachowany do dziś zarówno wystrój, jak i wyposażenie świątyni, zrealizowali uznani w Europie artyści tej miary: Kilian Ignacy Dientzenhofer oraz Karl Joseph Hiernle – autor większości dekoracji rzeźbiarskich; Wenzel Laurent Reiner – autor czterech obrazów ołtarzowych; Franciszek de Becker – twórcą obrazu w ołtarzu głównym. Wielkim kunsztem malarskim wykazał się Cosmas Damian Asam, który wykonał monumentalną dekorację freskową wnętrza kościoła.