W niedzielę 17 kwietnia odczytujemy podczas liturgii fragment Apokalipsy św. Jana zawierający bardzo nośną znaczeniowo, jednocześnie bardzo poetycką metaforę. Św. Jan w swojej wizji ogląda wielki tłum ludzi odzianych w białe szaty, trzymających w ręku palmy, stojących przed tronem. Na pytanie o ich tożsamość i pochodzenie otrzymuje odpowiedź: „To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy”.
Reklama
Obraz krwi, która potrafi wybielić szaty jest niesamowity. Zazwyczaj krew plami. Staramy się ją usunąć z odzienia. Czasem krwią zbrukane są ręce; taka krew jest oskarżeniem, dowodem winy, znakiem przemocy. A oto w Janowej wizji szaty zanurzone w krwi Baranka stają się białe, czyli czyste. To jeden z paradoksów chrześcijaństwa: krew obmywa, śmierć przynosi życie.
W czasach, gdy wszystko jest prześwietlone „szkiełkiem i okiem” naszej technicznej, pozbawionej misterium cywilizacji, wiara pozwala nam otworzyć się na nową przestrzeń naszego życia. Wejście w tę przestrzeń wymaga uznania paradoksów wiary.
