W ramach Światowych Dni Młodzieży do diecezji sosnowieckiej przybyło ponad 3 tys. pielgrzymów w 53 grupach z 29 krajów świata. Wśród nich nie zabrakło biskupów i kapłanów. Jak podało biuro prasowe ŚDM, w diecezji sosnowieckiej znaczną część zagranicznych gości stanowią Włosi. Pozostali pielgrzymi przyjechali m.in. z: Czech, Hiszpanii, Malty, Indii, Malezji, Ghany, Burundi, Botswany. Poza jedną grupą z Malty, wszyscy pielgrzymi będą mieszkać u rodzin.
Pierwszą z zagranicznych grup, jaka przybyła do Sosnowca, była młodzież z Boliwii, a dokładniej z Wikariatu Apostolskiego Nuflo de Chavez, gdzie posługuje świecka misjonarka z naszej diecezji Joanna Śliwińska. – Naszą przygodę rozpoczęliśmy w Gdańsku, dalej przez Kołobrzeg, Międzyzdroje dotarliśmy do Szczecina, gdzie spędziliśmy pierwszą niedzielę na polskiej ziemi. W poniedziałek wyruszyliśmy przez Choszczno do Poznania, a dalej przez Wrocław aż do Sosnowca – opowiada Joanna Śliwińska.
Wśród przybyłych gości są m.in. młodzi z Hiszpanii. – Do naszej parafii dotarło 15 osób z Granady. Większość stanowią osoby płci pięknej: 11. W grupie są dwie przesympatyczne siostry zakonne. W ogóle nasi goście nie przestają się uśmiechać. Na pytanie Romana, czy chcą jeszcze wieczorem coś wspólnie robić, ustalono, że będzie to piłka siatkowa. Zastanawialiśmy się, czy dla gości godzina 20.00 nie będzie zbyt późna. Okazało się, że oni mogliby przyjść nawet na 22.00. Więc o 20.00 pod kościołem, a później koło szkoły trwała zabawa – relacjonuje ks. Jarosław Kwiecień, proboszcz z Rodak.
Ciekawą grupą jest ta, która przybyła do parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Czeladzi z sułtanatu Brunei leżącego na wyspie Borneo. Po trwającej ponad 30 godzin podróży samolotem (z trzema przesiadkami) 10-osobowa grupa pielgrzymów wraz ze swoim biskupem Corneliusem Simem zawitała do miasta. Organizacją ich kilkudniowego pobytu zajęli się nasi diecezjalni Rycerze Kolumba. – Dzięki ich wizycie możemy doświadczyć powszechności Kościoła, który łączy ludzi różniących się kolorem skóry, językiem, kulturą i tradycją, w której wzrastali. Ich świadectwo jest pewnym zawstydzeniem dla nas. Przebyli cały świat, aby tu dotrzeć, a my niekiedy mamy trudności znaleźć godzinę na niedzielną Mszę św. czy poświęcenia trzech godzin, by udać się na spotkanie z Ojcem Świętym Franciszkiem w Częstochowie lub Krakowie – mówi ks. Jarosław Wolski z Czeladzi.
– Spotkania takie, jak Światowe Dni Młodzieży, przeżywane przez młodzież w duchu wiary pod przewodnictwem Ojca Świętego, są okazją do dawania wspaniałego świadectwa. Św. Jan Paweł II mówił, że są to „opatrznościowe chwile refleksji”. Ten prawdziwy festiwal wiary dzieje się na naszych oczach, dzięki polskiej gościnności, i my możemy doświadczyć tej radości życia Kościoła – opowiada jeden z wolontariuszy Rafał Janocha.
– Dzięki spotkaniu tak wielkiej rzeszy młodych ludzi z różnych stron świata dopiero teraz doświadczam piękna i różnorodności tradycji wiary Kościoła. Ci młodzi ludzie, tak uśmiechnięci i rozśpiewani, są dla mnie znakiem tego, że można kochać Pana Boga na różne sposoby, że człowiek wierzący to nie smutas, ale człowiek wielkiej radości. Chyba potrzeba nam, młodym takiego zastrzyku radości, by wraz z Bogiem iść w nowe życie i cieszyć się sobą i Jego darami – stwierdza Agnieszka Podsiadło z Dąbrowy Górniczej.
Młodzi odnowili przyrzeczenia chrzcielne przy zabytkowej
XV-wiecznej chrzcielnicy
Do Przeworska przybyli młodzi uczestnicy ŚDM z Gwatemali, Rosji, Algierii i Nigerii, Jamajki (19 osób miało noclegi w Kańczudze) i Boliwii. Uczestników powitano chlebem i solą na dziedzińcu przed przeworską bazyliką 20 lipca. Proboszcz ks. Tadeusz Gramatyka wyraził radość z obecności młodzieży różnych krajów. Powiedział m.in. „To jest dla nas wydarzenie dzielenia się wiarą. My dzielimy się naszą wiarą z nimi, a oni obdarzają nas swoimi charyzmatami. Jest to wielkie doświadczenie powszechności Kościoła”. Następnie w uroczystej procesji wspólnota Kościoła powszechnego przeszła przez Bramę Miłosierdzia do wnętrza bazyliki, gdzie uczestniczyła w Liturgii Słowa. Zgromadzeni odnowili przyrzeczenia chrzcielne, wyznali wiarę, czyniąc znak krzyża wodą święconą zaczerpniętą z zabytkowej XV-wiecznej chrzcielnicy.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Dziś Kościół powinien być szkołą kontemplacyjnego podejścia do rzeczywistości - zauważa w rozmowie z KAI z ks. Tomáš Halík, znany czeski duszpasterz, teolog i filozof. Jego zdaniem zagrożenie jakie dla Europy stwarza Rosja powinno skłaniać także do namysłu nad tym, co by się stało, gdyby to dziedzictwo zostało przejęte przez cywilizację rosyjskiego świata. Prezes Czeskiej Akademii Chrześcijańskiej przyznał, że wśród politycznych przywódców naszych czasów nie widzi nikogo zbliżonego do formatu Václava Havla. Ks. Halík, uważa, że wybór kard. Ptrevosta na papieża był doskonały, ponadto spodziewa się beatyfikacji papieża Leona XIII. Czeski duchowny opowiada także o swojej decyzji zakupu klasztoru bernardynów oraz programie i przyszłości założonego tam centrum duchowości.
Tomasz Królak (KAI): Opisując sytuację Kościoła katolickiego w Europie zwraca Ksiądz uwagę na zjawisko religijnego zobojętnienia, które nazywa apateizmem. Co jednak jest, według Księdza źródłem tego fenomenu? Czy to efekt racjonalistycznej aury, która eliminuje religię jako coś „nienaukowego” czy też może przyczyna tkwi w samym Kościele?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
