Miłosierdzie nie jest jakąś dygresją w życiu Kościoła, ale stanowi samo jego życie i czyni Ewangelię namacalną.

W Adwencie wszyscy zaczynamy pielgrzymowanie przez czas ku Jezusowi, ku Jego królestwu sprawiedliwości i pokoju.

Po Jubileuszu nadszedł czas, by patrzeć w przyszłość i wiernie, z radością i z entuzjazmem, doświadczać dalej bogactwa miłosierdzia Bożego.

Ileż jest kobiet przytłoczonych ciężarem życia oraz dramatem przemocy! Pan chce dla nich wolności i pełnej godności.

Aby spotkać drugiego, należy wyjść z własnych ograniczeń. Jeśli tego nie uczynimy, także my, chrześcijanie, zarazimy się podziałami.

Niech Duch Święty pomaga nam być cierpliwymi w znoszeniu krzywd, a pokornymi i prostymi w dawaniu rad.

Jakże pragnę, aby nadchodzące lata były przepojone miłosierdziem, tak by każdy spotkał dobroć i czułość Boga!

Pamiętamy z wdzięcznością o osobach konsekrowanych, które w klasztorach klauzurowych modlą się za Kościół i świat.

Powierzamy Panu Kościół, całą ludzkość i ogromny kosmos, aby wylał On swoje miłosierdzie na wszystkie stworzenia.

Niech do wszystkich, wierzących i tych, którzy są daleko, dotrze balsam miłosierdzia jako znak królestwa Bożego już obecnego pośród nas.

Zamykamy dzisiaj Drzwi Święte, dziękując Bogu za to, że dał nam ten nadzwyczajny czas łaski.

Niech Jubileusz Miłosierdzia, który dziś się kończy, nadal przynosi owoce w sercach i w uczynkach wierzących.

Miłosierdzie Boga wobec nas pozostaje ściśle związane z naszym miłosierdziem wobec bliźnich.

Jeśli chcecie mieć serce pełne miłości, bądźcie miłosierni!

Nie wystarczy doświadczyć miłosierdzia Boga we własnym życiu; trzeba też stać się jego narzędziem dla innych.

Nie musimy zdobywać się na nie wiadomo jakie wyczyny; często naszej pomocy potrzebują właśnie osoby nam najbliższe.

Jeśli każdy z nas codziennie spełni jeden uczynek miłosierdzia, będzie to rewolucja na świecie.

W świecie dotkniętym wirusem obojętności uczynki miłosierdzia są najlepszą odtrutką.

Jeśli chcesz znaleźć Boga, szukaj Go tam, gdzie jest ukryty: w najbardziej potrzebujących, chorych, głodujących, więźniach.

Przed Drzwiami Świętymi módlmy się: „Panie, pomóż mi otworzyć drzwi mojego serca!”.

Drodzy przyjaciele, nigdy nie zapominajmy, że w ludziach potrzebujących spotyka się z nami sam Jezus.

Nie zapominajmy o pięknie! Ludzkość tak bardzo go potrzebuje.

Nieśmy naszemu światu światło miłosierdzia Bożego przez dialog, otwieranie się na siebie nawzajem i braterską współpracę.

Proroctwo to powiedzenie, że istnieje coś prawdziwszego, piękniejszego, większego, lepszego, ku czemu wszyscy jesteśmy wezwani.

Żadna cela nie jest tak odizolowana, by móc wykluczyć Boga; Jego miłość dociera wszędzie. Modlę się, aby każdy otworzył serce na tę miłość.

Przebaczenie jest istotą miłości, która potrafi zrozumieć błąd i zaradzić mu.

Niech nas wzruszy spojrzenie Boga; pragnie On tylko tego, byśmy jako żywe latorośle trwali w jedności z Jego Synem Jezusem.

Ojciec patrzy na nas, a Jego spojrzenie pełne miłości zachęca, byśmy oczyścili naszą przeszłość i pielgrzymowali w jedności.

Tweety pochodzą z oficjalnego profilu Jego Świątobliwości Papieża Franciszka: @Pontifex_pl