Wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa nastąpiło czterdzieści dni po Jego zmartwychwstaniu, podczas których wiara uczniów dojrzała tak bardzo, że stali się wyznawcami Ukrzyżowanego. Posługując się motywami znanymi ze Starego Testamentu, św. Łukasz podkreśla, że wskrzeszenie Jezusa z martwych zapoczątkowało wywyższenie Go do chwały Bożej, czyli zapowiadaną przez proroków intronizację Mesjasza jako Syna Bożego. Wniebowstąpienie było wydarzeniem rzeczywistym, ale nie mieściło się w kategoriach tego świata. Jego tajemniczy charakter wyraził się przede wszystkim w obłoku ukrywającym obecność chwały Bożej. Uczniowie otrzymali wyraźne polecenie, aby zamiast wpatrywać się w niebo rozpocząć odważne świadczenie o Jezusie, poczynając od Jerozolimy, w której przebywali, „aż po krańce ziemi”, to znaczy: wszędzie.

Skoro głoszeniu Ewangelii towarzyszy pewność ponownego przyjścia Pana, to zamiast wypatrywać powracającego Chrystusa trzeba dawać o Nim ufne świadectwo. List do Efezjan, napisany przez św. Pawła pod koniec życia, podczas uwięzienia w Cezarei Nadmorskiej, zachęca do postępowania „w sposób godny powołania”, do którego zostaliśmy wezwani. Papież Paweł VI powiedział, że najskuteczniej ewangelizują świat ci, którzy najpierw ewangelizują samych siebie. Przykład dobrego chrześcijańskiego życia przemawia o wiele silniej niż słowa, zwłaszcza powtarzane w nadmiarze i bez oparcia we właściwym postępowaniu. Ważny warunek skuteczności świadectwa stanowi jedność wyznawców Chrystusa, która buduje więź, jaką jest pokój. Istnieją rozmaite charyzmaty i dary łaski powierzone wierzącym, a probierzem ich wiarygodności jest podporządkowanie posłudze budowania Kościoła jako Ciała Chrystusowego. Doczesność, ukierunkowana przez jedność wiary i naznaczona niewidzialną obecnością Chrystusa w Kościele, jest drogą do pełnego poznania Syna Bożego. To, co Apostołowie i uczniowie przeżyli podczas ziemskiego życia Jezusa, ukaże się w pełnym świetle wtedy, gdy On powtórnie przyjdzie.

Obowiązek ewangelizacji nie zna granic, ponieważ Ewangelia jest przeznaczona dla całej ludzkości i każdego człowieka. Misyjne polecenie Jezusa wyrywa chrześcijan z marazmu i stagnacji: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!”. Ewangelia nie tylko wzywa do wiary, lecz także sprawia określone skutki. Ci, do których dociera, stają wobec konieczności dokonania zasadniczego wyboru: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Świadkowie i głosiciele Ewangelii muszą się liczyć z jej odrzucaniem, a więc nie powinni liczyć na doraźne sukcesy, zaś w przypadku ich braku nie powinni poddawać się zwątpieniu. Natomiast ci, którzy odrzucają Ewangelię jako słowo zbawienia, nie mogą liczyć na bezkarność. Ewangelizacja nie jest dziełem wyłącznie ludzkim, lecz współdziałaniem ze zmartwychwstałym i uwielbionym Panem, który swoją mocą stale potwierdza jej prawdziwość i nadzieję, którą ona niesie.