Obietnica dana Abrahamowi, że przez niego otrzymają błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi (zob. Rdz 12,2-3), w Niej znajduje swe dopełnienie. Maryja przez swoje „macierzyńskie posłuszeństwo” nie tylko upodobniła się do swego Syna, ale stała się pod krzyżem Matką wszystkich wierzących i przez Nią otrzymują błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi. Opisane cierpienie Maryi jest cierpieniem paschalnym, które przemienia śmierć we właściwe miłości zbawcze bycie dla drugich. To bycie Maryi dla drugich przejawia się w Jej pośrednictwie.

Temat pośrednictwa Maryi, któremu wiele miejsca w swej encyklice poświęcił papież Jan Paweł II (RM 38-47), jest jednym z ważniejszych punktów w dyskusji teologicznej i ekumenicznej. Wśród chrześcijan wywodzących się z reformacji z czasem zaczęto uważać, że mariologia konkuruje z chrystologią i stanowi dla niej zagrożenie. O ważności tego tematu świadczy fakt, że na temat pośrednictwa Maryi wypowiadał się także ostatni Sobór, poruszając niektóre aspekty pośrednictwa Matki Bożej (KK 60; 62). Pośrednictwo Maryi opiera się na Jej udziale w funkcji Chrystusa-Pośrednika i ma charakter wstawienniczy. Klasycznym biblijnym fragmentem ukazującym tego typu pośrednictwo Matki Bożej jest scena opisująca wesele w Kanie Galilejskiej, gdzie Chrystus pozwala ukazać się swej Matce jako szczególnej Niewieście stanowiącej wzorzec proszącego Kościoła. Ten sposób pośrednictwa, jaki został przedstawiony do tej pory, może odnosić się do każdej ludzkiej współpracy z jedynym pośrednictwem Chrystusa. Jednak, mimo że pośrednictwo Maryi ma taki właśnie charakter, to jednak posiada ono znamię nadzwyczajności (co ukazuje opowiadanie o weselu w Kanie). Różnica między pośrednictwem Maryi, a tym dotyczącym innych polega na jego macierzyńskim charakterze. Jest ono przyporządkowane do ciągle nowego rodzenia się Chrystusa w świecie. Macierzyństwo Maryi nie jest zatem jednorazowym biologicznym wydarzeniem, ale polega na słuchaniu, zachowywaniu i pełnieniu słów Jezusa. W ten sposób Maryja dopomaga w zrodzeniu i pomnożeniu życia Bożego w duszach wszystkich odkupionych. Maryja stale wstawia się za uczniami swego Syna. Ilekroć brakuje im łaski, daru Ducha Świętego, mówi Jezusowi: „nie mają już wina”, a uczniom, swym duchowym synom: „zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”.

Papież Benedykt XVI w swojej encyklice o chrześcijańskiej nadziei przypomniał, że jej źródło znajduje się w Bogu i w Nim posiada trwałe podstawy. Chrześcijanie, jak podkreśla Papież, mają przyszłość! Chociaż bowiem wiedzą dokładnie, co ich czeka, to jednak ogólnie wiedzą, że ich życie nie kończy się pustką (por. SS 2). Wobec kryzysu który dotknął Kościoła, proponuje jako ratunek „środek”, który „wykazał konkretnie swą skuteczność przez wszystkie wieki trwania chrześcijaństwa. Jego cudowność została dzisiaj nieco zapomniana przez katolików, a jest nam bardziej niż kiedykolwiek potrzebna”. Tym ratunkiem dla Kościoła jest Maryja. Ona jest Matką naszej nadziei, Matką Jezusa Chrystusa. Na Niej już spełniły się Jego obietnice, które dotyczą wszystkich wierzących; którym Jezus mówi: „Kto wierzy we mnie, ma życie wieczne” (por. J 11,25-26). Przykład Maryi, pierwszej obradowanej, uczy nas prawdy, że chrześcijanin to człowiek, który wie, że żyje z obdarowania. Ludzka sprawiedliwość może się spełnić tylko przez porzucenie własnych pretensji do samowystarczalności, poprzez wspaniałomyślną postawę względem Boga, polegającą na uznaniu swej zależności i pozwoleniu, by On nas obdarował. Postać Bogarodzicy przypomina wszystkim współczesnym, że zanim człowiek zrobił jakikolwiek ruch w kierunku Boga, Bóg już go szukał i wyszedł mu naprzeciw. Drogą ku człowiekowi była Ta, która w Lourdes objawiła się jako Niepokalane Poczęcie. Rozum współczesnego człowieka, który tylko wszystko oblicza, który waży korzyści i straty, zawsze będzie musiał uważać za absurd to, że Bóg miałby dla ludzi być tak rozrzutny, aby wydać siebie samego. Tymczasem Bóg, który jest wszechpotężny, swoją wielkość ukazuje przez to, że potrafi się uniżyć, stać bezbronnym dzieckiem Maryi. Wszystko, co Biblia mówi o Kościele, odnosi się także do Maryi. Również konkretny kształt tego, czym jest i powinien być, Kościół odnajduje przez wpatrywanie się w Matkę Bożą. U Ojców Kościoła obraz Ecclesia Immaculata jest obrazem przyszłości, który w Maryi, konkretnej osobie, już stał się rzeczywistością i zapowiedzią przyszłych wydarzeń. Bogarodzica jest obrazem tego, czym ostatecznie będzie Kościół, gdy Chrystus powróci w chwale. Kościół, a w nim wszyscy ochrzczeni, jest wezwany, aby dzięki łasce Boga, podobnie jak Maryja, stać się przybytkiem Boga z ludźmi.

Postać Matki Bożej jest dla wszystkich ludzi znakiem niezawodnej nadziei także dlatego, że Bóg w swoim wielkim miłosierdziu uczynił w Niej możliwym to, co wydawało się niemożliwe, stał się jednym z nas. Przykład życia Bożej Rodzicielki uczy, że choć po ludzku czasem rzecz wydaje się beznadziejna, to jednak dla Boga nie ma nic niemożliwego.