W sobotę, 8 czerwca, w przeddzień uroczystości Zesłania Ducha Świętego, w archikatedrze przemyskiej odbyły się święcenia kapłańskie. W to piękne słoneczne przedpołudnie nasza diecezja stała się bogatsza o ośmiu nowych prezbiterów. Święceń udzielił abp Adam Szal, a w koncelebrze uczestniczyło prawie stu kapłanów na czele z księżmi przełożonym Wyższego Seminarium Duchownego i księżmi proboszczami z parafii rodzinnych neoprezbiterów. Święcenia to zwieńczenie sześcioletniej formacji duchowej, intelektualnej, ludzkiej i pastoralnej. Podjęty trud tego dnia wydał wielki owoc – uczestnictwo w kapłaństwie Chrystusa.

Ksiądz Arcybiskup w homilii zwrócił uwagę na trudy, jakie niesie ze sobą służba duszpasterska w dzisiejszych, niełatwych czasach, w których radość miesza się ze smutkiem, a często pojawiają się różnorodne zagrożenia dla pokoju na świecie i dla ludzkiego życia. W tym zamęcie pojawia się jednak światło nadziei nowego życia, z jakim Bóg w swym nieskończonym miłosierdziu wychodzi w stronę człowieka. Metropolita, używając porównania św. Augustyna, tłumaczył, że aby wiernie kroczyć przez życie, każdy człowiek potrzebuje dwóch nóg: jedna noga to prawda o Wielkim Piątku, o Środzie Popielcowej, o cierpieniu, a druga noga to prawda o Bożym Narodzeniu i Zmartwychwstaniu. Te słowa zawierają w sobie wielką mądrość, ponieważ nie można doświadczyć spełnienia, uciekając od tajemnicy Krzyża, który prowadzi do zbawienia i zmartwychwstania. Właśnie w tym celu udziela się święceń kapłanom, których powołaniem jest służba Bogu i człowiekowi. Są oni wezwani do nieustannego trwania przy bliźnich i wspólnego podejmowania krzyża na ziemi dla przyszłego zbawienia i wiecznej chwały w niebie.

Sam obrzęd święceń rozpoczyna się od przedstawienia kandydatów. Kościół jako wspólnota wiernych prosi o wyświęcenie swoich członków, ponieważ kapłan jest brany spośród ludu i dla ludu ustanawiany (Hbr 5,1). Następnie wybrani składają przyrzeczenia, w których zobowiązują się do głoszenia Ewangelii i sprawowania sakramentów Eucharystii i pokuty. Bardzo przejmującym momentem jest Litania do Wszystkich Świętych i prostracja kandydatów, czyli tzw. leżenie krzyżem. Jest to postawa uniżenia wobec majestatu Boga oraz otwarcia na Ducha Świętego, która wyraża najgłębszy sens duchowości kapłańskiej.

Najistotniejszym gestem święceń jest nałożenie rąk i modlitwa święceń. To pierwsze odbywa się w ciszy i jest szczytem sakramentu. Tuż po nim następuje modlitwa święceń, która jest niezwykle uroczystą chwilą, ponieważ w tym czasie kandydaci do święceń stają się już na zawsze i nieodwołalnie kapłanami.

Bogu niech będą dzięki za tych ośmiu nowych kapłanów. Życzymy im, aby zawsze kierowali się wiarą, która pozwoli im do końca wytrwać przy Chrystusie, Najwyższym i Wiecznym Arcykapłanie – nadzieją, którą będą nieśli bliźnim w Słowie Bożym i sakramentach – miłością, którą krok po kroku, gest po geście będą ukazywali Boga na ziemi.