Reklama

Majestat na pękniętym cokole

Amerykańska telewizja ESPN wyprodukowała serial dokumentalny o ostatnim sezonie legendarnego Jordana i Chicago Bulls lat 90. XX wieku.

Niedziela Ogólnopolska 24/2020, str. 40

facebook.com

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W obliczu światowego letargu imprez masowych emisja serialu była największym wydarzeniem sportowym tego roku i gromadziła co tydzień w kwietniu i maju 30 mln widzów (ESPN i Netflix). Serial The Last Dance to iście jankeska opowieść o drodze do sukcesu. Sam sukces jest tutaj tylko zwieńczeniem, świetlistym laurem na głowie niestrudzonego herosa; dążenie, droga – to prawdziwy bohater.

Amerykański sen

I choć krytykowany przez wielu jako opłacona przez Jordana hagiografia, dokument ten pokazuje postać koszykarza wszech czasów w pełnej krasie socjopatycznego geniusza. Produkcja filmowa przez 10 godzin obrazuje bowiem nieustającą walkę koszykarzy Chicago Bulls ze wszystkimi możliwymi demonami. Niektórzy walczyli z własną psychiką, pociągiem do autodestrukcji i zatraceniem w hulaszczym życiu (Dennis Rodman); niektórzy musieli latami przełykać gorzką pigułkę niedocenienia, niedopłacenia i życia w długim cieniu Michaela (Scottie Pippen); niektórzy przekuwali stratę ojca w uporczywą pracowitość, w maksymalizację swojego potencjału (Steve Kerr), a niektórzy... potrzebowali grupy facetów, którzy zniosą obelgi i mimo upokorzeń staną mężnie ramię w ramię gotowi do walki (Jordan).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Rezultat? Sześć tytułów mistrzowskich w 8 lat. I TYLKO tyle dlatego, że Michael Jordan pękł i półtora sezonu grał zawodowo w baseball.

Strategia spalonej ziemi, czyli Jordan jak car

Reklama

Serial nie jest jednak cukierkowym zbiorem reminiscencji zespołu, nie jest zjednoczeniem po latach. Każdy bohater słynnych wydarzeń z lat 90. ubiegłego wieku pamięta dawne historie trochę inaczej, a najważniejszy i ostateczny głos ma Jego Powietrzna Wysokość (His Airness), czyli Michael Jordan. To jego wspomnienia, jego narracja i umysł są filtrem, który nadaje bieg wydarzeniom w serialu. Jest to jednak wysoce ryzykowna metoda artystyczna, która sprawia, że wszyscy podziwiamy kunszt sportowca, ale przeraża nas jego osobowość.

Byli koledzy z drużyny zalali przestrzeń medialną słowami krytyki. Niektórzy nie chcą po emisji rozmawiać z Jordanem, inni otwarcie wyrażają swój żal, a Horace Grant, skrzydłowy Chicago Bulls do 1994 r., otwarcie nazwał Jordana kapusiem sprzedającym po latach kolegów z drużyny i opowiadającym anegdoty, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Przykładowo o tym, jak to w latach 80. zespół spotykał się na narkotyki i panienki. Jak to rzeczony Grant miał sprzedawać dziennikarzom informacje z szatni...

Co na to Jordan? Pokazuje sześć pierścieni mistrzowskich i wielokrotnie powtarza, że musiał zrobić wszystko, żeby wygrywać. Nie obchodziły go uczucia kolegów z drużyny, ich sympatia lub antypatia. Liczyła się wygrana i robił wszystko, co w jego mocy, by tę wygraną osiągnąć. Terroryzował kolegów na treningach, pyskował innym zawodnikom na meczach i wymyślał byle powody, by zmotywować się do dzieła zniszczenia. Ktoś powiedział coś o nim na parkiecie lub poza nim? Jordan maniakalnie się wtedy nakręcał i w następnym meczu wrzucał tej osobie 40, 50 punktów. Oczywiście, wygrywał.

Był gotowy posunąć się do każdego możliwego środka, by pokonać przeciwników – zupełnie jak car Aleksander I, który palił połacie Rosji i Moskwę w 1812 r., aby ostatecznie zdruzgotać Napoleona.

Reklama

Michael też zdruzgotał przeciwników i wiele karier. A po latach nie zawahał się zniszczyć relacji z dawnymi kompanami w boju, aby wynieść swoją legendę na nowy poziom, rozlać majestat swojej historii na nowe pokolenie rozkochanych w koszykówce kibiców.

Historię piszą zwycięzcy

Jason Hehir (reżyseria) stworzył serial, który błyskotliwie pokazuje siłę ludzkiej woli i schizofreniczne stykanie się geniuszu z socjopatią. Etos katorżniczej pracy nad sobą pomoże w życiu każdemu sportowcowi, trudno jednak postać Michaela Jordana afirmować w całości, bo każdy z nas pamięta tego jednego kolegę na WF-ie, przez którego wszystkim odechciewało się grać. Tyrana.

The Last Dance z niezwykłą siłą przekazu opowiada historię sportowej chwały, której towarzyszą ludzkie tragedie, niezrównana ambicja i anachroniczna sylwetka człowieka, który byłby gotów zatopić własny statek, byleby go rozsławić ponad Titanica. Lepszego dokumentu sportowego ze świecą szukać.

2020-06-10 12:18

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Parlament Słowacji: nie ma innych płci niż męska oraz żeńska

2025-09-27 07:23

[ TEMATY ]

Słowacja

Adobe Stock

Słowaccy parlamentarzyści przyjęli w piątek zmiany w konstytucji, które wzmacniają wartości konserwatywne. Do ustawy zasadniczej wprowadzono regulację o nadrzędności prawa krajowego w kwestiach „tożsamości narodowej”. Dotyczy to m.in. uznania wyłącznie dwóch płci.

Konstytucja Słowacji uznaje wyłącznie biologiczną płeć mężczyzny i kobiety. Jedną z poprawek wprowadzonych w trakcie debaty parlamentarnej jest artykuł, zgodnie z którym kraj gwarantuje równość między mężczyznami i kobietami w zakresie wynagrodzenia za wykonaną pracę. Wprowadzono zakaz adopcji dzieci przez pary jednopłciowe. Uznano też, że edukacja dzieci w kwestiach seksualnych będzie podlegać nadzorowi rodziców.
CZYTAJ DALEJ

Wincenty, czyli tam i z powrotem

Czy można zapanować nad wstydem? Podobno jeśli mocno wbije się paznokcie w kciuk, to czerwona twarz wraca do normy. Ale od środka wstyd dalej pali, choć może na zewnątrz już tak bardzo tego nie widać. Jeśli ktoś się wstydzi, że zachował się jak świnia, to w sumie dobrze, bo jest szansa, że tak łatwo tego nie powtórzy. Tylko że ludzkość tak jakoś coraz mniej się wstydzi rzeczy złych.

Ludzie wstydzą się: biedy, pochodzenia, wiary, wyglądu, wagi… I nie jest to wcale wynalazek dzisiejszych napompowanych, szpanujących i wyzwolonych czasów. Takie samo zażenowanie czuł pewien Wincenty, żyjący we Francji na przełomie XVI i XVII wieku. Urodził się w zapadłej wsi, dzieciństwo kojarzyło mu się ze świniakami, biedą, pięciorgiem rodzeństwa i matką - służącą. Chciał się z tego wyrwać. Więc wymyślił sobie, że zostanie księdzem. Serio. Nie szukał w tym wszystkim specjalnie Boga. Miał tylko dość biedy. Rodzice dali mu, co mogli, ale szału nie było, więc chłopak dorabiał korepetycjami, jednocześnie z całych sił próbując ukryć swoje pochodzenie. Dlatego, kiedy ojciec przyszedł go odwiedzić w szkole, Wincenty nie chciał z nim rozmawiać. Sumienie wyrzucało mu to potem do późnej starości.
CZYTAJ DALEJ

bp P. Kleszcz: Wola Boża to dobro, które nas spotyka

2025-09-27 11:10

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

ks. Paweł Kłys

40. Piesza Pielgrzymka z Tomaszowa Mazowieckiego do Sanktuarium Świętej Rodziny w Studziannej

40. Piesza Pielgrzymka z Tomaszowa Mazowieckiego do Sanktuarium Świętej Rodziny w Studziannej

Blisko 200 wiernych wzięło udział w jubileuszowej - 40. Pieszej Pielgrzymce z Tomaszowa Mazowieckiego do Sanktuarium Świętej Rodziny w Studziannej. Mszy świętej inaugurującej pielgrzymkę przewodniczył biskup pomocniczy archidiecezji łódzkiej, bp Piotr Kleszcz, a przewodnikiem na szlaku jest proboszcz tomaszowskiej parafii księży filipinów, ks. Grzegorz Chirk.

W homilii bp Kleszcz przypomniał, że w życiu człowieka pojawiają się drogi „bez map” – znamy ich cel, ale nie wiemy, co nas spotka w drodze. – Są w naszym życiu dwie rzeczywistości, których czasem nie rozumiemy: wola Boża i dopust Boży. Wola Boża to dobro, które nas spotyka, ale zdarzają się też sytuacje trudne, których Bóg nie chce, ale na nie dopuszcza, by ostatecznie mogło z nich wyniknąć dobro – podkreślił hierarcha.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję