Pebas to miejscowość w północno-wschodnim Peru, która ma 5 tys. mieszkańców. Położona jest na specyficznym terenie początkowego odcinka Amazonki, czyli w kompletnej dziczy. Próba wyznaczenia trasy dojazdu z Pebas do jakiegokolwiek miejsca w Peru kończy się fiaskiem. Tam nie ma dojazdu, można jedynie dopłynąć, i jest to charakterystyczna cecha wszystkich miejscowości w tym rejonie – nawet oddalonego o 140 km Iquitos, które jest siedzibą wikariatu apostolskiego.

Plany przed pandemią

Ksiądz Paweł Sprusiński z diecezji płockiej stoi na czele parafii, do której należą 54 wioski i która w Polsce objęłaby swoim zasięgiem prawie całe województwo świętokrzyskie. Jest z nim kilka sióstr zakonnych i misjonarzy świeckich. Plany pomocy tej placówce jeszcze przed pandemią COVID-19 mieli członkowie wolontariatu misyjnego z Duszpasterstwa Akademickiego „Piątka” w Łodzi. – Po konsultacji z ks. Pawłem chcieliśmy zabrać ze sobą nie tyle jakieś środki materialne, ile wiedzę. Planowaliśmy kurs ratownictwa medycznego, profilaktyki uzależnień, warsztaty językowe i komputerowe – mówi Sylwia Mańczuk. Organizatorom zbiórki zależało nie na tym, by prowadzić w Pebas wykłady, ale by przekazywać miejscowym umiejętności, które dałyby im nowy sposób myślenia i poszerzyły perspektywy.

Niestety, częstym sposobem zarobku jest tam tzw. seksturystyka. – Wiele kobiet stara się w taki sposób poprawić swój byt, a nawet celowo zajść z kimś bogatszym z zewnątrz w ciążę, by wyjechać lub mieć stały dochód na miejscu. Tym bardziej zależało nam na tym, by pomóc miejscowej ludności w dostrzeżeniu, że można inaczej, że poszanowanie swojego ciała ma wielką wartość – opowiada Sylwia.

Wirus zdecydował

Obecnie jednak wolontariusze byliby w Pebas obciążeniem. Pandemia również w Peru wywróciła wszystko do góry nogami. – Granice są zamknięte, na ulicach jest wojsko. Nastawienie do białych jest raczej nieprzyjazne, bo Peruwiańczycy uważają, że to właśnie biali przynieśli im koronawirusa – mówi s. Justyna Rosińska, pasjonistka, która miała już okazję pracować w Pebas. – Naszym celem było i jest 10 tys. zł. Myśleliśmy o zakupie materiałów do pracy wolontariackiej, ale dziś wiemy, że ilekolwiek uda się zebrać, w całości zostanie to przelane na konto misji w Pebas – dodaje.

Zbiórkę członków łódzkiego wolontariatu misyjnego można znaleźć pod linkiem: www.zrzutka.pl/vuxktg lub wpisując w wyszukiwarce: „Misja w Peru – Pebas”. Oczywiście, nie jest to jedyna możliwość wsparcia misji w środku peruwiańskiej dżungli. Dla całego wikariatu apostolskiego Iquitos trwa obecnie duża zbiórka na sprzęt medyczny pod hasłem „COVID-19 dusi dżunglę” w serwisie: Pomagam.pl .

– Opiekę medyczną w parafii Pebas obecnie sprawują jeden lekarz i szesnaście pielęgniarek. Pieniądze, które są zbierane, uratują wiele istnień ludzkich. U nas trudno zrozumieć takie przełożenie, bo mamy większą odporność na COVID-19 niż Latynosi i warunki do tego, by koronawirus nie był przenoszony. Trzeba sobie uświadomić, że oni mieszkają w strasznym ścisku, po pięć-sześć osób w jednym pomieszczeniu. Może się wydawać, że takie Pebas na końcu świata nie powinno się obawiać, ale wystarczyło, że rodzina z sąsiedniej wioski, niczego nieświadoma, przywiozła koronawirusa, uciekając przed tą chorobą. Tak się zaczęło – opowiada s. Justyna.

Sytuacja „od środka”

Ksiądz Paweł Sprusiński, z którym rozmawiałem 29 maja, relacjonuje, że w szpitaliku w Pebas nie ma nic, co pomagałoby w zwalczaniu skutków koronawirusa. Pierwsze przypadki w Pebas były stwierdzone 9 maja. Na dzień, w którym rozmawiałem z misjonarzem, jeden z pacjentów był wspomagany przez aparat tlenowy. Bez tego by nie przeżył. Pomoc państwa okazywała się tylko deklaratywna. Mimo czterdziestu osób chorych na COVID-19 nie przekazano żadnego obiecanego wsparcia. – Żyjemy dzięki Opatrzności Bożej, z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień. Najpilniejszą potrzebą są lekarstwa i aparaty tlenowe – urządzenia, które kosztują prawie 2 tys. dol. Nie potrzeba przy nich butli z tlenem. Jest to najlepsze rozwiązanie dla miejscowości położonych w głębi Amazonii, oddalonych od miast – bez szpitali i respiratorów.

Jeden komplet stroju ochronnego to 20 dol. Koszty najpilniejszych lekarstw wynoszą od 29 dol. za zastrzyk przeciwzakrzepowy do aż 176 dol. za 100 tabletek antybiotyku. – Wiążę w tym kontekście duże nadzieje ze zbiórką „COVID-19 dusi dżunglę”. Ta akcja i plan zakupów są duże i ambitne i dotyczą pomocy dla wszystkich szesnastu misji znajdujących się na terenie Wikariatu Apostolskiego św. Józefa w Puszczy Amazońskiej – mówi ks. Sprusiński.

Za cud uważa się fakt, że nikt z misjonarzy dotychczas się nie zaraził, choć czterdzieścioro z nich (w tym ks. Paweł) było w marcu na spotkaniu z miejscowym biskupem José Javierem Travieso Martínem, u którego tydzień później wykryto koronawirusa. Każdy przeszedł kwarantannę, a testy zrobione niektórym na szczęście dały wynik negatywny.

Broń na koronawirusa

Misjonarz nie zapomina w tym wszystkim o duchowym wymiarze pandemii. – Od 9 do 10 rano i od 6.30 do 8 wieczorem jesteśmy niedostępni. Mamy spotkanie z Jezusem i Jego Mamą. Dzięki tym spotkaniom widzimy, jak Bóg się o nas troszczy i błogosławi naszym działaniom – mówi kapłan. Od początku ogólnokrajowej kwarantanny odprawia Msze św. tylko w gronie współpracowników. Codzienną Eucharystię i Różaniec transmitują przez głośniki umieszczone na wieży kościelnej. W maju łączyli się telefonicznie z rodzinami i wspólnie modlili Różańcem w ich intencjach. Rano przez głośniki prowadzona jest też półgodzinna katecheza dla różnych grup wiekowych. – Prewencja i modlitwa to nasza broń na koronawirusa. Tłumaczę ludziom, że wszystko jest łaską, nawet kwarantanna. Bóg wzywa nas do nawrócenia i przewartościowania naszego życia, do tego, by rodziny wzmocniły więzi, stały się miejscem modlitwy. Przepięknym doświadczeniem są dla mnie procesje z Najświętszym Sakramentem ulicami Pebas (były już trzy, m.in. w Wielkanoc). W obstawie dwóch żołnierzy poszedłem z Jezusem, aby pobłogosławić rodziny, które czekały w oknach i progach swoich domów. Gdy wychodzę z kościoła po wieczornej Mszy św., czasami podchodzą żołnierze i proszą o błogosławieństwo, zanim ruszą na nocny patrol ulicami miasteczka. Przez pandemię widoczne jest większe zainteresowanie Biblią i modlitwą. Najbardziej sugestywnym przykładem jest dla mnie miejscowy dziennikarz Felisandro, który oświadczył publicznie, że był ateistą, ale uwierzył dzięki pandemii. Dziś na antenie jedynego dostępnego tu radia cytuje Biblię i żegna słuchaczy słowami: „Niech Bóg was błogosławi” – opowiada ks. Paweł.

Oto cuda, które już się dzieją. Teraz czas na nas i nasze wsparcie modlitewne i materialne, by Pebas sobie poradziło.