W sierpniu 1995, po otrzymaniu książki Personalizm, Jan Paweł II napisał list do ks. prof. Czesława Bartnika. Wyraził w nim podziw dla jego erudycji i zapytał: „Czy personalizm sam jest systemem, czy też korzysta z systemów, choćby takich jak tomizm czy fenomenologia?”. W czasie Soboru Watykańskiego II (1962-1965) bp Karol Wojtyła podkreślał, że personalizm chrześcijański to klucz do doktryny dogmatycznej, moralnej i społecznej Kościoła. Vaticanum II widziane od wewnątrz to Sobór nie tylko eklezjologiczny, lecz przede wszystkim personalistyczny.

Według Jana Pawła II, rodzina stanowi kolebkę i najskuteczniejsze narzędzie humanizacji i personalizacji społeczeństwa. Wobec społeczeństwa zagrożonego depersonalizacją i umasowieniem, a stąd odczłowieczeniem i tym, że samo będzie działać odczłowieczająco, rodzina jest zdolna wyrwać człowieka z anonimowości i zachować jego godność.

W 50. rocznicę, ONZ 5 X 1995 Jan Paweł II wygłosił przemówienie do Zgromadzenia Ogólnego ONZ Od praw człowieka do praw narodów. Podkreślił fakt, że „Powszechna Deklaracja Praw Człowieka przyjęta w 1948 r. bardzo wyraźnie mówi o prawach człowieka; do dziś nie istnieje jednak analogiczna umowa międzynarodowa, która podejmowałaby w stosowny sposób kwestię praw narodów. Zostały skodyfikowane prawa osoby ludzkiej, nie zostały jednak skodyfikowane prawa narodów”. Zbrodnie XX w. polegały na mordowaniu i deportowaniu narodów, dlatego teraz budzą się one w swej godności. Być może dzięki pomocy Ducha Świętego na naszych oczach ukształtują się Narody Zjednoczone Europy.

Bóg przygotował i dokonał Zwycięstwa nad komunizmem za pośrednictwem trzech osób na W: Wyszyńskiego (prymasa Polski), Wojtyły (Jana Pawła II) i Wałęsy (lidera „Solidarności”). Podwójne zwycięstwo W oznacza Zwycięstwo Ewangelijne, czyli Zwycięstwo nad komunizmem (Victoria) bez użycia przemocy.

W setną rocznicę nominacji na kardynała J. H. Newmana (1879) Jan Paweł II wyraził nadzieję, że „będzie to dla nas wszystkich okazja jeszcze ściślejszego studiowania inspirującej myśli geniuszu Newmana”.

Personalizm Newmana wyraził się w jego osobowym doświadczeniu Boga; w metodzie personacji, którą dostrzegł jako znamię Objawienia Bożego; w gramatyce wiary jako osobowym przylgnięciu człowieka do Boga; w rozwoju doktryny chrześcijańskiej i doświadczeniu Kościoła jako Oblubienicy Baranka (Ap 21, 9) oraz w jego osobistej odysei Apologia pro vita sua (1864). „Gdyby nie ten głos, mówiący tak jasno w moim sumieniu i sercu, byłbym, gdy spoglądam na świat, ateistą, panteistą czy politeistą” – stwierdza Newman dowodząc istnienie Osobowego Boga z faktu istnienia osoby ludzkiej, która jest obrazem Boga.

Równa godność każdej osoby ludzkiej i każdego narodu – oto złota wykładnia personalizmu chrześcijańskiego św. Jana Pawła II.

Dla Newmana kluczowym pytaniem życia było: być albo nie być zbawionym – to be or not to be saved.