Reklama

Niedziela Sandomierska

Plebania powinna mieć szklane ściany

Sługa Boży ks. Stanisław Sudoł to polski św. Jan Maria Vianney. Co łączy francuskiego świętego z polskim kandydatem na ołtarze? W Wielkim Poście przyjrzymy się postaci kandydata na ołtarze.

Ks. Stanisław Sudoł

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Trzydzieści kilometrów na północ od Rzeszowa, pośród lasów starej puszczy sandomierskiej, leży miejscowość Dzikowiec. W centrum wioski znajduje się kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja. Naprzeciw świątyni, po drugiej stronie drogi, stoi stara plebania, która obecnie jest Izbą Pamięci. Każdy, kto wejdzie do środka, ma wrażenie, że czas się tutaj zatrzymał.

Zwłaszcza jeden pokój przykuwa uwagę. Stare drewniane łóżko, surowe biurko z „zdezelowanym krzesłem”, miednica na wodę, kilka przyborów do golenia i dziurawe buty. To nieliczne rzeczy, które pozostały po ks. Stanisławie Sudole, świątobliwym proboszczu, zajmującym przez 36 lat ten jeden pokój. Każdy, kto był kiedyś w Ars i zobaczył pomieszczenie, w którym żył św. Jan Maria Vianney, ma nieodparte wrażenie, że obydwa pokoje niewiele się od siebie różnią. Ta sama surowość i nędza wystroju stają się świadectwem skrajnego ubóstwa francuskiego świętego i polskiego kandydata na ołtarze. Ten drugi nazywany jest często przez świadków jego życia polskim Vianneyem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Sługa Boży słynął m.in. z tego, że dzielił się ze wszystkimi tym, co posiadał.

Podziel się cytatem

Prymat być nad mieć

Jeden z kapłanów, świadek życia ks. Stanisława Sudoła, powiedział po jego śmierci, że „pozostały po nim tylko książki, przybory do golenia i zegarek. Nic więcej!” A co zostało po Vianneyu? Papież Benedykt XVI w liście na rozpoczęcie roku kapłańskiego powiedział, że dewizą życia francuskiego świętego były słowa: „Wszystko darować, sobie zaś niczego nie zatrzymywać”. Całe życie proboszcza z Ars jest potwierdzeniem tych słów. Kiedy hrabina des Garets chciała przyjść z pomocą materialną parafii i wyposażyć plebanię w piękne meble, proboszcz grzecznie podziękował i odmówił, tłumacząc, że nie może egzystować ani odrobinę wygodniej niż jego biedni parafianie.

Życie w nędzy sprawiało, że Vianney jasno rozumiał potrzeby ludzi i nie pozostawiał ich bez pomocy. Często przyjmował na plebanii żebraków, z którymi identyfikował się, mówiąc: „Sam żyję również w niedostatku, jestem jednym spośród was”. Znane są historie z życia proboszcza z Ars, który jednemu żebrakowi oddał buty, drugiemu płaszcz, a jeszcze innemu spodnie. Potrafił nawet wymieniać z żebrzącymi swój świeży chleb na stary i zeschły, tłumacząc, że biedacy bez zębów nie będą w stanie zjeść zeschłych kromek, a on jakoś sobie z tym poradzi. Francuski święty rozdawał wszystko – od odzieży po pożywienie. Dla siebie nic nie brał. Umierając, pozostawił po sobie tylko kilka osobistych przedmiotów.

Reklama

Co mu dali, to rozdał

Świadkowie życia ks. Stanisława Sudoła relacjonują: „Nosił się bardzo ubogo, chodził w wyszarzałym palcie, w zniszczonym kapeluszu i nie nosił w zimie futra”. Ks. Wyczawski wspomina takie wydarzenie: „Z początkiem lat trzydziestych bogatsi parafianie złożyli się i kupili mu na zimę futro. Wymówił się od przyjęcia, a gdy mimo protestów zostawili je na plebanii, okazało się wkrótce, że zostało one darowane kościelnemu”. Wierni mówili o nim krótko: „Co mu dali, to rozdał”.

Z jego dobrego serca korzystali ubodzy parafianie. Znany jest przypadek naprawienia po kolędzie drzwi staremu mieszkańcowi Wiązownicy. Wezwany do chorych zostawiał pieniądze na lekarza i leki. Kiedy w roku 1945 przybył do Dzikowca, nie miał żadnego środka transportu. Parafianie postanowili zrobić zbiórkę i kupić mu konia. Zdecydowanie przeciwstawił się tej inicjatywie, tłumacząc, że wiele rodzin z parafii nie stać na taki gest. Nie uznawał także firanek i zasłon w oknach. Uważał, że to zbędny luksus, a ich brak uzasadniał tym, że plebania „powinna mieć szklane ściany”.

Nie pobierał ofiar za posługę sakramentalną, nie zbierał pieniędzy, nie gromadził oszczędności. Na koniec życia zapisał w testamencie: „Nie posiadałem i nie posiadam żadnych środków materialnych”. Przeglądając osobiste notatki sługi Bożego, można odnieść wrażenie, że w swoim niezwykłym ubóstwie naśladował on proboszcza z Ars.

2021-02-17 09:37

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nasz ks. Jan Maria Vianney

Niedziela sandomierska 48/2020, str. VI

[ TEMATY ]

sługa Boży

ks. Stanisław Sudoł

Archiwum diecezji

Sługa Boży ks. Stanisław Sudoł (1895-1981) wśród najmłodszych parafian

Sługa Boży ks. Stanisław Sudoł (1895-1981) wśród najmłodszych parafian

„Oby się we mnie spełniło, bym życie swoje, za przyczyną Najświętszej Matki, prowadził w Chrystusie, dla Chrystusa, z Chrystusem” – powtarzał sługa Boży ks. Stanisław Sudoł.

Ksiądz Stanisław Sudoł urodził się 16 marca 1895 r. w Zembrzy k. Raniżowa. Jako młody chłopak uczęszczał do szkoły ludowej w pobliskiej Zielonce. Następnie uczył się w gimnazjum w Rzeszowie i Przemyślu. W roku 1915 wstąpił do przemyskiego seminarium, które doprowadziło go do święceń w 1919 r. przyjętych z rąk św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara.

CZYTAJ DALEJ

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Karol Porwich/Niedziela

Święte Triduum – dni, których nie można przegapić. Dni, które trzeba nasączyć modlitwą i trwaniem przy Jezusie.

Święte Triduum to dni wielkiej Obecności i... Nieobecności Jezusa. Tajemnica Wielkiego Czwartku – z ustanowieniem Eucharystii i kapłaństwa – wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy.

CZYTAJ DALEJ

Bp Przybylski: Eucharystia jest do naśladowania

2024-03-28 21:16

[ TEMATY ]

Częstochowa

Wielki Czwartek

archikatedra

bp Andrzej Przybylski

Maciej Orman/Niedziela

– Eucharystia nie jest tylko do konsekracji, pięknego sprawowania obrzędów i adoracji. Eucharystia jest do naśladowania – powiedział biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej Andrzej Przybylski podczas Mszy św. Wieczerzy Pańskiej, której w Wielki Czwartek przewodniczył w bazylice archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie.

W homilii hierarcha zauważył, że w drugim czytaniu z Pierwszego Listu do Koryntian św. Paweł przywołał dwukrotnie prośbę Jezusa: „Czyńcie to na moją pamiątkę”. Wskazał, że podobne słowa usłyszeliśmy w Ewangelii według św. Jana, gdy po obmyciu uczniom nóg Jezus powiedział do apostołów: „Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem”. – To jest niejako ta sama prośba w odniesieniu do dwóch aspektów tej samej wieczerzy Pańskiej – wyjaśnił bp Przybylski.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję