Pociągnięci przez Maryję

Matko Częstochowska ratuj nas w potrzebie, może ostatni raz idziemy do Ciebie”. Słowa tej znanej pielgrzymkowej piosenki od kilku dni dźwięczą mi w uszach i nucę je sobie wspominając łaskę ponownego wyjścia na szlak w tym roku. Na Jasną Górę z Przemyską Pieszą Pielgrzymką dane mi było iść kilka razy w czasach liceum i studiów. Wtedy tekst o tym, że może to ostatni raz idziemy kojarzył mi się tylko ze śmiercią. Jednak zaraz po ślubie – kolejne ciąże, wyjazdy, praca i proza dnia codziennego jako matki małych dzieci zweryfikowały przesłanie słów „ostatni raz”...

Duchowe pielgrzymowanie

Moja przerwa trwała jedenaście lat. W tym czasie każdy lipiec zaczynał się tęsknotą za Szlakiem, zapisami do Grupy Duchowych Pielgrzymów i słuchaniem Radia Fara w każdym możliwym czasie. Osobistą obserwacją jest fakt, że będąc duchowym pielgrzymem ofiarować należy swoje codzienne troski w intencji drogi pątników, i za każdym razem takich codziennych wyzwań i trudności było jakby więcej, tak, jakby ta moja ofiara też miała być pewnym przekraczaniem siebie. Paradoksem jest, że pielgrzymka daje możliwość odpoczynku, duchowego wzmocnienia i zebrania sił podczas tak długiej drogi pokonywanej piechotą. Zmęczyć się i mówić o odpoczynku? Dziwne, dla wielu patrzącym z dystansu – niepojęte.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Sztafeta

Kolejny rok pielgrzymowania sztafetowego pokazał, że ten, kto był choć raz na drodze ku Jasnej Górze, z radością wróci na nią, nawet na jeden dzień, a ten kto nie był (bo brak czasu, urlopu, wiary we własne siły) może spróbować przejść odcinek w sztafecie. Ja, dzięki tej sytuacji wróciłam, by znów móc zaśpiewać, że może ostatni raz, ale idę... Pamiętam zachęty Księdza Przewodnika z dawnych lat, żeby w kolejnym roku wziąć ze sobą jedną osobę, wtedy będzie nas więcej i chwała Boża będzie rosła. Po wspólnej rozmowie i modlitwie, razem z mężem postanowiliśmy, że powinniśmy pokazać naszym dzieciom skąd u nas sentyment do Przemyskiej Pielgrzymki i entuzjazm do pielgrzymowania.

Reklama

Rodzinne pielgrzymowanie

4 lipca wyruszyliśmy z serca archidiecezji razem z czwórką naszych pociech. Cieszył widok innych rodzin z dziećmi, także takimi małymi, które jechały w wózku. Iść na trasie z plecakiem jest ciężko, iść i służyć grupie swoją pomocą jako muzyczny czy porządkowy jest jeszcze trudniej, ale iść i mieć pod opieką dzieci to nie lada wysiłek i wyczyn. Jednak Matka Boża czeka na nasze ofiary, z miłością patrzy na nasze dzieci i chce je uczyć dobrego życia i miłości do Boga i człowieka także na wyczerpującej trasie marszu. Jak dzieci mają podjąć to wzywanie, jeśli nie przez nasz przykład? W epoce smartfonów, łatwizny, chronienia najmłodszych przed trudami codzienności, przed bólem i brzydotą, pielgrzymka nie wydaje się odpowiednim miejscem dla najmłodszego pokolenia. W praktyce dzieci szybko odnajdują się w zwartej kolumnie pielgrzymów, z łatwością nawiązują kontakt z rówieśnikami, pomagają w rozdawaniu obrazków mieszkańcom mijanych miejscowości i pozdrawiają innych machając z entuzjazmem. Kryzys i zmęczenie dopada każdego, są na to sposoby, jest pomocna dłoń, samochód, by podjechać odcinek i nabrać sił. A radość z pokonania kolejnych kilometrów, nauczenia się nowej piosenki czy, po prostu, ze wspólnej drogi z nowymi braćmi i siostrami, jest bezcenna. Dzieci szybko się regenerują, odzyskują siły i czekają, by iść dalej. Trzeba doceniać ich poświęcenie, bo to przyszłość Pielgrzymki.

Świadectwo dla innych

Współczesny człowiek, szczególnie w czasie pandemii, odchodzi od szukania Boga, nie szuka kontaktu z drugim człowiekiem w niesterylnych warunkach, chce komfortu i rekompensaty przymusowych obostrzeń. Ale to tylko pozory. Radość spotkania tak wielu sióstr i braci pokazuje, że każdy czekał na ten moment, wierząc, że Pan Bóg jest mocniejszy niż wszelkie zło na świecie. Szczere oczekiwanie na pielgrzymów przez mieszkańców miejscowości odwiedzanych na trasie, także już poza naszą diecezją, ich hojność i życzliwość zdumiewały nas i uczyły pokory. Dla naszych Gospodarzy byliśmy znakiem Jezusa działającego na Ziemi, a oni dla nas przykładem miłości bliźniego w duchu uczynków miłosierdzia. Tracili dla nas swój czas, dbali o nasze zmęczone ciała, dając schronienie i pokarm, ale rozmawiali z nami okazując serce, powierzając swoje intencje i trudne sprawy, by je omodlić w czasie drogi i zanieść przed tron Niebieskiej Matki. I zapraszali za rok, sprawiając, że wysiłek i trud już teraz nie okazywał się daremny. Podczas homilii księża mówili o tym, jak ważne jest świadectwo chrześcijanina w dzisiejszych czasach. Argument, który da się słyszeć, by zejść ze swoją wiarą tylko w obręb świątyń, a jeszcze lepiej, tylko do swego serca, został wytrącony. „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” – mówi Ewangelia wg św. Mateusza. Mamy iść i głosić, nie tyle słowami, co naszą postawą, godnym życiem i prostą codziennością. Pielgrzymka to czas rekolekcji w drodze. Rodzinne pielgrzymowanie daje radość wspólnie spędzonego czasu, pozwala przekraczać swoje słabości, poznać siebie w innych warunkach, służyć z miłością, niekiedy jakby uprzedzając czyjąś prośbę o pomoc czy zaradzając niedostatkom. Trzeba być razem, choć nawet najbliżsi odradzają pielgrzymowanie z dziećmi, choć rozum podpowiada, że pielgrzymka ze współmałżonkiem to zasłużony odpoczynek i czas dla Boga i siebie. Ale dzisiejszy świat musi zobaczyć, jak wielką siłą jest rodzina, jaką łaską jest posiadanie dzieci i trwałe relacje małżeńskie. To, co było naturalne, jest teraz spychane na margines lub hejtowane. Tegoroczne pielgrzymkowe hasło „Z Maryją do Wieczernika” przypomina, że Eucharystia daje moc, Jezus obecny w Hostii chce nas umacniać i dawać ożywcze siły. Lipiec to dopiero początek sezonu pielgrzymkowego. Trwają wakacje, przed nami wiele okazji, by pielgrzymować pieszo, rodzinnie autem czy podczas parafialnych autokarowych pielgrzymek. Niech będzie to czas dla Boga i bliźniego. Wykorzystajmy go jak najlepiej, zabierzmy dzieci, rodzinę, przyjaciół i pokażmy, że wiara łączy i daje radość. Nie czekajmy na lepsze czasy, tylko z radością wyjdźmy na Szlak i zaśpiewajmy – „może ostatni raz idziemy do Ciebie”.

Stanowisko wobec planów ratyfikacji kontrowersyjnej Konwencji wyrazili biskupi w już lipcu 2012 r. Podkreślili w niej, że Konwencja - choć poświęcona jest istotnemu problemowi przemocy wobec kobiet - zbudowana jest na ideologicznych i niezgodnych z prawdą założeniach, których w żaden sposób nie można zaakceptować. Dokument wskazuje m.in., że przemoc wobec kobiet jest systemowa, zaś jej źródłem są religia, tradycja i kultura.
Biskupi wskazali m.in. na art. 12 konwencji, który zobowiązuje sygnatariuszy do walki z dorobkiem cywilizacyjnym, traktowanym jako zagrożenie i źródło przemocy. Konwencja wprowadza także definicję płci jako „społecznie skonstruowane role, zachowania i cechy, które dane społeczeństwo uznaje za właściwe dla kobiet i mężczyzn” (art. 3), przy czym całkowicie pomija naturalne, biologiczne różnice pomiędzy kobietą i mężczyzną i zakłada, że płeć można dowolnie wybierać lekceważąc biologię.
Szczególny niepokój wzbudziło nałożenie na sygnatariuszy obowiązku edukacji (art. 14) i promowania m.in. "niestereotypowych ról płci", a więc homoseksualizmu i transseksualizmu. Łączenie słusznej zasady przeciwdziałania przemocy z próbą niebezpiecznej ingerencji w system wychowawczy i wyznawane przez miliony rodziców w Polsce wartości, jest bardzo niepokojącym sygnałem.
Prezydium KEP przypomniało w swoim oświadczeniu, że Kościół katolicki od szeregu lat prowadzi dziesiątki placówek w całym kraju, które pomagają ofiarom przemocy w rodzinie. "Rząd, chcąc zminimalizować ponure zjawisko przemocy wobec kobiet, powinien skupić się m.in. na doinwestowaniu istniejących już inicjatyw oraz powołać nowe, skoncentrować wysiłek zmierzający do tworzenia miejsc pracy dla kobiet – ofiar przemocy, udostępniając im mieszkania socjalne i dokonać skuteczne uregulowania prawne, gdy wskutek agresywnych działań muszą uciekać z mieszkań, będących wspólną własnością małżonków" - podkreślono w stanowisku biskupów.
Prezydium KEP przypomniało także, że polskie prawodawstwo ma dostateczne narzędzia do zwalczania zjawiska przemocy, także agresji wobec kobiet. "Uważamy, że Rząd powinien wzmacniać pozycję rodzin, poprawiać poziom opieki zdrowotnej kobiet i dziewcząt, wspierać edukację zawodową kobiet, realizować programy wychowawcze, oparte na wzajemnym szacunku i współdziałaniu obydwu płci, w tym przygotowania do życia w rodzinie" - zaznaczyli hierarchowie.
Z kolei w komunikacie z 364. zebrania plenarnego Konferencji Episkopatu Polski biskupi zaznaczyli ponownie, że są "przeciwni jakiejkolwiek formie przemocy wobec kobiet i wypowiadają się zdecydowanie za ich równouprawnieniem". Podkreślili przy tym, że Polska ma już obecnie wystarczające rozwiązania prawne, by przeciwdziałać przemocy. "Nie ma żadnej potrzeby wprowadzania rozwiązań opartych na redefinicji takich pojęć, jak np. płeć, rodzina czy małżeństwo. Niebezpieczeństwa przyjęcia tej konwencji dostrzegają liczne środowiska prorodzinne i kobiece oraz przedstawiciele środowisk naukowych. Ich głosy docierają do Sekretariatu Konferencji Episkopatu" - poinformowali w komunikacie.
W środę 30 kwietnia, dzień po zgodzie Rady Ministrów na przesłanie do Sejmu wniosku o ratyfikację konwencji, rzecznik Episkopatu ks. dr Józef Kloch powtórzył w rozmowie z KAI, że strona kościelna nie może zgodzić się z niektórymi zapisami Konwencji przemocowej. „Jesteśmy przeciw przemocy domowej, ale jesteśmy również przeciw zmienianiu definicji rodziny, płci, małżeństwa i to są kwestie, które w Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej budzą niepokój” - stwierdził ks. Kloch.
Rzecznik Episkopatu przypomniał, że w dokumencie przesłanym do ratyfikacji w Sejmie znajdują się także inne kwestie, z którymi strona kościelna się nie zgadza. Należy do nich stwierdzenie jakoby to religia była tym czynnikiem, który sprzyja prześladowaniu kobiet, jakoby była źródłem przemocy.
Jak poinformował, w połowie listopada ub. roku na spotkaniu Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu strona kościelna zwracała uwagę na to zagadnienie. „Skoro Konwencja nie określa konkretnej religii, która miałaby być źródłem przemocy wobec kobiet, to należy wnosić, iż dotyczy to wszystkich wyznań. Religia chrześcijańska nie jest tym czynnikiem, który sprzyja nierówności kobiet, czy przemocy wobec nich. Z tym absolutnie nie można się zgodzić” - stwierdził rzecznik KEP.
Ks. Kloch ma nadzieję, że podczas prac nad ustawą ratyfikującą Konwencję w Sejmie dojdzie do szerokiej dyskusji nad tym dokumentem, czego wyraźnie zabrakło przed przyjęciem Konwencji przez rząd. „Środowiska katolickie, ruchy pro-life, kobiety z różnych stowarzyszeń katolickich albo w ogóle nie były konsultowane, albo tylko niektóre i to w bardzo niewielkim zakresie. To jest niedopuszczalne. Ta reprezentacja kobiet nie była pełna. Nie można powiedzieć, że wszystkie kobiety w Polsce mają takie samo zdanie jak lewica. Tak nie jest” - podkreślił rzecznik.
Przeciw ratyfikacji opowiedziały się także organizacje i stowarzyszenia katolików świeckich, w tym liczne środowiska kobiece.
Członkinie Rady ds. Duszpasterstwa Kobiet Episkopatu Polski, zwróciła się w lutym tego roku do premiera RP Donalda Tuska z prośbą o zaprzestanie działań Rządu w celu ratyfikacji Konwencji. "Zapisy w niej zawarte mają na celu wymuszenie poważnych zmian społecznych w Polsce, w żaden sposób nie skonsultowanych ze społeczeństwem, które w przeważającej części ich nie akceptuje. Może to prowadzić do poważnych protestów i niepokojów społecznych oraz dezorganizacji społeczeństwa" - przestrzegały sygnatariuszki.
List z prośbą o spotkanie i wysłuchanie argumentów za nie podpisaniem Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy do premiera Donalda Tuska wystosowały też członkinie kilku stowarzyszeń kobiecych. Podpisały się pod nim Danuta Baszkowska ze Stowarzyszenia Effatha, Ewa Bednarkiewicz i prof. Maria Ryś ze Stowrzyszenia Fides et ratio, Jadwiga Chołodniuk, Jolanta Jesiotr-Bulikowska, Alina Petrowa-Wasilewicz - ze Stowarzyszenie Amicta Sole, Ewa Kowalewska z Human Life International oraz Maria Wilczek z Polskiego Związku Kobiet Katolickich. Działaczki katolickie podkreśliły w nim, że w ramach konsultacji społecznych, dotyczących Konwencji, premier Tusk spotkał się jedynie z członkiniami Kongresu Kobiet, który nie reprezentuje wszystkich środowisk kobiecych w Polsce, dlatego proszą o możliwość zaprezentowania stanowiska katoliczek. Na ich list odpowiedział nie premier Tusk, a na jego prośbę min. Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, która również nie zechciała spotkać się ze środowiskiem, a wysłała swoje argumenty drogą pocztową.
Do premiera Donalda Tuska zwróciła się w tej samej sprawie Polska Federacja Ruchów Obrony Życia. Autorzy listu pytali, dlaczego konsultacje społeczne w sprawie ratyfikacji Konwencji Rady Europy o przemocy wobec kobiet i przemocy domowej były prowadzone jedynie ze stowarzyszeniem feministycznym, jakim jest Kongres Kobiet, a pominięte zostały liczne organizacje, które publicznie wypowiedziały się przeciw jej podpisaniu. "Nie rozumiemy dlaczego w tak ważnej sprawie konsultacje prowadzone są ze stowarzyszeniem, które zrzesza niewielki procent kobiet polskich" - brzmi fragment listu otwartego PFROŻ, która dodaje, że takie działanie jest nieuzasadnione. Na ten list także odpowiedział nie premier RP, a jego minister ds. równego statusu.
Krajowa Rada Katolików Świeckich, która skupia przedstawicieli wszystkich metropolii w Polsce, także włączyła się w akcję pisania listów - opinii do premiera Donalda Tuska. Zdaniem sygnatariuszy, polskie prawo dostatecznie chroni przed przemocą zarówno kobiety jak i mężczyzn, a zawarta w Konwencji definicja płci może pośrednio osłabić rodzinę.