Jednym z pragnień człowieka jest to, by być szczęśliwym. Takie pragnienie nieustannie towarzyszy człowiekowi różnych epok i pokoleń. Jest to możliwe, a warunkiem szczęścia ludzkiego jest życie w łasce Bożej, czyli w świętości. Poprzednie wieki pokazały, że można być świętym w małżeństwie, kapłaństwie, życiu zakonnym czy w samotności. Do świętości wzrastamy w konkretnych sytuacjach życiowych, na ziemi, w której przyszło nam żyć.
Reklama
Ziemia zamojsko-lubaczowska to ziemia, która naznaczona jest obecnością świętych i błogosławionych, nie tylko tych, którzy tu żyli, ale też tych, którzy się tu objawiali. Świadczy to o wyjątkowości tej ziemi: jest to ziemia wybrana przez Najświętszą Maryję Pannę i świętych, ziemia na której przekazywali widzącym wolę Boga Wszechmogącego. Jest to ziemia, po której chodzili święci i błogosławieni, ziemia przesiąknięta krwią tych, którzy oddali życie za wiarę… Takie świadectwa pozostawiają nam: Najświętsza Maryja Panna ukazująca się w Krasnobrodzie i Nowinach Horynieckich. Wraz z Nią wolę Bożą ukazują nam św. Antoni Padewski ukazujący się w Radecznicy, św. Stanisław objawiający się w Górecku Kościelnym czy św. Maria Magdalena z Biłgorajskiej Puszczy. Swoją obecność na tej ziemi zaznaczają też: św. Brat Albert wraz z bł. Marią Bernardyną Jabłońską. Ślad męczeńskiej śmierci pozostawiają nam bł. ks. Zygmunt Pisarski i bł. Stanisław Kostka Starowieyski.
Mając w świadomości prawdę o obecności świętych na naszej rodzinnej ziemi, aż chce się wyśpiewać słowa znanej pieśni, napisanej w XVIII wieku przez Franciszka Karpińskiego:
Święci! niebieskiej mieszkańcy krainy!
Do Was bieżymy w czasie złej godziny;
Których za własnych współziomków ogłasza
Ojczyzna nasza!
Po tejże ziemi z namiście chodzili!
Z tych samych źródeł wodę nasze pili;
Czuła Was matka mlekiem swym karmiła,
Rola żywiła.
Jeśli głód, wojna i powietrze srogie,
Nawiedzić zechcą krainy ubogie,
Brońcie nas, stojąc na kraju granicy,
Święci strażnicy.
Niech orędownictwo naszych świętych i błogosławionych wspomaga nas w realizowaniu naszego powołania do świętości.
Na pograniczu Kujaw i Wielkopolski, malowniczo położona wśród
lasów i jezior, znajduje się niewielka miejscowość - Licheń. Historia
tej osady jest bardzo stara. Prawdopodobnie w czasach rzymskich wiódł
tędy szlak bursztynowy. W XIII w. było to bogate i ludne miasteczko.
Niestety, o losach Lichenia przesądził potop szwedzki. W 1655 r.
miasto zostało prawie całkowicie zburzone, a ludność wymordowana.
Od tamtej pory Licheń nie powrócił do swej dawnej świetności i nie
odzyskał praw miejskich. Obecnie jednak jest to bardzo znana miejscowość
dzięki istniejącemu tu sanktuarium maryjnemu. Znajduje się tu cudowny
obraz Matki Bożej Bolesnej, słynący łaskami. Szczególne znaczenie
odgrywały także objawienia maryjne w dobie zaborów, w okresie okupacji
hitlerowskiej i w trudnych czasach powojennych. Podczas tych objawień
Matka Boża ukazywała się z Białym Orłem na piersiach, przynosiła
pociechę Polakom, obiecywała duchową pomoc, krzepiła ducha w narodzie.
Dlatego nazywana jest często Matką Bożą, Bolesną Królową Polski.
Od pierwszych objawień w połowie XIX w. kult Matki Bożej
Licheńskiej szybko się rozpowszechniał. Wpłynęły na to m.in. przekazywane
ustnie podania i legendy. Legendę o początkach cudownego miejsca
opowiadała w latach 50. XX w. jedna z mieszkanek Aleksandrowa Kujawskiego,
Antonina Majewska (nazywana często Antochną lub Majesią): W Lichyniu
kole borów Gromblińskich za Piotrkowem Żydowskim posł krowy Antoni
Sikocz, maluchny pastyrek. Na krzychu (konarze, przyp. DK) był umiszczony
obrozik Matuchny Najświentszej. Chłopok zawsze w poblizkości posoł,
a co dnia pioseczkiem kole obrazika posypowoł. Raz Matuchno Najświntszo
zeszło z obrazika (Niepokalane Poczęcie w niebieskiej szacie) i powiado: "
Chodź ze mnom, to ci pokoże, gdzie stanie klasztor". Chłopok się
sumitowoł, że krowy się rozlecom, ale Pani powiado, że jak stojom,
tak stoć bedom. Weszli na wysokom góre (gdzie wyższo jak te przy
rzeźni - w Aleksandrowie Kujawskim, przyp. DK) i ta kozała, żeby
chłopok zbieżoł do ksindza i opowiedzioł. Chłopok pobieżoł do krów,
a tu żodna się nie ruszyła. Paniuchno świnto znikło już na tyj górce.
Antek pobiegł do proboszcza i wołoł: "Ksinże Kanoniku, wodo idzie
i Paninka Świnta chce klasztoru". A tyn się ino zgniwoł, zamknoł
chłopoka do komórki, gdzie go nie zomykali - rano, ani śladu, wychodził
bez wielochne kraty i zamki. Wreszcie uwierzyli, jak na tym miejscu,
gdzie mioł stanąć klasztor, wytrysło źródełko. Tero tam cudo się
dziejom, choć to już niewiada, kiedy ten cud był.
Jak poszli ksienżo do tygo obroziku z monstrancyjom,
bo już nie strzymoli, to kanonik podeszed, a obrozik uniós się i
skry poszły, to dopiro młody wzion monstrancyjom, obrozik się spuścił. (
...) Klasztor postawili we wsi, a ten obrozik zostoł na krzychu ino
wysoko, drzewo obili blachom, bo ludzie skuboli. Zrazu zrobili kapliczkę
w Lichyniu, jak te dwo pokoiki, a zaś potym klasztór pobók. Ludzie
tam na klęczkoch obchodzom to drzewo, a obrozik wpuszczony we drzewo.
Od początku istnienia sanktuarium jest celem licznych
pielgrzymek. O jednej z nich tak opowiadała Antochna:
Kompania do Lichynia szła dwa dni borami. W boru tyż
nocowali. Lichyń był wtedy wioską, nocowali po stodołach, w polu.
Ksiundz dostoł łózko z poduszką słomianą, ale tyż w stodole, a ludzie
wkoło jak te pisklęta. Jedzenie kożdy broł, co móg: chlib, kawe,
a bogate to i ciasto albo minso. Na miejscu mało można było kupić.
Z Lichynia szła kompania do gromblińskigo boru, gdzie stoi tyn krzych
z obrazikiem Matki Boży. Śpiewali idąc: "Obroz Pani Dworu przez osim
lot miszkoł w boru, gromblińskim był nozywany, przez kowola był oddany,
na sośnie był umieszczony. Przez nikogo nie był krzczony. Jedni mówiom
o cholerze (że wyratował od epidemii, przyp. DK), jinni mówiom, w
nic nie wierze".
Pomyślmy o prostej, gorliwej wierze dawnych pielgrzymów,
pomyślmy o ich trudzie, gdy przybywamy do Lichenia wygodnymi autokarami,
własnymi samochodami. Ich cień będzie nam towarzyszył w kościele
św. Doroty, u źródełka, z którego wodę czerpią chorzy i pragnący
nadziei, na wszystkich dróżkach sanktuarium i Grąblińskiego Lasu.
Liczba katolików na świecie wynosi 1 405 454 000 osób, co oznacza wzrost o 15 881 000 katolików w porównaniu z rokiem poprzednim. Informację tę podała agencja Fides w najnowszym roczniku statystycznym Kościoła, opublikowanym z okazji Światowego Dnia Misyjnego.
Wzrost liczby katolików dotyczy wszystkich pięciu kontynentów, w tym Europy, gdzie odwrócił się trend spadkowy odnotowany w poprzednim badaniu, kiedy to w 2022 r. odnotowano spadek liczby katolików w porównaniu z 2021 r. Podobnie jak w poprzednich latach, wzrost liczby katolików jest najbardziej widoczny w Afryce (+8 309 000) i Ameryce (+5 668 000). Kolejne miejsca zajmują Azja (+954 000), Europa (+740 000) i Oceania (+210 000). Odsetek katolików w światowej populacji nieznacznie wzrósł (+0,1) w porównaniu z rokiem poprzednim i wynosi 17,8 proc..
Jutro kanonizacja siedmiorga błogosławionych. Wśród nich jest rodowity mieszkaniec Papui-Nowej Gwinei: Peter To Rot. Świadomie oddał życie za wiarę i świętość małżeństwa – mówi polski biskup misyjny Dariusz Kałuża MSF. Podkreśla, że Papuasi od dawna uznają bł. Petera za świętego. W każdym kościele znajduje się jego wizerunek, a o wstawiennictwo proszą go zwłaszcza małżonkowie.
Bp Kałuża przypomina, że przyszły święty zginął w czasie II wojny światowej za japońskiej okupacji. Najeźdźcy zachęcali Papuasów, by wyprali się chrześcijaństwa i powrócili do dawnych wierzeń. Przywrócili też zniesioną pod wpływem misjonarzy poligamię. Peter To Rot jako katechista ostro się temu sprzeciwiał, potajemnie przygotowywał też młodych do małżeństwa, chrzcił dzieci, przynosił Komunię do chorych. Japończycy już wcześniej internowali bowiem europejskich misjonarzy.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
