Co takiego się dzieje, że całkiem spora część populacji obchodzi walentynki, a dla innych to niemal zakazany owoc? Po co ten amerykański twór, utożsamiany często z niepotrzebną, a nawet szkodliwą konsumpcją? Taka retoryka raczej komplikuje dialog między zwolennikami i adwersarzami dnia zakochanych. Czasem utrudnia też porozumienie we wspólnocie, którą tworzymy tam, gdzie żyjemy, pracujemy i działamy. Stąd dziś zaproszenie do dialogu na temat walentynek. Aby odsłonić sens podejmowanych działań, pokazać nasze strategie na bliskość, usłyszeć siebie i siebie nawzajem. Tu niezastąpiona jest ciekawość – siebie, drugiego człowieka i świata. Dlatego warto spróbować odkryć w sobie jej pokłady i, mówiąc po staropolsku, zastanowić się „cóż zacz”.

Valentine’s Day – desant udomowiony

Kluczowa jest świadomość sensu każdego święta, uroczystości, dnia „ku czci” itd. Tak w ogóle, ale także w kontekście jednego z wielu eventów w roku, w tym przypadku walentynek. Jasne, że nie brakuje takich, którzy chcieliby odsądzić walentynkowiczów od czci i wiary i dokleić im przeróżne etykiety, posądzić m.in. o ślepe podążanie za modą, bezrefleksyjne kopiowanie obcych zwyczajów, a nawet o głupotę (bo: cudze chwalicie, swego nie znacie) czy wręcz oskarżyć o rozwiązłość. Sprawa nie jest jednak taka zero-jedynkowa. Ciekawe, co na to św. Walenty – oficjalny patron zakochanych i narzeczonych, którego wstawiennictwa szczególnie przyzywa się np. we Włoszech podczas świętowania zaręczyn. A zatem o co w tym wszystkim właściwie chodzi? Warto poczynić własną refleksję, aby sprawdzić, które argumenty są moje, a które tylko powtarzam. Może bez zrozumienia, bo de facto nie są mi bliskie, a może bardziej z przyzwyczajenia albo z obawy przed odrzuceniem przez moje środowisko. A jeśli mam wątpliwości, to zawsze warto porozmawiać, pamiętając, że ten, kto szuka, ten znajdzie.

Świętowanie relacji

To kolejny wątek. I pytania: właściwie co takiego świętuję, dlaczego i jak to robię? Święta „wspierają” nas w widzeniu i odkrywaniu tego, co jest tak naprawdę priorytetowe: wartości, którymi się kierujemy, ludzi, którzy są dla nas ważni, wydarzeń, które wywarły istotny wpływ na nasze życie. Tak jak choinka, która przywędrowała do nas z Zachodu, a konkretnie z Niemiec, weszła do naszej tradycji, tak walentynkowe serduszka symbolizujące miłość, bliskość, czułość, przyjaźń i dobroć mogą na trwałe wpisać się w nasz krajobraz i uczynić lutową pluchę nieco bardziej radosną. Chcę przy tym podkreślić, że podobnie jak święta Bożego Narodzenia mogą się odbyć bez choinki – również bez wspomnianego „kardiologicznego szaleństwa” możemy pielęgnować te wartości, które nagłaśniamy i celebrujemy, obchodząc dzień św. Walentego. Zapewne wszyscy zgodzimy się z tym, że kluczowe jest życie w perspektywie dobra i wybieranie strategii, które pozwalają to systematycznie realizować w codzienności (nie tylko od święta). A gdy mamy taki szczególny czas, aby to praktykować, łatwiej nam działać w tym kluczu. Wystarczą proste gesty (w walentynki nawet pączki i obwarzanki mają kształt serca!), wspólne obchodzenie tego dnia (nikogo nie dziwią naręcza „kardiologicznych gadżetów”)... A nierzadko nowe doświadczenia procentują dobrymi nawykami w przyszłości. Dlatego warto docenić każde starania.

Zabawa jest OK

Mogłoby się wydawać, że nie warto mówić o tym, jak ważna jest zabawa w życiu człowieka, szczególnie dorosłego. Tymczasem jest to niezwykle istotny temat wart systematycznego podejmowania, szczególnie w kontekście ludzi w sile wieku, ustatkowanych, ceniących stabilizację i spokój. Wielu z nas uśpiło w sobie tę potrzebę, co – jak się okazuje – może być problemem w „szybkiej codzienności”, w której prawie wszystko jest „na wczoraj”. Pamiętam historię jednego z ojców, który uczestniczył w warsztatach rodzicielskich. Był dyrektorem w korporacji. Nieoczekiwanie odkrył, dlaczego tak bardzo denerwują go jego dzieci, gdy wraca z pracy do domu. Chodziło o to, że zazdrości maluchom lekkości i szaleństwa zabawy. On sobie takiego prawa nie dawał, bo to podobno nie przystoi panu na stanowisku, w średnim wieku, z teczką dokumentów. Tymczasem potrzeba zabawy jest naturalna dla każdego człowieka. A im trudniej nam w codzienności, tym bardziej potrzebujemy zdrowego resetu – m.in. przez zabawę, tak jak robią to dzieci. Zdaję sobie sprawę, że dla niektórych może to zabrzmieć dziwacznie. Gdy dodamy do tego jeszcze nasze przekonania o tym, że dorosły człowiek powinien być odpowiedzialny, a bawią się tylko lekkoduchy, sprawa jeszcze bardziej się komplikuje. W tej sytuacji walentynki są dla nas okazją do zabawy z pewną dozą szaleństwa, bo w końcu niecodziennie rysuję serduszko na serwetce albo ozdabiam dom girlandą czerwonych serduszek z życzeniami dla członków mojej rodziny (widziałam to kiedyś u znajomych i wyglądało zjawiskowo!) czy piszę wiersz lub piekę, szyję, konstruuję itd. – tu możemy śmiało puścić wodze naszej kreatywności. Z zaufaniem do siebie, wiarą, że dorosły człowiek jest odpowiedzialny, a jego odpowiedź na dzień św. Walentego będzie pogłębiała bliskość, troskę o drugiego, radość, przyjaźń, dobro, wrażliwość, piękno, bycie w kontakcie.

Walentynkowe „wiem jak”

W bliskości chodzi o to, aby widzieć się nawzajem i podejmować takie działania, które są dobre i wspierające dla adresata, a jednocześnie nie naruszają naszych granic. Niespodzianka przyniesie oczekiwany skutek, kiedy obdarowana osoba się z niej uraduje. Dlatego kluczowe są uważność i troska, aby poznać siebie nawzajem. List z wdzięcznością za to, że ktoś po prostu jest, kolacja przy świecach, wspólny spacer, wyjście do kina, teatru, uśmiech na karteczce przylepionej do torby, ale też własnoręcznie wykaligrafowane „KOCHAM CIĘ” na tablicy przy lodówce – to tylko wierzchołek góry kreatywności.

Kochać i być kochanym

Każdy z nas chce kochać i być kochanym. Wykorzystujmy zatem wszelkie okazje, aby nawzajem obdarowywać się dobrem, ale też świadomie zmieniać swoją postawę życiową, aby to, co robimy i jak robimy, było spójne z wartościami, które wybieramy i którymi chcemy się kierować w życiu. Jeśli czegoś nie wiemy, warto o to zapytać chociażby z tej ciekawości, która wspiera nas w rozwoju człowieczeństwa (staramy się zrozumieć, choć nie musimy zaakceptować), a nie z tej, która ukierunkowuje nas na pokazanie swoich racji. Warto się odważyć na dyskomfort niewiedzy, a czasem nawet na śmieszność (bo przecież dorosły człowiek z zasady powinien wiedzieć i kropka), aby stworzyć przestrzeń do dialogu, który jest na wskroś chrześcijański. W szczerych poszukiwaniach można odkryć coś niespodziewanego, coś, co zachwyci i sprawi, że życie stanie się lepsze i piękniejsze.

Tego właśnie z całego serca wszystkim życzę.