Rozdział 15. Ewangelii według św. Łukasza – centralny punkt podróży Jezusa w kierunku Jeruzalem. Ukazany jest tu cel i sens zbawczej misji Syna Bożego. Rozdział ten trzeba uznać za serce Łukaszowej Ewangelii przede wszystkim ze względu na zawarte w nim orędzie o szczególnej miłości i bliskości Boga wobec grzeszników. Stąd często fragment ten określa się mianem „Ewangelii w Ewangelii”. W tym właśnie cyklu pojawia się przypowieść o zagubionej owcy, która ma stać się ilustracją Bożego działania względem ludzkiej słabości i grzeszności.
W poprzednim rozdziale Ewangelii znajdujemy motyw, który pozwala lepiej zrozumieć orędzie o bliskości Boga wobec grzeszników – motyw uczty. Jezus przyjmuje zaproszenie na szabatowy posiłek u jednego z przywódców faryzeuszów; zachęca, aby na ucztę zapraszać „ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych”, a nie jedynie przyjaciół i krewnych. Ponadto opowiada przypowieść o uczcie, w której w związku z wymówkami pierwotnie zaproszonych uczestniczą zupełnie niespodziewani goście. Obraz uczty to z jednej strony znak wspólnoty pomiędzy Bogiem a grzesznikiem, a z drugiej – zapowiedź Bożej radości z odnalezienia tego, co zagubione.
Święty Łukasz podkreśla, że Jezus jest otoczony celnikami i grzesznikami, którymi gardzili uważający się za sprawiedliwych faryzeusze i uczeni w Piśmie. Ich szemranie skłania Jezusa do wygłoszenia jednoznacznego pouczenia wyrażonego w przypowieści o zagubionej owcy. Z pewnością uderza kontrast między jedną zaginioną owcą a dziewięćdziesięcioma dziewięcioma trzymającymi się stada. Podkreśla on bezwarunkowe zainteresowanie pasterza zaistniałą stratą. Wystarczy fakt, że owca znajduje się w niebezpieczeństwie, aby zmobilizować wszystkie wysiłki pasterza i skupić całą jego uwagę. Jezus w przypowieści zwraca uwagę nie tyle na fakt poszukiwania, ile na moment odnalezienia. Właśnie w chwili znalezienia zagubionej owcy ujawnia się w pełni tożsamość dobrego pasterza. Podobne znaczenie ma gest wzięcia na ramiona – wyraz współczucia, dobroci i bliskości. Zadziwiać może dalsze postępowanie pasterza z przypowieści – nie zanosi on owcy z powrotem do stada, lecz zwołuje przyjaciół, aby podzielić się z nimi radością z odnalezienia zguby.
Przypowieść o zagubionej owcy przekazuje głęboki sens teologiczny i duchowy. Bóg nie zapomina o grzesznikach. Co więcej – jako potrzebujący pomocy są Mu oni szczególnie bliscy. Nawrócenie nie dokonuje się, rzecz jasna, automatycznie, wbrew woli człowieka. Akcent przypowieści spoczywa na fakcie, że grzesznik nie zostaje sam ze swoją słabością i zawsze jest oczekiwany przez dobrego Ojca. Każdy powrót staje się przyczyną radości samego Boga. Nie ma więc takiego oddalenia, z którego nie można by powrócić. Nie ma takiego grzechu, z którego nie można by się podźwignąć.
Biblia to historia przymierzy Boga z ludźmi. W tej historii Bóg szuka człowieka, by objawić mu swą miłość, człowiek zaś niekiedy odpowiada na miłość miłością, a niekiedy ucieka, chowa się, odwraca. Bóg jest wierny, człowiek nie zawsze, czasem zdradza. „Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność” – głosi psalm. Historia Noego z I czytania jest pierwszym tekstem biblijnym, w którym Bóg zawiera „explicite” przymierze z człowiekiem. Jego znakiem jest tęcza: „Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią” (Rdz 9,13). Katechizm podkreśla: „Przymierze z Noem pozostaje w mocy, dopóki trwa czas narodów, aż do powszechnego głoszenia Ewangelii” (KKK 58). Zdanie to przywodzi na myśl tajemniczą wypowiedź Jezusa: „A Jeruzalem będzie deptane przez pogan, aż czasy pogan się wypełnią” (Łk 21,24). Wszystkie przymierza osiągają swą pełnię w osobie Jezusa Chrystusa. „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem” – nie wahali się mówić Ojcowie Kościoła. To znaczy: Bóg się wcielił, aby człowiek mógł zostać przebóstwiony i żyć wiecznie. Wcielony Bóg umarł na krzyżu i zmartwychwstał, abyśmy my – zjednoczeni z Nim – mogli zmartwychwstać. W II czytaniu widzimy zestawienie uniwersalnego zbawienia w Chrystusie z arką Noego, w której „niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę”. To uratowanie przez wodę za czasów Noego stanowi znak sakramentu chrztu: „teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona [woda] we chrzcie...”. Chrzest jest zanurzeniem w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa i jako taki stanowi nieodwołalne przymierze z Bogiem. Chrztu nie można wymazać. Pozostawia on niezatarte znamię (charakter). Niezatarte, tak jak nieodwołalna jest wierność Boga. Człowiek ochrzczony może jednak wybrać zaprzaństwo, odwrócenie się od Boga plecami. By tak się jednak z nami nie stało, trzeba czasem wyjść na pustynię, to znaczy podjąć walkę – mocą Ducha – z szatańskim kuszeniem w nas i wokół nas. Dzisiejsza Ewangelia mówi, że „Duch wyprowadził Jezusa na pustynię”. Pozwólmy i my w okresie Wielkiego Postu wyprowadzać się na pustynię, gdzie poznając własną kruchość, możemy jeszcze bardziej poznać miłość Boga i poczuć się wspomaganymi przez Jego aniołów. Co konkretnie znaczyłoby wyjście na pustynię? To m.in. podjęcie klasycznych uczynków: modlitwy, postu i modlitwy. Pewien znajomy w każdy piątek nie spożywał obiadu, ale w tym czasie modlił się. Zaoszczędzone pieniądze wkładał do puszki na biednych. Pomyślmy, jak konkretnie wychodzić na naszą pustynię.
Święci nie odchodzą w ciszę. Oni przemawiają – czasem cicho, czasem z mocą, która wstrząsa sercem. Taki jest ks. Jerzy Popiełuszko, którego 78. rocznica urodzin przypada 14 września.
W tę niedzielę warto zatrzymać się nad jego historią, która nie kończy się na męczeńskiej śmierci w 1984 roku. Ks. Jerzy wciąż żyje – nie tylko w pamięci, ale w swoich pismach, łaskach i cudach, które jak iskry rozpalają wiarę na całym świecie. Jego kazania, pełne odwagi i prawdy, nadal brzmią aktualnie, wzywając do miłości i oporu wobec zła. Wierni opowiadają o łaskach wyproszonych za jego wstawiennictwem – uzdrowieniach, nawróceniach, chwilach, gdy jego obecność zdaje się niemal namacalna. 14 września, wspominając jego narodziny, zatrzymajmy się nad tym dziedzictwem. Ks. Jerzy wciąż mówi, przypominając, że jego ofiara nie była końcem, lecz początkiem drogi, która prowadzi do Boga.
Młody dziennikarz, ojciec i katolik Ihar Łosik znalazł się wśród 52 więźniów politycznych, zwolnionych 11 września przez władze białoruskie w wyniku rozmów ze Stanami Zjednoczonymi. Od 2020 roku przebywał on w ciężkich warunkach więziennych za relacjonowanie wydarzeń w swym kraju dla finansowanej przez USA agencji prasowej. Materiał o uwolnionym dziennikarzu zamieścił m.in. amerykański portal katolicki NCR.
33-letni obecnie Łosik jest żonaty i ma 6-letnią córkę, która była niemowlęciem, gdy został on aresztowany i od tamtej pory nie widziała ona swojego ojca. Współpracował on jako „wolny strzelec” z białoruskim serwisem Radia Wolna Europa/Radio Swoboda (RFE/RL) - amerykańskiej agencji informacyjnej wspierającej demokrację, prawa człowieka i wolność słowa, głównie w tych krajach europejskich, w których prasa jest ograniczana.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
