O tym, że wierni są odbiciem duchowej świątyni, mówił bp Roman Pindel w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Kobiernicach, gdzie dokonał konsekracji kościoła.
Podczas uroczyści 23 października ordynariusz przypomniał, że w duchowej świątyni, którą są wierni, jest miejsce na miłe Bogu ofiary, będące owocem „nawrócenia i czynów miłosierdzia”. – Kościół ten to dzieło miłości do Boga pasterzy tej parafii: śp. ks. Jana Kruczały, śp. ks. Marka Kręciocha i wiernych. Ich ofiarna postawa doprowadziła do tego że możemy modlić się w tej obszernej świątyni – mówił z kolei ks. proboszcz Jan Franc.
Zgodnie z tradycją bp Roman Pindel wodą święconą skropił ściany kościoła i ołtarz eucharystyczny, który później namaścił olejem krzyżma. W jego obecności koncelebrujący liturgię kapłani namaścili tym samym olejem tzw. zacheuszki – cztery świeczniki mosiężne będące pamiątkowym znakiem konsekracji. Ceremonia obejmowała również moment okadzenia ołtarza oraz udekorowania go nowym obrusem, co uczyniły panie z Koła Gospodyń Wiejskich.
W uroczystości wziął udział dziekan międzybrodzki ks. Janusz Kuciel, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Ogólnego kurii ks. Piotr Hoffmann oraz kapłani związani z kobiernicką parafią. Wśród wiernych obecni byli przedstawiciele lokalnych władz, straży pożarnej i honorowych dawców krwi. Przed Mszą św. bp. R. Pindel wraz z ks. J. Francem modlili się nad grobami ks. Jana Kruczały i ks. Marka Kręciocha. Z okazji konsekracji w podziemiach kościoła przygotowano wystawę przypominającą historię parafii ze szczególnym uwzględnieniem kroniki budowy nowej świątyni.
Parafia św. Urbana została erygowana 15 października 1922 r. przez biskupa krakowskiego Adama Stefana Sapiehę, który wydzielił ją spod kęckiej jurysdykcji. Pierwszym proboszczem został ks. Antoni Grzymała, wywodzący się z guberni kijowskiej. W tym czasie istniał tu murowany kościół z 1858 r. Ze względu na zły stan techniczny rozebrano go w 2005 r. Budowę nowej świątyni rozpoczęto w 1980 r., sprawowanie liturgii zainaugurowano w 1991 r. Rok później nowy kościół poświęcił bp Tadeusz Rakoczy. Ostatnim akordem prac budowlanych było w 1996 r. zamontowanie na wieży 9-metrowego krzyża.
Wewnątrz kościoła uwagę zwracają płaskorzeźby dr Macieja Zychowicza, polichromie prof. Adama Brinckena, który pracował nad nimi wraz z zespołem artystów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, oraz witraże Bogusława Szczekana.
Dziękujmy Bogu za łaskę, którą nieustannie daje tej parafii, za tylu ludzi, którzy odpowiadali na dobre pragnienia pracą, ale także przemianą swojego serca, aby się przełamać, pójść z sąsiadem, podzielić się z innymi, dać kawał swojej własności albo czasu – powiedział bp Roman Pindel w parafii św. Urbana w Hecznarowicach podczas uroczystości 100. rocznicy konsekracji kościoła.
Zebranych powitał burmistrz Wilamowic Kazimierz Cebrat z małżonką, doceniając zaangażowanie przodków w budowę kościoła. Sołtys Hecznarowic Beata Nycz zauważyła, że początki nie były łatwe. Wskazała, że przykład tej parafii pokazuje, iż organizowanie nowych parafii było często inicjatywą miejscowej społeczności. – Hecznarowice starały się o własną świątynię, która zapewniała im na miejscu opiekę duszpasterską. Ich usilne zabiegi, wspierane przez gminę, przy życzliwości proboszczów z macierzystej parafii i kurii biskupiej w Krakowie, przyniosły efekt w postaci wybudowania już w 1898 r. kościoła, utworzenia w 1911 r. parafii, a następnie konsekracji świątyni w 1924 r. Mimo ogromnych nieraz trudności troszczyli się o utrzymanie swojego kościoła, wyposażenie jego wnętrza i o swoich duszpasterzy. I tak jest do dzisiaj. My, tutaj zgromadzeni, czujemy się spadkobiercami i kontynuatorami tej pięknej tradycji – powiedziała B. Nycz.
Raz w życiu się uśmiechnął, kiedy zobaczył kradzież glinianego garnka. Powiedzieć miał wówczas: „Garstka prochu kradnie inną garstkę prochu”… Ks. Stanisław Pasierb w tomiku wierszy „Rzeczy ostatnie i inne wiersze” pisał pięknie o odczuciach Łazarza: „(...) warto było, ale po to tylko, żeby się dowiedzieć, że On (Chrystus) zanim mnie wskrzesił, płakał ponieważ umarłem...”.
Kiedy Caravaggio, niezrównany mistrz światłocienia, namalował dla bogatego włoskiego kupca, w kościele w Messynie, „Wskrzeszenie Łazarza” obraz nie spotkał się z aprobatą widzów. Porywczy z natury, pełen kontrastów artysta, na oczach zdumionych wiernych pociął malowidło brzytwą, czym wprawił w konsternację nie tylko swego mecenasa, ale i mieszkańców Messyny.
Podziel się cytatem
Wkrótce w 1609 r., w kościele Służebników Chorych artysta ponownie podjął temat. Martwy, wyciągnięty z grobu Łazarz leży w strumieniu charakterystycznego dla twórczości malarza światła. Pełna patosu scena zyskuje dzięki umiejętnemu zastosowaniu kontrastu światła i cienia. Wśród widzów tej niezwykłej sceny znajduje się także… sam artysta. Wedle Ewangelii św. Jana, z której znamy opis tego wydarzenia, śmierć Łazarza z Betanii wstrząsnęła jego siostrami Martą i Marią. Czasem zdarza się tak (a wszyscy jakoś podświadomie boimy się takiej sytuacji), że kiedy akurat jesteśmy daleko od rodzinnego domu, umiera człowiek nam bliski.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
