Reklama

Rodzina

Sztafeta pokoleń

Dzięki nim świat jest lepszy i bardziej radosny. Czytelnicy opowiadają o swoich babciach i dziadkach.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzień Babci i Dzień Dziadka samoistnie każą powrócić do naszego dzieciństwa, do rodzinnego domu, do czasu spędzanego z dziadkami. Niezależnie od wieku przypomnieć sobie, jak kiedyś wyglądało nasze życie, jak żyliśmy my sami i starsze pokolenie. O rodzinne wspominki poprosiliśmy trzy pokolenia: wnuczków, rodziców i... dziadków.

Powojenni dziadkowie

Moja babcia Weronika była wyjątkowa. Wspominam ją jako kruchą, drobną osobę, na miarę sił codziennie spieszącą drobnymi krokami do kościoła na poranną Mszę św. Pamiętam jej zawsze pogodną twarz, często pochyloną nad lekturą Słowa Powszechnego (jedyna katolicka gazeta w tamtych latach dostępna dla mieszkańców wsi) albo przygotowującą rozpiski tajemnic różańcowych, które roznosiła członkiniom Żywego Różańca (funkcję tę przejęły po niej moja mama, a później moja siostra). Dbała bardzo, by jej wnuczki, z którymi mieszkała, brały udział w procesjach czy to podczas odpustów parafialnych, czy podczas oktawy Bożego Ciała albo Rezurekcji. Sama ręcznie szyła im spódniczki, przyszywała wstążki do gorsecików. Była bardzo wrażliwa na biedę i potrzeby sąsiadów. Biegła z pomocą w chorobie z lekarstwami i jedzeniem. Choć sama nie była bogata, dzieliła się tym, co miała.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dziadziuś Stanisław z dużym, sumiastym wąsem przeważnie był poważny. Mam go w pamięci, jak chodził po dużym wiejskim podwórzu, doglądał gospodarstwa albo siedział na ganku lub pod dużym orzechem i częstował wnuki orzechami czy śliwkami, które wyciągał z przepastnych kieszeni. Zabierał nas wozem drabiniastym, kiedy przewoził z łąki siano. Nie zawsze udawało nam się go uprosić o taką przejażdżkę, bo – jak wóz był przepełniony – bał się, żebyśmy nie pospadali i nie zrobili sobie krzywdy. Zimą – jako św. Mikołaj – chodził od domu do domu z workiem pełnym jabłek, orzechów, czasami trafił się cukierek. Nie za darmo jednak dzieci otrzymywały te skromne podarki – trzeba było powiedzieć wierszyk lub modlitwę.

Razem z młodszą siostrą spędzałyśmy u babci i dziadziusia zimowe wieczory i z kuzynostwem śpiewaliśmy kolędy. U moich dziadków nie było bogactwa, ale było serdecznie i radośnie.

Teresa, 73 lata

Babcia Stasia

To ktoś niezwykle ważny w moim życiu. Pierwsze ślady pamięci z nią związane przypadają na bardzo wczesny okres. Miałam może 3 latka, gdy babcia kładła się ze mną pod miękką pierzynką i usypiała mnie, śpiewając. W tym czasie nauczyła mnie też wiersza o św. Mikołaju w zniszczonych kaloszach i z oszronioną brodą. Szyła mi sukienki bądź robiła je na drutach, podobnie jak sweterki. Zawsze czułam jej niezwykłą miłość, uwagę i troskę. Pamiętam czasy liceum, gdy bardzo wcześnie, o 6 rano, miałam autobus do szkoły. To babcia każdego dnia wchodziła do nas na piętro i mnie budziła, a później czekała ze śniadaniem, kanapkami z powidłami jabłkowymi, które sama robiła, i ciepłym mlekiem.

Jakiś czas temu, gdy byłam już mężatką i mamą dzieci w wieku przedszkolnym, przeszłam operację kolana. Wtedy moja babcia postanowiła, że przyjedzie do nas, żeby mi pomóc. W wieku ponad 80 lat opanowała naszą kuchnię indukcyjną i gotowała obiady – takie, które według niej, są najlepsze dla rekonwalescentki. Gdy mówiłam jej, że nie musi obierać dla mnie jabłka, bo wprawdzie nie mogę chodzić, ale ręce mam sprawne, śmiała się tylko. Troszczyła się o mnie jak za czasów dzieciństwa.

Reklama

Dziś dzieli nas odległość, ale babcia zawsze z radością czeka na nasze przyjazdy. Ma prawie 93 lata i bardzo bystry umysł, czyta książki, interesuje się tym, co się dzieje na świecie, dba o relacje z wnukami i prawnukami. Ma w sobie mądrość życiową i niezwykłą pokorę.

Z perspektywy czasu uważam, że w wieku dorastania to od babci dostałam najwięcej uwagi, akceptacji i czułości, tego, co tak ważne, by dobrze wystartować w dorosłość.

Beata, 46 lat

Współcześni

Moje babcie i dziadziusiowie poświęcają mi dużo czasu. Bawią się ze mną, grają w gry planszowe, chodzą na długie spacery. Razem rysujemy obrazki i robimy różne kreatywne rzeczy. Dużo ze mną rozmawiają. Bardzo lubię, kiedy dziadziuś Witek czyta mi książki i rozwiązuje ze mną łamigłówki, a dziadziuś Jurek opowiada o kosmitach. Babcie szyją mi ubranka dla lalek i przygotowują pyszne obiady, kiedy u nich jestem. Podsumowując – moi dziadkowie są super!

Monika, 10 lat

Reklama

Mam poczucie, że mój dziadek jest zawsze przy nas. Mieszkamy razem, więc nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jest prawdziwą złotą rączką. Potrafi zrobić dosłownie wszystko: wyczarować kwietnik na wymiar, doszlifować szafkę, jak drzwiczki się nie domykają. Zawsze musi być w ruchu. Po przejściu na emeryturę znalazł sobie nawet nową pasję, której poświęca całe dnie. Jestem z niego naprawdę dumna. Jest takim dobrym duchem naszego domu – dużo w nim spokoju i radości. Chociaż – potrafi też być zniecierpliwiony, zwłaszcza kiedy chciałby już wrócić do swojej zaczętej roboty. Czasem martwię się o niego, jak źle się czuje. Uczę się od niego, że w każdym momencie można zacząć od nowa. Że na nic nie jest się za starym. Trzeba tylko chcieć i uparcie robić swoje.

Paulina, 22 lata

Miejsce zawsze otwarte

Do wspomnień o dziadkach niemal zawsze wracamy z dużym sentymentem. To ci, którzy przekazują kolejnym pokoleniom rodzinne tradycje, są kopalnią wiedzy o historii. Tłumaczą zawiłe dzieje czy koligacje. Mają możliwość wspierania wnuków w dążeniu do celu i realizacji marzeń. To do nich niejednokrotnie zwracają się wnuki z prośbą o pomoc. A dom dziadków to często ostoja bezpieczeństwa, miejsce zawsze otwarte dla innych, symbol ciepła i schronienia.

Kiedy dorastaliśmy i czuliśmy się niezrozumiani lub lękaliśmy się życiowych wyzwań, oni (dziadkowie – przyp. red.) nas zauważali, dostrzegali, co zmieniało się w naszych sercach, nasze ukryte łzy i marzenia, jakie nosiliśmy w sobie. (Z homilii papieża Franciszka na I Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych)

2023-01-16 18:00

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Caritas: Wspólny czas najlepszym prezentem na Dzień Babci

[ TEMATY ]

Caritas

Dzień Babci

caritas.pl

Pomoc materialna jest ważna, ale nie zastąpi bliskości drugiego człowieka. Dlatego Caritas organizuje dla seniorów i młodzieży międzypokoleniowe zajęcia integracyjne i apeluje, abyśmy o telefonie do babci i dziadka pamiętali nie tylko w dniu ich święta.

Wolontariusze i pracownicy Caritas składający seniorom życzenia na ulicach Warszawy i rozdający im upominki – to niecodzienny widok. Ale w ten właśnie sposób, przed Dniem Babci i Dniem Dziadka Caritas Polska przypomina o znaczeniu drobnych, serdecznych gestów wobec osób starszych. Organizacja pomaga tysiącom seniorów w całej Polsce i jak podkreśla Monika Figiel, koordynatorka programów senioralnych w Caritas Polska, z doświadczeń pracowników i wolontariuszy wynika, że potrzeby materialne nie zawsze są tym, co najbardziej doskwiera osobom w jesieni życia.
CZYTAJ DALEJ

Oświadczenie fundacji Lux Veritatis w sprawie działań CBA

2024-12-05 21:53

[ TEMATY ]

oświadczenie

Lux Veritatis

Karol Porwich/Niedziela

O. Tadeusz Rydzyk

O. Tadeusz Rydzyk

„Informujemy, że dziś, tj. 5 grudnia 2024 r., od godzin porannych, w siedzibie Fundacji „Lux Veritatis” w Warszawie oraz w oddziałach Fundacji we Wrocławiu i Toruniu Centralne Biuro Antykorupcyjne realizuje Postanowienie o żądaniu wydania rzeczy oraz przeszukaniu wydane przez prokuratora Prokuratury Okręgowej delegowanej do Prokuratury Rejonowej w Rzeszowie Barbarę Bandygę” – wskazała Fundacja „Lux Veritatis” w oświadczeniu prasowym.

Toruń/Warszawa dn. 5 grudnia 2024 r.
CZYTAJ DALEJ

Katedra Notre Dame w Paryżu - polskie ślady

2024-12-07 07:31

[ TEMATY ]

katedra Notre‑Dame

Notre Dame

polskifr.fr

Polska kaplica w katedre Notre Dame

Polska kaplica w katedre Notre Dame

Gromadzili się w niej emigranci Powstania Listopadowego; w latach osiemdziesiątych XX w. odbywały się msze za „Solidarność”; w 2014 r. w pobliżu odsłonięto pomnik św. Jana Pawła II a cztery lata później w katedrze Notre-Dame umieszczono kopię jasnogórskiego wizerunku Matki Boskiej.

Budowa paryskiej katedry Notre Dame rozpoczęła się na wyspie na Sekwanie, zwanej Île de la Cité, w 1160 r., w miejscu znajdującej się w tym miejscu od czasów rzymskich bazyliki. Wzorem dla świątyni była pierwsza wielka katedra gotycka w Saint-Denis. W trakcie trwających do 1345 r. prac zastosowano wiele przełomowych rozwiązań technicznych i architektonicznych, które pozwoliły na wzniesienie imponującej świątyni, olśniewającej witrażami i niezwykle bogatą ornamentyką, wywołującej zachwyt największych uczonych średniowiecza. Francuski filozof z przełomu XIII i XIV w. Jan z Jandun (?-1328) stwierdził, że jest to „najwspanialsza świątynia ku czci Najświętszej Marii Panny”. Już w XII wieku wokół budowanej katedry powstało środowisko kompozytorów muzyki kościelnej nazywane Szkołą Notre Dame, która wpłynęła na ukształtowanie się polifonii i gatunku nazywanego później motetem.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję