Reklama

Rodzina

Sztafeta pokoleń

Dzięki nim świat jest lepszy i bardziej radosny. Czytelnicy opowiadają o swoich babciach i dziadkach.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzień Babci i Dzień Dziadka samoistnie każą powrócić do naszego dzieciństwa, do rodzinnego domu, do czasu spędzanego z dziadkami. Niezależnie od wieku przypomnieć sobie, jak kiedyś wyglądało nasze życie, jak żyliśmy my sami i starsze pokolenie. O rodzinne wspominki poprosiliśmy trzy pokolenia: wnuczków, rodziców i... dziadków.

Powojenni dziadkowie

Moja babcia Weronika była wyjątkowa. Wspominam ją jako kruchą, drobną osobę, na miarę sił codziennie spieszącą drobnymi krokami do kościoła na poranną Mszę św. Pamiętam jej zawsze pogodną twarz, często pochyloną nad lekturą Słowa Powszechnego (jedyna katolicka gazeta w tamtych latach dostępna dla mieszkańców wsi) albo przygotowującą rozpiski tajemnic różańcowych, które roznosiła członkiniom Żywego Różańca (funkcję tę przejęły po niej moja mama, a później moja siostra). Dbała bardzo, by jej wnuczki, z którymi mieszkała, brały udział w procesjach czy to podczas odpustów parafialnych, czy podczas oktawy Bożego Ciała albo Rezurekcji. Sama ręcznie szyła im spódniczki, przyszywała wstążki do gorsecików. Była bardzo wrażliwa na biedę i potrzeby sąsiadów. Biegła z pomocą w chorobie z lekarstwami i jedzeniem. Choć sama nie była bogata, dzieliła się tym, co miała.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dziadziuś Stanisław z dużym, sumiastym wąsem przeważnie był poważny. Mam go w pamięci, jak chodził po dużym wiejskim podwórzu, doglądał gospodarstwa albo siedział na ganku lub pod dużym orzechem i częstował wnuki orzechami czy śliwkami, które wyciągał z przepastnych kieszeni. Zabierał nas wozem drabiniastym, kiedy przewoził z łąki siano. Nie zawsze udawało nam się go uprosić o taką przejażdżkę, bo – jak wóz był przepełniony – bał się, żebyśmy nie pospadali i nie zrobili sobie krzywdy. Zimą – jako św. Mikołaj – chodził od domu do domu z workiem pełnym jabłek, orzechów, czasami trafił się cukierek. Nie za darmo jednak dzieci otrzymywały te skromne podarki – trzeba było powiedzieć wierszyk lub modlitwę.

Razem z młodszą siostrą spędzałyśmy u babci i dziadziusia zimowe wieczory i z kuzynostwem śpiewaliśmy kolędy. U moich dziadków nie było bogactwa, ale było serdecznie i radośnie.

Teresa, 73 lata

Babcia Stasia

To ktoś niezwykle ważny w moim życiu. Pierwsze ślady pamięci z nią związane przypadają na bardzo wczesny okres. Miałam może 3 latka, gdy babcia kładła się ze mną pod miękką pierzynką i usypiała mnie, śpiewając. W tym czasie nauczyła mnie też wiersza o św. Mikołaju w zniszczonych kaloszach i z oszronioną brodą. Szyła mi sukienki bądź robiła je na drutach, podobnie jak sweterki. Zawsze czułam jej niezwykłą miłość, uwagę i troskę. Pamiętam czasy liceum, gdy bardzo wcześnie, o 6 rano, miałam autobus do szkoły. To babcia każdego dnia wchodziła do nas na piętro i mnie budziła, a później czekała ze śniadaniem, kanapkami z powidłami jabłkowymi, które sama robiła, i ciepłym mlekiem.

Jakiś czas temu, gdy byłam już mężatką i mamą dzieci w wieku przedszkolnym, przeszłam operację kolana. Wtedy moja babcia postanowiła, że przyjedzie do nas, żeby mi pomóc. W wieku ponad 80 lat opanowała naszą kuchnię indukcyjną i gotowała obiady – takie, które według niej, są najlepsze dla rekonwalescentki. Gdy mówiłam jej, że nie musi obierać dla mnie jabłka, bo wprawdzie nie mogę chodzić, ale ręce mam sprawne, śmiała się tylko. Troszczyła się o mnie jak za czasów dzieciństwa.

Reklama

Dziś dzieli nas odległość, ale babcia zawsze z radością czeka na nasze przyjazdy. Ma prawie 93 lata i bardzo bystry umysł, czyta książki, interesuje się tym, co się dzieje na świecie, dba o relacje z wnukami i prawnukami. Ma w sobie mądrość życiową i niezwykłą pokorę.

Z perspektywy czasu uważam, że w wieku dorastania to od babci dostałam najwięcej uwagi, akceptacji i czułości, tego, co tak ważne, by dobrze wystartować w dorosłość.

Beata, 46 lat

Współcześni

Moje babcie i dziadziusiowie poświęcają mi dużo czasu. Bawią się ze mną, grają w gry planszowe, chodzą na długie spacery. Razem rysujemy obrazki i robimy różne kreatywne rzeczy. Dużo ze mną rozmawiają. Bardzo lubię, kiedy dziadziuś Witek czyta mi książki i rozwiązuje ze mną łamigłówki, a dziadziuś Jurek opowiada o kosmitach. Babcie szyją mi ubranka dla lalek i przygotowują pyszne obiady, kiedy u nich jestem. Podsumowując – moi dziadkowie są super!

Monika, 10 lat

Reklama

Mam poczucie, że mój dziadek jest zawsze przy nas. Mieszkamy razem, więc nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jest prawdziwą złotą rączką. Potrafi zrobić dosłownie wszystko: wyczarować kwietnik na wymiar, doszlifować szafkę, jak drzwiczki się nie domykają. Zawsze musi być w ruchu. Po przejściu na emeryturę znalazł sobie nawet nową pasję, której poświęca całe dnie. Jestem z niego naprawdę dumna. Jest takim dobrym duchem naszego domu – dużo w nim spokoju i radości. Chociaż – potrafi też być zniecierpliwiony, zwłaszcza kiedy chciałby już wrócić do swojej zaczętej roboty. Czasem martwię się o niego, jak źle się czuje. Uczę się od niego, że w każdym momencie można zacząć od nowa. Że na nic nie jest się za starym. Trzeba tylko chcieć i uparcie robić swoje.

Paulina, 22 lata

Miejsce zawsze otwarte

Do wspomnień o dziadkach niemal zawsze wracamy z dużym sentymentem. To ci, którzy przekazują kolejnym pokoleniom rodzinne tradycje, są kopalnią wiedzy o historii. Tłumaczą zawiłe dzieje czy koligacje. Mają możliwość wspierania wnuków w dążeniu do celu i realizacji marzeń. To do nich niejednokrotnie zwracają się wnuki z prośbą o pomoc. A dom dziadków to często ostoja bezpieczeństwa, miejsce zawsze otwarte dla innych, symbol ciepła i schronienia.

Kiedy dorastaliśmy i czuliśmy się niezrozumiani lub lękaliśmy się życiowych wyzwań, oni (dziadkowie – przyp. red.) nas zauważali, dostrzegali, co zmieniało się w naszych sercach, nasze ukryte łzy i marzenia, jakie nosiliśmy w sobie. (Z homilii papieża Franciszka na I Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych)

2023-01-16 18:00

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bp Buzun: babcia i dziadek strażnikami wiary

[ TEMATY ]

bp Buzun Łukasz

dziadkowie

Dzień Babci

Dzień Dziadka

©Sergii Mostovyi - stock.adobe.com

- Babcia i dziadek to strażnicy wiary. Pobożność moich babć i dziadków miała przede wszystkim charakter maryjny, chociaż były też elementy pasyjne – mówił bp Łukasz Buzun wspominając swoich nieżyjących już dziadków.

Biskup pomocniczy diecezji kaliskiej wskazywał, że zapamiętał babcie i dziadków jako osoby głęboko wierzące. - W tamtym czasie rytm życia rodziny jak i społeczności lokalnej był związany z rokiem liturgicznym, z jego poszczególnymi okresami oraz uroczystościami i świętami, a przede wszystkim z niedzielą. Nie przypominam sobie, żeby niedziela była jakimś czasem pracy, chociaż było dużo trosk związanych ze zbiorem plonów, ale tutaj interwencje szczególnie osób starszych były bardzo skuteczne – podkreślał duchowny w rozmowie z KAI.
CZYTAJ DALEJ

6 grudnia: wspomnienie biskupa Mikołaja - świętego Zachodu i Wschodu

2024-12-05 16:21

[ TEMATY ]

biskup

św. Mikołaj

Wikipedia

Św. Mikołaj

Św. Mikołaj

Przez wiele lat św. Mikołaj należał do najbardziej znanych i czczonych świętych. Jest otaczany wielką czcią przez wiernych zarówno Kościoła katolickiego, jak i prawosławnego. To przy jego grobie odbył się w 1098 r. zwołany przez papieża Urbana II synod, na którym szukano dróg zniesienia podziałów w chrześcijaństwie. Do dziś Mikołaj jest ukochanym świętym dzieci, kojarzonym z wymarzonymi prezentami pod choinką. Jego wspomnienie przypada według kalendarza gregoriańskiego 6 grudnia, natomiast według kalendarza juliańskiego - 19 grudnia.

Greckie imię Mikołaj oznacza „zwycięzca ludu”. Ma ono wiele odmian: Nikolas, Niklas, Nicolo, Klaus, Mikulasz, Miklos, Nichol, Noel Baba, a dzień 6 grudnia - „Natalis S. Nicolai”: Nicolai hiemals, Niclastag, Nielsdag, Clawsdach.
CZYTAJ DALEJ

Abp Migliore: Francja fascynuje papieża Franciszka

2024-12-06 18:53

[ TEMATY ]

Francja

abp Celestino Migliore

papież Franciszek

PAP/ETTORE FERRARI

Francja fascynuje papieża Franciszka - mówi w wywiadzie dla mediów watykańskich nuncjusz apostolski w tym kraju abp Celestino Migliore. Tłumaczy, że Ojciec Święty nie przyjedzie na jutrzejsze otwarcie odbudowanej katedry Notre-Dame w Paryżu, aby swoją osobą nie przyćmić tego wydarzenia. Papieża reprezentować będzie na tej uroczystości właśnie abp Migliore.

Papieski dyplomata wskazał, że ponowne otwarcie zrekonstruowanej katedry jest „znakiem nadziei”. I choć „szok spowodowany pożarem był głęboką raną”, jak gdyby ktoś „rozdarł symbol i tożsamość”, to dziś, „dzięki znakomicie przeprowadzonej rekonstrukcji”, ta rana się zabliźnia. „Niesie nadzieję na ponowne odkrycie i odnowienie znaczenia i smaku swojej tożsamości narodowej. Tożsamości, która przywraca wiarę w siebie i w społeczeństwo, a jest to coś, czego Francja bardzo potrzebuje. Tożsamości, która otwiera jednostkę i społeczeństwo na interakcję ze światem, integrację, unikając jakiegokolwiek wykluczającego identytaryzmu” - stwierdził abp Migliore.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję