Reklama

Kościół nad Odrą i Bałtykiem

Izabela Trojanowska: kard. Wojtyła podziękował mojemu tacie za piękne katolickie wychowanie swojej córki

O swoich pierwszych artystycznych krokach, nagrodzie od kard. Karola Wojtyły i trudnym życiu w świecie show-businessu, opowiada Izabela Trojanowska, która była gościem goleniowskiej Rampy Kultura.

Niedziela szczecińsko-kamieńska 4/2023, str. IV

[ TEMATY ]

wywiad

Archiwum Rampy Kultura

Izabela Trojanowska

Izabela Trojanowska

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Piotr Słomski: Czy wciąż jest Pani powszechnie kojarzona z postacią Moniki Ross z serialu „Klan”?

Izabela Trojanowska: Nic się w tym względzie nie zmieniło. Już 25. rok gram rolę Moniki Ross-Lubicz, serial jest wciąż emitowany, więc sądzę, że i skojarzenie widzów pozostanie niezmienne.

Zapoznając się z Pani życiorysem nie dziwi to, że została pani artystką, choć podobno Pani tata – mimo że sam był uzdolniony artystycznie – niekoniecznie chciał, by wiązała się Pani na poważnie ze światem sztuki.

To jest prawda. Zachęcała mnie jednak do obrania tej drogi moja mama. Kiedy zaczyna się realizować artystyczny talent, to wchodzi się w świat, który pociąga nas bez reszty. Sądzę więc, że poszłam drogą, która była mi pisana.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Szkolne akademie, chór katedralny itd., właśnie w ten sposób stawiała Pani swoje pierwsze artystyczne kroki. Czy jako dziecko wiedziała Pani, że to właśnie estrada stanie się Pani życiową drogą? A może myślała Pani wtedy o jeszcze o jakimś innym zawodzie?

Zawsze bardzo chciałam rysować i zostać malarzem – celowo używam właśnie takiej formy, ponieważ nie dzieliłabym tego zawodu na damski i męski. Pamiętam, że od ok. piątego roku życia, moja mama „miała mnie z głowy”, gdy dawała mi ołówek i kawałek kartki, albo też wypuszczała mnie na podwórko po deszczu, gdy jeszcze ziemia była cudna, bo bardziej czarna, nasiąknięta wodą. A tam, wraz z moją koleżanką, Alusią, rysowałyśmy księżniczki. Całe podwórko było więc udekorowane przez nas rysunkami księżniczek. Później ta moja pasja do rysowania przeobraziła się w tworzenie portretów, które zresztą lubię rysować do dziś.

Czy portrety, które przelewa Pani na papier, są inspirowane tworami Pani wyobraźni, czy może konkretnymi osobami?

Przyznam, że obecnie niewiele rysuję ze względu na brak czasu. Choć wciąż noszę się z zamiarem rozstawienia w mieszkaniu sztalug i pozwolenia sobie na jakieś artystyczne „szaleństwo” w tym temacie. Niestety nie widzę szczególnego progresu w tych moich rysunkach. Musiałabym się bardziej poświęcić rysowaniu. Na razie moje portrety za bardzo przypominają zdjęcia. Kiedy kogoś rysuję, to wychodzi wizerunek osoby „jeden do jeden”. A nie taki efekt jest moim zamiarem.

Reklama

Ekspresja artystyczna stanowi sferę, w której człowiek uwalnia na wskroś swoją wolę. I jeśli to, co jest przezeń tworzone nie do końca odpowiada oczekiwanemu założeniu, może się spotkać ze zrozumiałym zdystansowaniem samego twórcy.

Dokładnie. Pamiętam, że gdy miałam dwanaście lat, towarzyszyła mi taka postawa, że nie rysowałam niczego na pokaz. Po prostu to, co tworzyłam dobrze wychodziło i sprawiało mi frajdę. Nikomu też nie pokazywałam tych rysunków. Natomiast, gdy wyciągałam je z szuflady po roku czy dwóch, to zaczynałam dostrzegać w nich „coś mojego”, co odpowiadało mojej wrażliwości. Mogę powiedzieć, że właśnie wtedy zaczynałam „łapać swoją kreskę”. Niemniej później na rozwijanie tej pasji zabrakło już czasoprzestrzeni w moim życiu. To zamiłowanie zostanie więc raczej w sferze marzeń bądź doraźnej przyjemności w wolnych chwilach. Tak czy inaczej, muszę przyznać, że naprawdę miałam kiedyś marzenie posiadania własnej pracowni malarskiej i tworzenia w ciszy.

Jako bardzo młoda dziewczyna została Pani w 1971 r. w Chorzowie laureatką przeglądu piosenki chrześcijańskiej „Sacrosong”. Otrzymała Pani wtedy nagrodę im. Ojca Maksymiliana Kolbe z rąk samego kard. Karola Wojtyły. Czy może zapamiętała Pani jakieś słowa, które w tamtym czasie późniejszy papież wypowiedział do Pani bądź do uczestników „Sacrosongu”?

To był jedyny festiwal, na którym towarzyszył mi mój tata, Maksymilian, który generalnie był przeciwny śpiewaniu, uważając, że nie jest to zawód, tylko co najwyżej hobby. Pamiętam, że po odebraniu przeze mnie nagrody na tym przeglądzie, kard. Karol Wojtyła podziękował mojemu tacie za piękne katolickie wychowanie swojej córki. Gdy te słowa padły, zobaczyłam, jak twarz mojemu tacie rozjaśniała i nie robił już problemu, gdy jechałam na kolejne festiwale. Zresztą oprócz tego, że z czasem zostałam piosenkarką, los chciał, że stałam się także aktorką. Te dwie drogi w moim życiu pięknie się uzupełniają, powodując, że mogę traktować aktorstwo jako odskocznię od śpiewu i na odwrót.

A jak Pani odpoczywa od tego gorączkowego świata show-businessu?

Jak już wspomniałam, chciałam realizować się pracując jako malarz--rysownik, sama w emanującym ciszą atelier, a stało się odwrotnie, jestem pośród wielkiego chaosu. Dlatego tak bardzo tęsknię za chwilami wyciszenia, w których mogłabym się schować przed światem, by naładować baterie, zajrzeć w swoją duszę i zapytać o kilka ważnych spraw. Tak, by nie zagubić samej siebie… Bardzo łatwo jest o pomieszanie z poplątaniem, gdy człowiek otoczony jest stale wieloma ludźmi, którzy uwielbiają drakę i uważają, że jak jest się piosenkarką, to trzeba być ciągle aktywną na zasadzie ciągłego rzucania się w oko medialnego cyklonu – a to nieprawda. Pewnie dlatego bardzo lubię czasami śpiewać ballady bądź utwory akustyczne.

Bardzo wpada w ucho m.in. Pani anglojęzyczna płyta pt. Izabela Trojanowska, a na rynkach zachodnich opatrzona tytułem Independence (ang. niezależność). Płyta jest osadzona w klimacie przełomu lat 80. i 90. XX wieku.

Ta płyta przyniosła mi również wiele artystycznej satysfakcji. Jej producentem był Wally Brill, a brytyjska piosenkarka Annabel Lamb, zaśpiewała dla mnie w chórkach. Jednym z bardziej poruszających utworów w tej kompozycji jest piosenka o narkomance pt. Wolf (ang. wilk). Nigdy nie brałam narkotyków i nie rozumiałam ludzi, którzy to robią. Natomiast musiałam bardzo mocno się wczuć w treść tej piosenki, aby wiedzieć, jakie stany przeżywa osoba uzależniona, która mimo że jej dzieci płaczą i przymierają głodem, nadal wyciąga rękę po narkotyki. Pamiętam, że trzy razy podchodziłam do nagrania tej piosenki, by mój przekaz był jak najbardziej autentyczny. Ostateczną ocenę pozostawiam jednak odbiorcom. W takich momentach mogę powiedzieć, że zawód, który uprawiam, jest bardzo artystyczny, ponieważ polega na poszukiwaniach. Tu naprawdę nie chodzi tylko o to, żeby popisywać się potencjałem swojego głosu. Jedną z piosenek, którą też bym na tej płycie wyróżniła, jest utwór Golden soldiers (ang. złoci żołnierze). Jego przesłanie jest – zwłaszcza w naszych trudnych czasach – niezwykle ważne. Chcę podkreślić, że jako pacyfista, poszłabym na pole walki, ale jednocześnie schowałabym ręce w geście sprzeciwu wobec niesprawiedliwości wojny. No i proszę, mamy obecnie wojnę w Ukrainie. I taka sytuacja, jak konflikt zbrojny, wciąż się powtarza. Nadal są na świecie jakieś zamieszki, na które chcielibyśmy jednak odpowiedzieć postawą dążenia do pokoju.

Izabela Trojanowska piosenkarka, autorka tekstów, aktorka filmowa i teatralna. Absolwentka Studium Wokalno-Aktorskiego Teatru Muzycznego w Gdyni.

2023-01-17 10:03

Ocena: +29 -5

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Warto zawierzyć Bogu

Niedziela rzeszowska 31/2021, str. VI

[ TEMATY ]

wywiad

Archiwum prywatne

Ks. Rafał Majerski

Ks. Rafał Majerski

O powołaniu z ks. Rafałem Majerskim, wikariuszem parafii św. Jana Chrzciciela w Bratkowicach rozmawia Natalia Janowiec.

Natalia Janowiec: Każdy człowiek podejmuje rozważania nad swoim powołaniem. Czym jest powołanie i jak je rozeznać? Ks. Rafał Majerski: Wszyscy ludzie powołani są do miłości, świętości, głoszenia swojej wiary. Uszczegóławiając można jeszcze wymienić powołania do życia konsekrowanego, życia w samotności z wyboru, życia w dziewictwie, życia w zakonie oraz życia w małżeństwie. Niektórzy są powołani do kapłaństwa. Powołanie do kapłaństwa jest zawsze niezasłużonym darem od Pana. Oznacza to, że nie można go wywołać, samemu w sobie wzbudzić, a tylko przyjąć i rozpoznać. Jak? Trudno odpowiedzieć na to pytanie, gdyż powołanie ze swojej natury jest przeżyciem czysto wewnętrznym, do którego drugi człowiek nie ma dostępu. Osoba powoływana zamiast spodziewać się wizji i głosów, powinna szukać znaków woli Bożej we własnym życiu, m.in. w napotkanych osobach i wydarzeniach. Nie należy też porównywać się do innych – historie powołań są bardzo różne. Część mężczyzn dorasta z myślą: „Chcę być księdzem”, na niektórych powołanie spada jak grom z jasnego nieba, a inni trafiają na drogę kapłaństwa po latach poszukiwań. Tak było w moim przypadku – przed wstąpieniem do seminarium byłem 3 lata na studiach w Krakowie i pracowałem w Norwegii. W każdym przypadku na etapie rozeznawania warto sięgnąć po wsparcie, które zapewnia modlitwa, lektura tekstów biblijnych, a także rozmowy z bliskimi, księżmi, katechetami oraz spowiednikami. Wszystko to warto zawierzyć Bogu. Skoro powołuje, to poprowadzi – trzeba Mu zaufać.
CZYTAJ DALEJ

Aby dziedzictwo “Orzecha” było przekazane dalej

2024-12-10 16:14

ks. Łukasz Romańczuk

Kwiaty składa Kamil Dworaczek, dyrektor wrocławskiego odziału IPN

Kwiaty składa Kamil Dworaczek, dyrektor wrocławskiego odziału IPN

W sposób szczególny został dziś wyróżniony śp. ks. Stanisław “Orzech” Orzechowski w swojej rodzinnej miejscowości w Kobylinie. Wydarzenie rozpoczęło się od Eucharystii w intencji zmarłego kapłana z homilią ks. Aleksandra Radeckiego, a po niej uroczyście odsłonięto tablicę pamiątkową oraz otwarto wystawę: “Ma pecha, kto nie zna Orzecha”.

W homilii ks. Radecki zaznaczył, że nie jest drugim “Orzechem” i nim nie będzie, ale z racji tego, że Kobylin to rodzinne strony ks. Orzechowskiego, postanowił zaryzykować i zadać pytanie: “Co “Orzech” chciałby powiedzieć wszystkim obecnym na Mszy. - Na pewno zauważyłby trwający czas Adwentu, czyli czas na podwójne przyjście Pana: w dniu Sądu Ostatecznego i w dniu Bożego Narodzenia - zaznaczył kapłan, dodając: - I zapytałby w swoim stylu: Czuwasz? Jesteś gotowy? Nie zaskoczy cię ten podwójny egzamin ludzkiej i chrześcijańskiej dojrzałości?
CZYTAJ DALEJ

Franciszkanin w Damaszku: nadzieja na coś lepszego niż era dyktatorska

2024-12-10 20:49

[ TEMATY ]

Damaszek

PAP/EPA/KAZIM KIZIL

Po upadku reżimu Baszara al-Asada przełożony zakonu franciszkanów w stolicy Syrii, Damaszku, o, Firas Lutfi patrzy w przyszłość ostrożnie, ale i nadzieją. „Wielu chrześcijan martwi się tym, kto i co będzie dalej. Mają jednak nadzieję, że nadejdzie coś lepszego niż poprzednia era dyktatorska” - powiedział 49-letni zakonnik w rozmowie z niemiecką agencją katolicką KNA 9 grudnia. Tłumaczył, że każdej dyktaturze kiedyś opada maska i ludzie widzą, co naprawdę się za nią kryje.

Teraz, po dojściu do władzy islamistycznej bojówki HTS z jej przywódcą Abu Muhammadem al-Dżaulanim, obietnice złożone mniejszościom w kraju muszą zostać wcielone w życie. „Liczą się czyny, a nie obietnice” - powiedział o. Lutfi dodając, że nie powinni decydować fanatycy.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję