Reklama

Niedziela Podlaska

Eksperci życia duchowego

Za nami święcenia diakonatu i kapłaństwa. Z nowymi diakonem i kapłanem diecezji drohiczyńskiej rozmawia ks. Wojciech Łuszczyński.

Niedziela podlaska 23/2023, str. IV

[ TEMATY ]

święcenia kapłańskie

święcenia diakonatu

Al. Michał Okulus

Ksiądz Daniel Piotrowski podczas obrzędu święceń kapłańskich

Ksiądz Daniel Piotrowski podczas obrzędu święceń kapłańskich

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pan Bóg zapukał do mojego serca

Rozmowa z diakonem Karolem Młynarczykiem

Ks. Wojciech Łuszczyński: Jak to się stało, że zdecydowałeś się wstąpić do seminarium duchownego?

Dk. Karol Młynarczyk: W decyzji pomógł mi przede wszystkim Pan Bóg, bowiem to On zasiał we mnie pragnienie wstąpienia do seminarium. Ciężko jest mi wskazać moment, kiedy po raz pierwszy na poważnie pomyślałem o kapłaństwie. Na pewno poważne myśli pojawiły się w liceum. Tak naprawdę nie wiedziałem, kim chcę być w przyszłości, dopiero pod koniec liceum planowałem już konkretne studia i przyszłą pracę. Robiłem wszystko, aby na te studia się dostać. Jednak mimo tych moich planów Pan Bóg w pewnym momencie zaczął pukać do serca i podsuwać inną propozycję co do mojej przyszłości. Na początku z tym walczyłem, ponieważ wydawało mi się, że przecież mam lepszy plan na swoje życie. Rozpocząłem również rekrutację na studia. Szybko jednak ją przerwałem, ponieważ przyszedł w końcu moment refleksji, co jest dla mnie najważniejsze: mój plan na życie i moja kariera, czy raczej plan przygotowany dla mnie przez Boga. Oczywiście ważne było też wsparcie innych, zwłaszcza kapłanów i bliskich mi osób.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Jak ważna była rola spotkanych na drodze Twojego życia kapłanów?

– Z pewnością bardzo duża. Przede wszystkim dlatego, że w tym trudnym momencie rozeznawania spotkałem niewielu, ale za to życzliwych kapłanów, którzy bardzo mi pomogli. Przede wszystkim modlitwą, ponieważ o niej zapewnili i ich modlitwa na pewno pomogła w podjęciu tej decyzji i zwróceniu się ku woli Boga. Wdzięczny jestem tym kapłanom, z którymi mogłem porozmawiać o tym, co dzieje się w moim sercu. Podali dużo cennych rad, które pomogły rozeznać powołanie. Spotkałem też kilku kapłanów, którzy świadectwem swojego życia zachęcili do tej drogi. Nie mogę zapomnieć też tych, którzy mnie wsparli, zwłaszcza o najbliższej rodzinie i osobach życia konsekrowanego. Bez modlitwy nie wiem czy odważyłbym się zmienić swoje plany co do przyszłości.

Przed Tobą ostatni rok formacji seminaryjnej. Jak chciałbyś go owocnie wykorzystać?

– Na pewno kontynuować formację, ponieważ jest ona potrzebna nie tylko przed święceniami. Każdy duchowny jest wezwany do tego, aby ciągle pogłębiać swoją relację i upodabniać się do Chrystusa, Najwyższego Kapłana. Oprócz tego czeka mnie jeszcze nauka, zwłaszcza egzamin Ex Universa, podsumowujący wykłady teologiczne oraz obrona pracy magisterskiej. Obydwa egzaminy wymagają dobrego przygotowania. Podczas ostatniego roku formacji każdy diakon odbywa praktyki duszpasterskie, które są również ważnym etapem przygotowania do kapłaństwa, a jednocześnie wypełnianiem zadań wynikających ze święceń diakonatu. Mam nadzieję, że ten czas uda się wykorzystać jak najowocniej.

Reklama

O co chciałbyś prosić czytelników Niedzieli podlaskiej?

– Przede wszystkim o modlitwę. W naszym seminarium jest pięciu alumnów. Myślę, że cała diecezja ucieszyłaby się, gdyby było nas nieco więcej. Wierzymy, że Pan Bóg ciągle powołuje do swojej służby. Być może potrzeba więcej odwagi tym, którzy ten głos słyszą. Dlatego szczególnie w ich intencji proszę o modlitwę, aby odważyli się odpowiedzieć na wezwanie Boże. Proszę również o modlitwę w mojej intencji oraz w intencji wszystkich kapłanów naszej diecezji, aby wiernie trwać w powołaniu, jak najlepiej wypełniać posługę i być ciągle wiernym Chrystusowi. Każdy kapłan potrzebuje modlitwy wiernych. Tak łatwo dzisiejszemu światu przychodzi krytyka osób duchownych, nieco trudniej jest otoczyć ich modlitwą. Jednak ta wymagająca więcej wysiłku postawa z pewnością przyniesie więcej korzyści i dobra dla całego Kościoła.

Siły czerpię z modlitwy i łaski

Rozmowa z księdzem Danielem Piotrowskim

Ks. Wojciech Łuszczyński: W tym roku zakończyłeś formację seminaryjną i zostałeś wyświęcony na kapłana. Jak czujesz się przygotowany do tej posługi?

Ks. Daniel Piotrowski: Uważam, że jestem dobrze przygotowany do posługi kapłańskiej. Seminarium rozwija człowieka poprzez trzy etapy formacji: duchową, intelektualną i ludzką. Wszystkie one są niezmiernie ważne, ponieważ pozwalają na pełny rozwój młodego człowieka. 6 lat w seminarium w Drohiczynie pozwoliło mi na ukształtowanie tych 3 sfer życia tak, że stanowią one integralną całość, ale co najważniejsze pamiętam, że nieustannie trzeba dbać o ich rozwój, kładąc szczególną uwagę na aspekt duchowy życia, który powiedziałbym jest jednak fundamentem życia kapłana, bo właśnie modlitwa i życie w przyjaźni z Chrystusem, czyli życie w łasce, jest dla kapłana najważniejsze. Ponieważ kapłan z tych dwóch elementów: modlitwy i łaski, czerpie siłę do życia. Mogę powiedzieć, że są dla mnie siłą napędową do codziennej posługi.

Reklama

Jak wyobrażasz sobie swoją posługę kapłańską?

– Wyobrażam sobie swoje kapłaństwo jako najpiękniejszy okres w moim życiu, ponieważ zostałem poprzez święcenia włączony w kapłaństwo Chrystusa, który obdarzył mnie powołaniem – wybrał, a także prowadzi mnie każdego dnia. Poprzez pełne zaangażowanie i pracę z ludźmi, którym chcę jako kapłan posługiwać i prowadzić ich całym swoim życiem do Boga. A przede wszystkim chciałbym być zawsze człowiekiem kochającym Boga i ludzi. Ważne dla mnie w mojej posłudze będą słowa Papieża Benedykta XVI, które wypowiedział podczas przemówienia do kapłanów 28.05.2006 r. w Archikatedrze św. Jana w Warszawie: „Wierni oczekują od kapłanów tylko jednego, aby byli specjalistami od spotkania człowieka z Bogiem. Nie wymaga się od księdza, by był ekspertem w sprawach ekonomii, budownictwa czy polityki. Oczekuje się od niego, by był ekspertem w dziedzinie życia duchowego”. Chciałbym być w swojej posłudze ludziom ekspertem od spraw życia duchowego jak również specjalistą prowadzącym wiernych do spotkania z Bogiem.

Czy Twoje powołanie zawdzięcza wiele różnym kapłanom, których spotkałeś na swojej drodze? Jeśli tak, to jakim?

– Wiele w moim życiu zawdzięczam dwóm wielkim kapłanom św. Janowi Pawłowi II i bł. ks. Jerzemu Popiełuszce. Są to kapłani, którzy już od kilku lat towarzyszą mi w życiu, a także w moim powołaniu. Są dla mnie wzorem świętych kapłanów, którzy byli pełni odwagi i wiary oraz pełnego oddania swego życia na służbę Bogu i ludziom. Nie mógłbym nie wspomnieć także wybitnego teologa papieża Benedykta XVI, który jest dla mnie bardzo ważny. Na podstawie jego nauczania pisałem pracę magisterską o Eucharystii i kapłaństwie, która nie tylko rozwinęła mnie intelektualnie, lecz również dzięki studiowaniu teologii Eucharystii i kapłaństwa Benedykta XVI, mogłem wzrastać duchowo. Papież z Bawarii nauczył mnie, że nie wystarczy tylko pięknie opisywać teologię Eucharystii i kapłaństwa, lecz również należy żyć tym co się głosi.

O co chciałbyś prosić czytelników Niedzieli podlaskiej?

– Kochani czytelnicy Niedzieli, chciałbym was bardzo serdecznie prosić o modlitwę w mojej intencji, abym był dobrym i świętym kapłanem, kochającym Boga i ludzi oraz abym całym życiem wskazywał na Chrystusa i prowadził do Niego powierzonych mi wiernych, wśród których będę posługiwał i bym był wiernym świadkiem i głosicielem Dobrej Nowiny, a przede wszystkim bym zawsze był „człowiekiem”. Proszę was także o modlitwę w intencji powołań do kapłaństwa, aby nigdy w naszym kraju i na świecie nie zabrakło kapłanów – szafarzy sakramentów i głosicieli Ewangelii.

2023-05-30 13:56

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Diakon znaczy sługa

Niedziela szczecińsko-kamieńska 24/2022, str. VIII

[ TEMATY ]

święcenia diakonatu

Archiwum seminarium

Dk. Jakub Sierociński i dk Marek Kuligowski (od prawej)

Dk. Jakub Sierociński i dk Marek Kuligowski (od prawej)

Kto może zostać diakonem? Czym zajmuje się diakon? Oprócz ogólnych wskazówek, Kościół daje też kryteria szczegółowe.

Kandydat przyjmuje święcenia „nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi” (Sobór Watykański II, Konstytucja, Lumen gentium, nr 29). Osoba przyjmująca pierwszy stopień sakramentu święceń staje się diakonem.
CZYTAJ DALEJ

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

Turniej LSO w piłkę nożną halową. Wyniki.

2024-12-07 18:48

ks. Łukasz Romańczuk

Zwycięska drużyna młodszych ministrantów z Dobroszyc

Zwycięska drużyna młodszych ministrantów z Dobroszyc

Zakończył się Turniej LSO w piłkę nożną halową w Trzebnicy. W kategorii starszych zwyciężyło KLO w Henrykowie, przed parafią św. Trójcy we Wrocławiu Krzykach. Z kolei w grupie młodszej wygrali ministranci z parafii św. Jadwigi Śląskiej w Dobroszycach przed zawodnikami z parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego we Wrocławiu - Gądowie

Na podium rozgrywek stanęli:
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję