W pewnym momencie postanowiłam zrobić coś dla siebie i zrobić coś, co bardzo lubię – wspomina swoje początki w chórze Barbara Kopacz. – Śpiew chóralny jest mi bardzo bliski, towarzyszy mi od czasów młodości. Utwory w wydaniu wielogłosowym mocno rezonują mi w sercu.
Opowieści o dołączeniu do chóru jest tyle, ile śpiewających w nim osób. – Od kilku lat śpiewam w scholi akademickiej i nadal znajduję w tym radość. Ale chciałam też spróbować czegoś innego, a także poćwiczyć mój głos i rozwijać się w nowym kierunku. To zresztą świetnie się łączy, ponieważ w chórze uczę się śpiewać altem, co później mogę wykorzystywać w scholi – mówi Anna Kwiatkowska. I chociaż każdy ma swoją historię o tym, jakie były jego początki, to już w rozmowach o samym chórze jak refren powraca hasło: wyjątkowa atmosfera.
– Kiedy śpiewamy, dzielimy się sobą, bo głos jest częścią nas. I w takiej sytuacji atmosfera jest bardzo istotna, bo chcemy dzielić się sobą tam, gdzie dobrze się czujemy. Wiemy, że cokolwiek nam wyjdzie czy nie wyjdzie, nie będziemy oceniani, ale możemy próbować, jesteśmy razem i się w tym wszystkim wspieramy – mówi Martyna Dziechciaruk, dyrygent. I to się sprawdza. – Śpiewanie w chórze jest dla mnie wyższą szkołą jazdy – opowiada Anna Kwiatkowska. – Na próbach ćwiczymy głosy, ćwiczymy mięśnie, które pomagają osiągać dźwięki, jakich byśmy się po sobie nie spodziewały. Bywa, że trzeba coś przećwiczyć solo i to jest coś, na co pewnie w innym miejscu bym się nie odważyła, ale tutaj atmosfera jest tak wyjątkowa, że jestem w stanie się przełamać. Czuję po prostu, że dyrygentka otacza nas opieką. Każda z nas wie, że możemy doświadczać różnych problemów z dźwiękiem, że możemy się zestresować, ale jednocześnie możemy sobie zaufać i wiemy, że nikt nas nie wyśmieje.
Co i dla Kogo śpiewamy
Chór działa już drugi rok. Wciąż jest grupą otwartą, do której można dołączyć, nawet nie posiadając wybitnych umiejętności. – Ważne jest, żeby chcieć pracować. Oczywiście, podstawą jest śpiewanie, bez tego się nie da. Ale jeśli jesteś w stanie powtórzyć melodię, to wszystkiego innego cię nauczymy – zapewnia prowadząca. – Większość osób nie zna nut, więc staramy się je „odczarować”, sprawić, żeby nie były przerażające, ale stały się czymś, w czym szukamy pomocy.
– Nie znam się na nutach w ogóle – potwierdza Barbara Kopacz. – Ale Martyna jest w stanie opisowo nam powiedzieć, jak dany dźwięk powinien brzmieć – i ja, nawet nie wiem kiedy, zaczynam inaczej śpiewać. Każda próba jest przekraczaniem siebie, bo po każdej jesteśmy mały kroczek dalej. Ale to wymaga pracy. Na próbę trzeba przyjść przygotowanym, mamy nagrane głosy, wiemy, co będziemy śpiewać. To nie jest tak, że się wpadnie, coś pośpiewa. Bierzemy odpowiedzialność za to, co robimy. Kiedy od strony technicznej jesteśmy już gotowe, wtedy przychodzi czas na rozumienie tego, co i dla Kogo śpiewamy.
Najlepiej po prostu przyjść
Repertuar dobierany jest do potrzeb parafii, ponieważ chór posługuje tu podczas ważnych uroczystości i wydarzeń. Są więc pieśni maryjne, Akatyst, pieśni pasyjne oraz typowo liturgiczne. Próby odbywają się w wybrane środy o godz. 19. Szczegółowy plan znaleźć można na stronie parafii kostka.zgora.pl, tam też zamieszczane są nuty i nagrania oraz zasady. Najlepiej jednak przyjść i sprawdzić, nie przejmując się tym, że grupa już trochę ze sobą śpiewa. – Nad dołączeniem do chóru zastanawiałam się cały poprzedni rok, ale miałam sporo obaw, bo grupa już działała, ludzie byli zgrani. Zobaczyłam jednak w internecie informację, że chór zaczyna nowy rok pracy i pomyślałam, że ten nowy początek to dobra okazja. I rzeczywiście, nie trzeba się obawiać wejścia w tę grupę. Pierwsze trzy próby dla nowej osoby są ulgowe, można się zapoznać z zasadami, zobaczyć, jak chór funkcjonuje. A potem podjąć decyzję, co dalej. Ja zostałam – mówi Urszula Junke.
Na kilka dni przed Wigilią Bożego Narodzenia w Studium Muzyki Kościelnej w Zielonej Górze odbyło się spotkanie opłatkowe, które zgromadziło wykładowców i uczniów.
O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić
czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku
do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.
Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym,
i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter.
Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez
warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest.
Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem
w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości.
Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest
w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi
ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło
i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość
Panu Bogu".
Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często
są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet
stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla".
Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się
nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość,
bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali".
Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności
w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności
są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy.
Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest
miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
W dniach 11–19 września 2025 roku Częstochowa po raz kolejny stała się stolicą muzyki sakralnej. W ramach 34. edycji Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Sakralnej „Gaude Mater” odbyło się kilkanaście wydarzeń artystycznych – od koncertów chóralnych i organowych, przez muzykę klasyczną i folkową, aż po prawykonania nowych kompozycji.
* koncert inauguracyjny „Mozart znany i nieznany” w Bazylice Jasnogórskiej,
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
