Zabić dziecko będzie można nawet w 9. miesiącu ciąży, a lekarze nie będą karani nawet wtedy, gdy kobieta nie przeżyje aborcji – to najbardziej drastyczne założenia projektu ustawy, która trafiła do drugiego czytania w Sejmie.
Wbrew głosom płynącym z wysłuchania publicznego w Sejmie, opinii prawników z Biura Analiz Sejmowych oraz wielu organizacji nadzwyczajna komisja sejmowa ds. aborcji zgłosiła ustawę zmieniającą Kodeks karny, by zabijanie nienarodzonych dzieci nie było w Polsce karane. Lekarze mogliby bezkarnie dokonywać aborcji na życzenie w pierwszych miesiącach ciąży, a gdy pojawi się podejrzenie, że dziecko jest chore lub niepełnosprawne (np. zespół Downa), to zabić je można będzie nawet w 9. miesiącu ciąży. Co więcej, lekarz nie będzie karany nawet wtedy, gdy aborcja do 12. tygodnia ciąży za zgodą kobiety doprowadzi do jej śmierci. – Oczywiście, może odpowiadać za błąd lekarski, może być pozwany przez rodzinę, ale po tej nowelizacji Kodeks karny już nie będzie tego definiował jako przestępstwo, które może być ścigane z urzędu – wyjaśnia Niedzieli mec. Nikodem Bernaciak z Instytutu na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris.
Reklama
Stałym ekspertem nadzwyczajnej komisji jest mec. Sabrina Mana-Walasek, założycielka grupy Prawniczki Pro Abo. Pani mecenas jest obrońcą w procesach o przestępstwo pomocnictwa w aborcji. Jeśli proponowane zamiany w Kodeksie karnym weszłyby w życie, to jej klienci zostaliby uwolnieni od zarzutów. – To jest lobbing mafii aborcyjnej i jaskrawy przykład konfliktu interesów – mówi Kaja Godek, która uczestniczyła w posiedzeniach komisji. – Próbuje się tak zmienić prawo, by oczyścić z zarzutów osoby, które dopuściły się przestępstwa pomocy w zabijaniu dzieci nienarodzonych.
Projekt ustawy depenalizujący aborcję w Polsce jest poparty przez większość z koalicji rządowej, ale zainicjowany został przez poseł Annę Marię Żukowską z Lewicy. Początkowo proponowane zmiany w Kodeksie karnym były niewielkie, ale w trakcie ostatniego posiedzenia komisji sejmowej poseł Żukowska zgłosiła wiele poprawek, które naruszają aż trzy artykuły kodeksu. – Zmiany były „wrzucone” w ostatniej chwili, co wprowadziło w zdumienie nawet wiceministra sprawiedliwości Arkadiusza Myrchę – twierdzi mec. Bernaciak.
Depenalizacja aborcji jest pomysłem importowanym z Niemiec, gdzie w 1974 r. Bundestag przyjął legalizację aborcji prawie bez ograniczeń. Sytuacja była identyczna jak w Polsce w 1996 r., gdy lewica w Sejmie przeforsowała ustawę aborcyjną. W obydwu przypadkach aborcyjne prawo zostało uchylone przez Trybunał Konstytucyjny – w RFN w 1975 r., a w Polsce w 1997 r. Niestety, w 1976 r. Bundestag przyjął nowelizację Kodeksu karnego. Aborcja w Niemczech jest więc nielegalna, ale też niekaralna, co powoduje śmierć od 100 tys. do 130 tys. dzieci rocznie.
Grupy przestępcze
Członkowie aborcyjnej komisji sejmowej chcą wprowadzić takie niemieckie rozwiązania prawne także w Polsce. Zdaniem prawników, nie jest to możliwe bez zmiany konstytucji. Proaborcyjni politycy powinni więc zebrać konstytucyjną większość 2/3 Sejmu, czyli aż 306 posłów. – Prace nad tą ustawą mają na celu wyeliminowanie wyroków Trybunału Konstytucyjnego z porządku prawnego. Ostateczność orzeczeń TK jest jednak chroniona konstytucyjnie i nie może być znoszona lub ograniczana ustawą zwykłą. Przymiot ostateczności orzeczenia Trybunału zawiera założenie ustrojowe o prymacie sądu konstytucyjnego nad władzą ustawodawczą w sporze o tzw. ostatnie słowo. Podważenie tego założenia przez zniesienie lub ograniczenie zasady ostateczności orzeczenia TK wymaga poprawki do konstytucji – powiedział na komisji Wojciech Odrowąż-Sypniewski, doświadczony prawnik i ekspert ds. legislacji z Biura Analiz Sejmowych.
Nadzwyczajna komisja sejmowa do rozpatrzenia projektów aborcyjnych została powołana nie po to, by starannie tworzyć prawo zgodnie z oczekiwaniami społecznymi, ale by realizować skrajnie lewicowe cele polityczne z pominięciem demokratycznych zasad. Dlatego komisja nie bierze pod uwagę głosów Polaków z wysłuchania publicznego oraz nie zaprasza w roli ekspertów lekarzy i naukowców. – Zamiast tego – wskazuje Kaja Godek – komisja sejmowa przyjmuje przestępców aborcyjnych oraz ich obrońców, by oni tworzyli prawo dla wszystkich Polaków.
Szalejąca islamizacja zmienia oblicze świata. Półksiężycem chce zastąpić Krzyż nie tylko w Ameryce, Afryce czy Azji, ale również w Europie, wyrastającej przecież z chrześcijańskich korzeni. Więcej meczetów niż katolickich kościołów buduje się już we Francji, nazwanej kiedyś najstarszą córą Kościoła. Konsekwencje zderzenia cywilizacji boleśnie dzisiaj odczuwamy. Już nawet w przestrzeni wielkich europejskich miast toczy się wojna islamu z chrześcijaństwem. Zachodnia cywilizacja, coraz bardziej zateizowana, kurczy się w przerażającym tempie. Funkcjonuje prognoza mówiąca, że jeśli narody europejskie nie powrócą do swych korzeni, to znikną w ciągu 200 lat. Muzułmanie podbijają Europę nie tylko Półksiężycem, ale także petrodolarami, kierując na Stary Kontynent swoje banki i fundusze inwestycyjne. Na tym tle szaleje największe w dziejach okrutne prześladowanie chrześcijan, które jest coraz bliżej nas. Podejrzewa się, że terroryści należący do tzw. Państwa Islamskiego mogą docierać do Europy z imigrantami. Prawdopodobnie Państwo Islamskie wchłonęło w swoje szeregi już kilka tysięcy zdolnych do mordowania bojowników z Europy.
7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.
Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie.
W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację.
W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu.
Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn.
Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską.
Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich.
Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania.
Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania.
Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego.
Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
Autorstwa Lothar Wolleh - Praca własna, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org
Sześćdziesiąt lat temu, 8 grudnia 1965 roku, zakończył się Sobór Watykański II. Ten dwudziesty pierwszy w historii sobór powszechny obradował w latach 1962-1965. Ogłosił 16 dokumentów, reformujących niemal całość życia Kościoła: cztery konstytucje (trzy dogmatyczne, jedną duszpasterską), dziewięć dekretów i trzy deklaracje.
Jego postanowienia nie wzięły się znikąd. W ciągu poprzedzającego Vaticanum II półwiecza przygotowały je ruchy: biblijny, liturgiczny, ekumeniczny. O ile poprzednie, a szczególnie pierwsze sobory powszechne koncentrowały się wokół dogmatów o Chrystusie i Trójcy Świętej (co było związane z toczonymi wówczas kontrowersjami doktrynalnymi), o tyle Sobór Watykański II był zorientowany na duszpasterski konkret, na wewnętrzną odnowę całego Kościoła. Był pierwszą, zakrojoną na tak szeroką skalę refleksją Kościoła o sobie samym, aby mógł skuteczniej ewangelizować świat.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
