Na wieczną wartę odszedł Włodzimierz Dusiewicz ps. Dusza, jeden z najmłodszych harcerzy Szarych Szeregów, w wolnej Polsce pierwszy i wieloletni prezes Federacji Rodzin Katyńskich, mój wspaniały sąsiad z warszawskiego Rakowca. To dzięki niemu i jego dzielnej mamie, p. Jadwidze, która nie bała się mówić głośno, co sądzi o komunizmie, już jako mały chłopak wiedziałem o Katyniu. Miałem to szczęście, że miłości do ojczyzny i prawdziwej historii Polski uczyłem się od sąsiadów, bo w PRL-owskiej szkole nie było na to miejsca. Dla nas, chłopaków z Rakowca, p. Włodek był bohaterem. W wieku 8 lat stracił ojca. Władysława Dusiewicza, oficera WP, zamordowało NKWD w październiku 1939 r. pod Mińskiem. Już jako 12-latek, po przeprowadzce z Wielkopolski do Warszawy, wstąpił do harcerstwa, zasilając Zawiszaków – najmłodszą grupę słynnych Szarych Szeregów. Po przeszkoleniu zajmował się zdobywaniem informacji wywiadowczych i przenoszeniem meldunków. Obserwował lotnisko i wartowników niemieckich w strategicznych punktach stolicy. Musiał to robić tak, żeby nie być zauważonym przez Niemców. Potem w detalicznych szczegółach zdawał relację swoim przełożonym. Podejmował się misji jeszcze bardziej niebezpiecznych. Kiedyś wysłano go z przesyłką do partyzantów w Góry Świętokrzyskie. W Zagnańsku wsiadł do kolejki. Wiedział, że w każdej chwili Niemcy mogą zatrzymać pociąg i sprawdzić wszystkich pasażerów. Zaoferował maszyniście pomoc w podawaniu węgla. Niezrażony obelżywą odpowiedzią skłamał: „Ale ja całe życie marzyłem, żeby być kolejarzem!”. Poskutkowało. W połowie drogi Niemcy zatrzymali kolejkę i wygarnęli wszystkich na zewnątrz. Maszynistę i jego młodocianego pomocnika nie tknęli. Przesyłka dotarła do partyzantów, a za wypełnienie misji podziękował „Duszy” słynny dowódca „Ponury”, szef Kedywu Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. W paczce przewiezionej w chlebaku były orzełki do czapek partyzantów.

Włodzimierz Dusiewicz, człowiek o rozległych talentach (spadochroniarz, pilot szybowcowy, aktor lalkowy, nauczyciel, propagator wiedzy o II wojnie światowej, działacz społeczny), był przede wszystkim znakomitym reżyserem dokumentalistą. W jego filmach czuć było artyzm, poetycką nutę, zwłaszcza w pięknym dokumencie pt. Przerwana pieśń – o Krystynie Krahelskiej, autorce najpopularniejszej piosenki żołnierskiej walczącej Warszawy Hej, chłopcy, bagnet na broń. Zginęła w drugim dniu Powstania Warszawskiego. Marzenie o realizowaniu filmów o przywódcach Polskiego Państwa Podziemnego urzeczywistnił dopiero w wolnej Polsce, kręcąc dokumenty o gen. Leopoldzie Okulickim „Niedźwiadku” i procesie szesnastu.

Chociaż tyle złego doznał od Niemców i Rosjan, był wolny od nienawiści i żądzy odwetu. Jako prezes Federacji Rodzin Katyńskich był współtwórcą cmentarzy na terenie Rosji, miejsc wiecznego spoczynku polskich oficerów zamordowanych przez Sowietów. Z radością opowiadał mi o rosyjskich przyjaciołach, których poznał przy okazji częstych wizyt w Rosji. W dniu katastrofy smoleńskiej otrzymał telefon z Moskwy. W słuchawce usłyszał: „Wołodia, ty żywiosz?” (Włodziu, ty żyjesz?). Kiedy się odezwał, po drugiej stronie rozległo się głębokie westchnienie ulgi.

Niezapomnianym przeżyciem dla p. Włodka była wizyta w prawosławnej pustelni na wyspie Stołobnyj na jeziorze Seliger. W latach 1939-40 w opustoszałym monasterze więzieni byli polscy żołnierze. Po upadku Związku Sowieckiego powrócili tam prawosławni mnisi, którzy w 2012 r. otworzyli izbę upamiętniającą polskich żołnierzy. Z tej okazji przybyła do monasteru delegacja Rodzin Katyńskich z Włodzimierzem Dusiewiczem. Mnisi prawosławni odprawili panichidę za zamordowanych Polaków. Każdy z pielgrzymów otrzymał od nich butelkę wody i bochenek chleba. Pan Włodek w tej postawie mnichów prawosławnych dostrzegł znak nadziei na pojednanie Polaków i Rosjan. Niestety, po agresji Rosji na Ukrainę wzajemne kontakty ustały.

Jego misją było przekazywanie prawdy o Katyniu i bohaterstwie żołnierzy Polski Walczącej. Przed śmiercią wziął udział w spotkaniu z młodzieżą w Raszynie. Na podium nie mógł wejść o własnych siłach, ale gdy zaczął mówić, w jego oczach pojawiły się młodzieńczy błysk i pasja. Był szlachetnym, dobrym człowiekiem. Wzorowym mężem, ojcem, Polakiem i katolikiem. Po prostu dusza człowiek.