Sakramentu święceń udzielił mu proprefekt Dykasterii ds. Ewangelizacji abp Rino Fisichella. Wraz z Norbertem Ryznarem święcenia otrzymali także prof. Jacek Grabarczyk z archidiecezji łódzkiej oraz 21 innych mężczyzn z całego świata.
Przygotowanie i pielgrzymka
Norbertowi w Rzymie towarzyszyła siedmioosobowa rodzina oraz biskup świdnicki Marek Mendyk, który od początku wspierał jego drogę do diakonatu. W pielgrzymce uczestniczyli również ks. kan. Arkadiusz Chwastyk – wikariusz generalny, ks. kan. Tomasz Gwizdek – odpowiedzialny w diecezji za diakonów stałych oraz ks. kan. Andrzej Ćwik – proboszcz z Bystrzycy Kłodzkiej, a obecni byli także rzymscy studenci diecezji świdnickiej ks. Mateusz Grzegorczyk i ks. Łukasz Bankowski.
– Dla mnie było wielkim zaskoczeniem, że święcenia odbyły się właśnie w Rzymie. Jednocześnie wielka radość, że bp Mendyk był razem ze mną w Wiecznym Mieście i towarzyszył mi wraz z rodziną. Jestem przekonany, że z Bożą łaską ta posługa przyniesie dobre owoce w moim życiu rodzinnym, a także dla parafii i diecezji świdnickiej i całego Kościoła – podkreślił w rozmowie z Niedzielą Świdnicką dk. Norbert Ryznar.
Homilia papieża
Reklama
Podczas Eucharystii, w której uczestniczyło około 5000 wiernych, odczytano homilię papieża Franciszka, który z powodu hospitalizacji w klinice Gemelli nie mógł przewodniczyć celebracji. Ojciec Święty podkreślił, że głoszenie przebaczenia jest podstawowym zadaniem diakona oraz że ich misja to jeden z najpiękniejszych przejawów Kościoła synodalnego i wychodzącego. Arcybiskup Rino Fisichella, odczytując słowa papieża, zachęcił wszystkich do modlitwy w intencji zdrowia Ojca Świętego.
Diakonat stały to powołanie
Biskup świdnicki, uczestniczący w jubileuszowym spotkaniu diakonów w Rzymie, podkreślił znaczenie posługi diakonów stałych w Kościele, zaznaczając, że to powołanie wymaga odpowiedniego przygotowania i życia w bliskości z Bogiem. – Trzeba modlić się o powołania do diakonatu stałego. Jest to niezwykle ważna funkcja i misja, a także pewna nowa jakość, która w Kościele katolickim w Polsce jest jeszcze przed nami – powiedział bp Mendyk w rozmowie z Radiem Watykańskim.
Podziękowanie
Norbert Ryznar, który przez 30 lat posługiwał jako katecheta i nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej, teraz rozpoczyna nowy etap życia. – Były to szczególne chwile, bardzo piękne i wzruszające, których nie da się opisać. Mogę tylko powtórzyć za Maryją: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy...”, i zaśpiewać Nie umiem dziękować Ci, Panie, bo małe są moje słowa. Zechciej przyjąć moje milczenie i naucz mnie życiem dziękować – wyznał.
Niech ten dzień będzie zachętą dla kolejnych mężczyzn do rozeznania powołania do diakonatu stałego – w diecezji świdnickiej mamy ich już trzech.
Nie przy Koloseum, lecz przed bazyliką św. Piotra papież Franciszek będzie przewodniczył tegorocznemu nabożeństwu Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek. Rozważania przygotowało duszpasterstwo więzienne z Zakładu Karnego „Due Palazzi” w Padwie.
Jest wśród nich pięcioro więźniów, rodzice zamordowanej córki, matka osoby osadzonej, córka mężczyzny skazanego na dożywotnie więzienie, wychowawczyni więzienna, katechetka, zakonnik-wolontariusz, sędzia, oficer policji penitencjarnej i kapłan niesłusznie oskarżony, a następnie uniewinniony przez sąd.
Prawdziwym grzechem jest żyć przekonaniem, że gdzie indziej żyje się lepiej, wygodniej, przyjemniej. Przekonanie, jakoby „wszędzie było dobrze tylko nie we własnym domu”.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».
Mieszkam ostatnio w samym środku placu budowy. Przyjechały maszyny, kopią rowy, zrywają starą trylinkę. Czasem zjawi się telewizja, by wysłuchać narzekań lokatorów. Na odcinku ulicy Wierzbowej, między Placem Pokoju a ulicą Jaracza (gdzie mieszkamy od 1979 r.) wre praca. Wzdłuż starych bloków prowadzona jest droga dojazdowa, którą ma zakończyć małe rondo. Szare realia PRL-owskiego mini-osiedla, do których – przyznaję to z zakłopotaniem – przywiązałem się przez te lata, legły (dosłownie) w gruzach. Znalazłem się w sytuacji ekspatrianta, którego nie tyle, że wysiedlili z jego stron rodzinnych, ale którego otoczenie tak radykalnie się zmieniło, że czuje się tu obco, pozbawiony znajomych punktów orientacyjnych. Otoczenie naszego bloku przypomina fragment scenografii katastroficznego filmu. Ale to chwilowe wrażenie. Bywa tak przy każdym remoncie: Przyszło Nowe, nieuchronne jak odlot bocianów, jak podatki, jak entropia. Nowe, na które nie ma się wpływu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
