Ksiądz poeta opowiada o początkach swojej pasji do poezji, inspiracjach, które kształtowały jego styl, oraz o najnowszym tomiku Już śpiewają zięby. Dla niego poezja to nie tylko sztuka słowa, ale przede wszystkim forma modlitwy, dialogu z drugim człowiekiem i świadectwo nadziei, która trwa mimo przeciwności losu.

Ks. Wojciech Kania: Pamięta Ksiądz moment, w którym zrodziła się pasja do pisania?Ks. Krzysztof Lechowicz: Pierwsze próby pisania „prozy poetyckiej” podjąłem już w szkole podstawowej, gdzieś w okolicach trzeciej klasy. Były to dziecięce zapisy emocji i przeżyć, które pojawiały się sporadycznie. Prawdziwy przełom nastąpił jednak w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Myślę, że rytm odmawianych psalmów, pieśni oraz lektury duchowe obudziły we mnie wewnętrzną potrzebę wyrażania myśli w formie poetyckiej. Pamiętam dokładnie tę chwilę – był rok 1985. Siedziałem w seminaryjnej bibliotece, przez której okna zaglądały stare drzewa, i zacząłem spisywać swoje myśli. W tych pierwszych świadomych próbach literackich umacniał mnie ojciec duchowny, Wacław Partyka, oraz uznany poeta o. Wacław Oszajca, z którym korespondowałem.W 1993 r. ukazał się Fioletowy wiatr jako Księdza debiutancki tomik. Jakie emocje towarzyszyły wówczas podczas tego literackiego debiutu?

To były ogromne przeżycia. Wcześniej publikowałem pojedyncze wiersze w lokalnej prasie oraz w publikacjach seminaryjnych, ale Fioletowy wiatr był moim pierwszym pełnym tomikiem poezji. Do jego wydania zachęcili mnie przyjaciele oraz ks. Dariusz Socha. Sądziłem wtedy, że będzie to jednorazowa przygoda. Co ciekawe, tuż przed wydaniem tomiku dowiedziałem się od polonistki i poetki Jadwigi Niedzielskiej, że to ona przekonała moją mamę, aby nadała mi imię Krzysztof – na cześć Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Wierzyła w literacką tradycję, że to imię pomoże przelać ducha poezji na dziecko. Długo wydawało się, że nic z tego nie będzie, aż pod koniec liceum pokochałem poezję, a w szczególności twórczość Baczyńskiego.