W pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich pojawia się postać Barnaby, którego rola we wczesnym Kościele jest nie do przecenienia. Warto przyjrzeć się bliżej tej postaci.

Barnaba, którego imię oznacza „Syn Pocieszenia”, był lewitą z Cypru. Po raz pierwszy pojawia się w 4. rozdziale Dziejów Apostolskich. Zawarty jest tam opis, jak Barnaba sprzedaje pole i dochód przekazuje Apostołom. Ten akt hojności jest przykładem ducha wspólnoty panującego w pierwotnym Kościele.

Barnaba odegrał kluczową rolę we wczesnej posłudze Saula z Tarsu (później znanego jako Paweł). Dzieje Apostolskie (por. 9, 26-27) opisują, jak stanął on w obronie Pawła, podczas gdy inni wahali się go zaakceptować ze względu na jego przeszłość faryzeusza i prześladowcy chrześcijan. Wsparcie i świadectwo Barnaby odegrały kluczową rolę w przyjęciu Pawła do wspólnoty apostolskiej. Obydwaj wyruszyli w pierwszą podróż misyjną (por. Dz 13-14). Ich współpraca podkreśla wspólnotowy charakter pierwszych misji chrześcijańskich. Głoszeniu Ewangelii oraz zakładaniu nowych wspólnot towarzyszyła Boża łaska przejawiająca się w cudach i znakach. Na tzw. soborze jerozolimskim Barnaba bronił włączenia pogan do wiary chrześcijańskiej (por. Dz 15). Był to niezwykle istotny krok w rozwoju Kościoła i pogłębieniu rozumienia Ewangelii.