Łukasz Krzysztofka: 81 lat temu, 2 sierpnia 1944 r., a więc drugiego dnia Powstania Warszawskiego, Niemcy zamordowali w jezuickim Domu Pisarzy na Rakowieckiej ok. 40 osób – zakonników i świeckich. Kim były ofiary tej masakry?

O. Paweł Bucki: Zamordowani jezuici zajmowali się zarówno pracą duszpasterską, jak i pracą pisarską. W domu, który był świadkiem tej masakry, w którym mieści się dzisiaj kolegium jezuitów, przed wojną były redakcje różnych jezuickich czasopism, m.in. „Przeglądu Powszechnego”, ale też ośrodek duszpasterski, ponieważ w kaplicy domu znajdowały się już wtedy relikwie św. Andrzeja Boboli sprowadzone w 1938 r. do Warszawy. Zginęli też bracia zakonni, którzy zajmowali się prostszymi posługami. W przeddzień masakry w Domu Pisarzy schroniło się też kilkanaście osób świeckich. Oprócz nich na terenie klasztoru przebywali również pracownicy świeccy i 10-letni ministrant, który – zanim wybiła godzina „W” – jak zwykle przygotowywał się do służby przy ołtarzu.