Gdyby podsumować okoliczności naszej modlitwy, z pewnością wielu z nas przyznałoby się do tego, że dłużej i częściej modli się wieczorem niż rano. Częściej też modlimy się w chorobie niż w zdrowiu, w trudnościach niż w powodzeniach.
Podobnie jak są w nas dwa rodzaje sumienia, przeduczynkowe i pouczynkowe, tak samo modlitwa może być wołaniem do Boga po przeżytych albo zastanych już wydarzeniach, bądź może być uprzedzającym rozgrywaniem życia. Taka jest również różnica między modlitwą poranną a wieczorną. Rano modlimy się o to, co nas czeka w kolejnym dniu naszego życia. Wieczorem zaś podsumowujemy wydarzenia, dziękujemy za wszelkie dobro i przepraszamy za błędy. Warto jednak więcej uwagi poświęcić modlitwie porannej, bo ona jest najlepszym przykładem modlitwy uprzedzającej życie.
Jezus rozgrywa przyszłość na modlitwie
Raczej nie spotkamy takiej modlitwy Jezusa, która byłaby modlitwą skierowaną do przeszłości. Zawsze Jezus modli się wobec jakiegoś dzieła, które ma nastąpić. Przed swoją publiczną działalnością Jezus udaje się na pustynię, aby tam modlić się i przygotować do głoszenia nauki, uzdrawiania i dokonywania cudów. W Ogrójcu modli się żarliwie w obliczu krzyżowej drogi, cierpienia i śmierci. modlitwa Jezusa zawsze uprzedza życie i jest rozgrywaniem tego życia przez Ojcem. Nawet modlitwa Arcykapłańska jest modlitwą za tych, którzy kiedyś będą działać w imię Jezusa. Chrystus prosi Ojca, aby byli jedno. Modlitwa Jezusa jest więc modlitwą na początku kolejnego odcinka Jego drogi, a nie na jej zakończeniu.
Modlitwa poranna może uratować ci życie
Kiedy klękamy do wieczornego pacierza, często jest już za późno, aby w inny sposób rozegrać wszystkie spotkania, rozmowy, działania minionego dnia. Pięknie jest modlić się wieczorem, ale o ile więcej dobra uratowalibyśmy, gdyby każdy nasz dzień rozgrywany był rano na modlitwie. Wyobraź sobie jakieś trudne spotkanie, które masz przed sobą. Jestem przekonany, że jeśli rano pomodlisz się w tej intencji i zapytasz Boga, jak masz je rozegrać, rozegrasz je bardziej po Bożemu niż po swojemu. Jeśli czekają cię w pracy bardzo trudne decyzje, to modlitwa poranna może pomóc ci je podjąć mądrzej i roztropniej. Modlitwa poranna może uratować wiele ważnych spraw dokonywanych w ciągu dnia. Ona może nawet uratować ci życie. Nie zaczynaj więc dnia bez modlitwy, bo jak Jezus rozgrywał każde swoje działanie na modlitwie, tak i ty powinieneś każdy dzień rozegrać najpierw na spotkaniu i rozmowie z Bogiem. A Bóg pomoże ci, żeby wszystkie sprawy udało ci się przeżyć zgodnie z Jego wolą.
Do pamiętania o swoim pierwszym spotkaniu z Chrystusem oraz pokładanej w Nim nadziei, pobudzającej, by iść przez życie mężnie wyznając wiarę zachęcił papież w swojej homilii podczas porannej Mszy św. w Domu Świętej Marty. Zaznaczył, że osoba, nie pamiętająca dni pierwszej miłości nie kocha na serio, a chrześcijan, zapominający o swoim pierwszym spotkaniu z Jezusem jest osobą ogołoconą, duchowo obojętną, letnią.
Nawiązując do słów pierwszego czytania dzisiejszej liturgii, z Listu do Hebrajczyków (Hbr 10,32-39), w których znajduje się zachęta, by przypomnieć sobie „dawniejsze dni”, w których adresaci zostali oświeceni światłem Chrystusa, Ojciec Święty podkreślił znaczenie pielęgnowania pamięci tego spotkania z Jezusem. To dzień wielkiej radości, kiedy pojawia się pragnienie dokonywania wielkich czynów. Zaznaczył, że owa pamięć pierwszej miłości służy temu, by nigdy nie utracić odwagi, entuzjazmu i świeżości pierwszych dni, pierwszej miłości.
U progu Bożego Narodzenia Kościół wskazuje na Maryję jako na znak nadziei rodzącej życie. Papież Leon XIV mówił o nadziei zdolnej przemieniać świat i przypominał: „Mieć nadzieję to rodzić”. Ojciec Święty podkreślał, że zakończenie Roku Jubileuszowego nie oznacza zamknięcia dróg nadziei.
Na początku audiencji Papież nawiązał do kończącego się Adwentu: „Tuż przed Świętami Bożego Narodzenia możemy powiedzieć: Pan jest blisko!”. Jak zaznaczył, bez Jezusa słowa te mogłyby brzmieć jak groźba, lecz w Nim objawiają Boga jako źródło miłosierdzia. „W Nim nie ma groźby, lecz jest przebaczenie” – zapewnił Leon XIV.
Obrzęd święceń diakonatu. Nałożenie rąk i modlitwa konsekracyjna, centralny moment liturgii, przez który kandydat zostaje włączony w stan diakonów Kościoła.
Uroczystość święceń diakonatu była dla wspólnoty parafii św. Józefa Oblubieńca NMP wydarzeniem historycznym.
W sobotę 20 grudnia alumn Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej Paweł Kulesza przyjął sakrament święceń w stopniu diakonatu z rąk bp. Marka Mendyka, który przewodniczył uroczystej liturgii w rodzinnej parafii kandydata. W wydarzeniu uczestniczyła zgromadzona wspólnota parafialna, rodzina nowego diakona, a także społeczność seminaryjna wraz z przełożonymi. Kandydata do święceń przedstawił biskupowi rektor seminarium ks. Tomasz Metelica.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
