Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Tym chrześcijańskim i staropolskim pozdrowieniem zwracam się do Was, ukochani Czytelnicy Niedzieli Podlaskiej. Przypomina mi się spotkanie z lat dziecięcych, gdy jako młodzi chłopcy mieszkający w wiosce musieliśmy w okresie wiosennym i letnim, po zajęciach w szkole, paść krowy, owce i w ten sposób pomagać rodzicom w ich ciężkiej pracy. W naszej wiosce przy drodze, przy drewnianym płocie stały także drewniane ławeczki. Na jednej z takich ławeczek przysiadywał starszy człowiek, rozmawiał z przechodzącymi ludźmi, pozdrawiał podróżnych.
Pod wieczór chłopcy pędzili z pastwiska krowy, przeważnie śpieszyli się bardzo, aby chociaż jeszcze przez kilkanaście minut pobawić się lub pograć w piłkę. Może z tego pośpiechu przechodzili obok staruszka nic nie mówiąc, jakby nie zauważając go. A on pewnego dnia zatrzymał nas, wypowiedział jakże ważne słowa, które zapadły głęboko w serca. Myślę, że i zaowocowały one. A były to słowa chrześcijańskiego pozdrowienia, te znane dla każdego katolickiego dziecka, wypowiadane w domu, nauczone przez rodziców i księdza. Tym razem były wypowiedziane przez kogoś, kto nie był jakby urzędowo do tego powołany. „Zapamiętajcie chłopcy, gdy wchodzicie do domu, gdy przechodzicie obok siedzącego lub idącego człowieka, pozdrówcie ten dom i ludzi tymi słowami: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!” - mówił starzec.
Dziś wiem, że jest to wyznanie wiary, że jest to świadectwo wiary wyznane wobec innych, że jest to także okazja wspólnego oddania Bogu chwały, bo przecież na te słowa słyszymy odpowiedź: „Na wieki wieków. Amen”. To katolickie pozdrowienie jest także wyrazem życzliwości i otwartego serca tego, który przychodzi do domu w imię Boga, z dobrą intencją, dobrym słowem, spotyka swoich bliźnich, przyjaciół a także i tych, wobec których czuje może jakąś urazę, niechęć.
Trzeba ubolewać, że tak łatwo zanika z naszego życia i katolickiego zwyczaju to pozdrowienie. Może jest to wpływ współczesnego stylu życia, który odrzuca to co było dawniej, a może świadome działanie tych, którym zawadza to wszystko, co wspomina Boga, wyższe wartości, co może prowadzić do refleksji, modlitwy.
Wielu ludzi jest wspaniałych i odpowiedzialnych za chrześcijaństwo swoje i innych. Do nich dołączmy, nie wstydźmy się tego pozdrowienia, wypowiadajmy je w naszych domach, gdy idziemy do sąsiadów, a nawet do szkoły, zakładu pracy, do sklepu, gdy spotykamy znajomych, wypowiadajmy te słowa tam, gdzie uznamy, że trzeba dać to świadectwo. Mówmy o tym dzieciom i młodzieży, twórzmy i podtrzymujmy tę piękną polską tradycję, bo ona pomoże nam przetrwać trudne czasy.
Zostańcie z Bogiem!