Czy wilk, o którym czytamy w „Kwiatkach świętego Franciszka” jest metaforą świata? Miał być zupełnie inny, a stał się krwiożerczy?

- Jest metaforą destrukcji, jaką człowiek wprowadził w świat. Ale święty Franciszek tak kochał, że wilk przestał pożerać ludzi. I on, i Ojciec Święty mówią: wróćcie do miłosiernego Boga.

Dziś boimy się wojny, terroryzmu, broni masowej zagłady. Można powiedzieć – wilcze czasy. Czy dlatego tak bardzo potrzebne jest orędzie o miłosierdziu?

- Ono dlatego jest nam najbardziej potrzebne, gdyż czujemy, że ludzkość znalazła się nad przepaścią. A orędzie o miłosierdziu Boga odwraca człowieka od siebie, od piekła, które tworzy w sobie i wokół siebie ustanawiając się jako jedyną miarę dobra, prawdy i szczęścia na świecie i dla świata. Wytrąca człowieka z tej okropnej nierównowagi, która tylko pozornie jest równowagą. Miłosierdzie jest odpowiedzią na tę największą pokusę – obywać się bez Boga. Jedynym wyjściem, ratunkiem przed przepaścią, jest otwarcie się na miłosierdzie. To ono uczyni cię człowiekiem zdolnym do miłości. Pokochaj. Nawet jeżeli tej miłości jest tyle, ile mała iskierka. Jeżeli jest tak źle na świecie, nie zastanawiaj się, gdyż choćbyś uratował tylko jedno ziarenko piasku z miłości Boga i człowieka, człowieka i Boga, to uratujesz świat. Ojciec Święty ciągle o tym przypomina, ale najdramatyczniej powiedział to w tym roku w Łagiewnikach, gdy najpierw dokonał Aktu zawierzenia świata miłosierdziu Bożemu. I pragnie, aby to nie były słowa - przepisane, wydrukowane, czy wykute w kamieniu, gdyż już ktoś wpadł na pomysł żeby je wykuć w kamieniu. A Ojciec Święty mówi: żyj tym zawierzeniem na co dzień, gdyż ratunek w miłosierdziu, które zostanie odnalezione w istocie Boga. W tym, Kim jest Bóg i jaki jest Bóg dla człowieka. Musi być sercem człowieka.

Ksiądz Kardynał mówił już, że człowiek czuje się zagrożony i ten lęk paraliżuje go, nie pozwala mu całkowicie oddać się Bogu. Jak przełamać ten strach i rzucić się w ramiona Ojca, tak jak syn marnotrawny?

- Człowiek boi się tego oddania. Gdyż Boga można porównać do słońca. Można się bardzo do niego zbliżyć, ale nie wejdziesz, zbliżysz się – spalisz się. Trzeba by miłującej mądrości, żeby wzbudzić w człowieku pragnienie docierania do tego, Kim jest Bóg. Musi wiedzieć, że skala uczestnictwa w życiu Boga, w które Bóg wciąga człowieka, jest nieskończenie bogata – i musi ufać, że go nie zniszczy żar miłości. A siostra Faustyna powiedziała kiedyś – powtarzając słowa Pana Jezusa, skierowane do niej: Pali mnie miłość, pragnę ją przekazać ludziom. Nie bój się człowieku, On jeden wie o twoich lękach i słabości i nie poparzy cię swą miłością. A daje płonąć tylko tym, o których wie doskonale, że przyjmą ten płomień z wdzięcznością. Dlatego „poparzył” świętego Franciszka, i świętego ojca Pio, i swoją Matkę, którą przeszył mieczami boleści. Ale to jest dar. Wszystko jest darem. Choć zazwyczaj bywa tak maleńki, że nie zauważamy go, więc go nie przyjmujemy i nie staje się moją życiodajną tajemnicą.

Jak Ksiądz Kardynał przyjął Akt zawierzenia świata Bożemu miłosierdziu? – Czy było to przynaglenie, żeby przyjąć dar od Boga?

- Nie byłem zaskoczony. Co do konkretnych słów, które zostały w nim wypowiedziane, nawet momentu, owszem, to było zaskoczenie. Natomiast byłem pewny, że Ojciec Święty miłując, pojmuje logikę Bożą i wie, że ta prawda musi dotrzeć do wszystkich, stać się rzeczywistością całego Kościoła, a także całej ludzkości. Akt oddania i zawierzenia może stać się impulsem, aby każdy człowiek na świecie zwrócił się do Boga. I powiedział Mu: Ufam Ci. Ojciec Święty rozeznał dobrze czas, w którym miał dokonać się ten Akt. Pan Jezus powiedział siostrze Faustynie: Nie zazna ludzkość spokoju, dopóki się nie zwróci z zaufaniem do Mojego miłosierdzia. Czas ogłoszenia tych słów całej ludzkości nadszedł w roku 2000, gdy odbyła się kanonizacja siostry Faustyny. Ojciec Święty mówi o tym wprost. Nie wiemy, co ten czas przyniesie – dramaty, czy wojny – a przecież wszystko się sprawdza, na naszych oczach rozgrywają się dramaty i toczą się wojny. I te wizje sprawdzają się w takim tempie, że wydaje się, że łodzie ratunkowe, na które dotychczas liczyliśmy, są poprzebijane i nieprzydatne. Niesprawne – to, co wydawało się tak pewne. Nasze najszlachetniejsze pragnienia, na przykład ludzkiej jedności i braterstwa są tak omotane, osaczone przez węże – przez pragnienie dominacji, zysku za wszelką cenę, ślepotę ludzką, odrzucenie wszystkiego, co nie jest pieniądzem, mocą i władzą. Nasza cywilizacja jest osaczona. Ojciec Święty to widzi i nawołuje do odwrotu, do oswobodzenia z tych pęt. Tak trzeba wołać, gdy nienawiść wyswobodzona i dopuszczona do czynu może doprowadzić do tego, że świat stanie się światem nieludzkim. A nad nim rozlegnie się tylko chichot tego, który mówi: człowiek stał się nieczuły.

Ojciec Święty wskazał ratunek bez mówienia i prorokowania nieszczęścia społeczeństwu. Nie grożąc żadnymi katastrofami, Jan Paweł II mówi, jak się przed nimi obronić nie wpadając w panikę – to jest właśnie jego metoda, on przyjmuje najprostszą logikę, którą wyrażają słowa Koronki do Miłosierdzia Bożego: miej miłosierdzia dla nas i całego świata. Każdy papież musiałby zwrócić się w takim momencie historii z taką prośbą: Miej miłosierdzie dla nas i całego świata. – Niech ci, którzy się modlą – modlą się dalej, wiedząc, jak wiele zależy od ich postawy. Zanim powiedziała „Fiat” Najświętsza Panna, miała odpowiednią postawę, która umożliwiła jej przyjąć od Boga dar i tajemnicę. „Fiat” było najpierw postawą, a potem stało się słowem, które było potrzebne i oczekiwane przez Boga. Pan Jezus zostawił podpis, gdyż nie ma wątpliwości, że Jego śmierć i zmartwychwstanie są podpisem. Matka Boża nie mogła wiedzieć, co się stanie w przyszłości, nie znała treści tego podpisu. Ale bezwarunkowo zgodziła się na mrok, choć nie było wówczas dowodów, ani podpisów. „Błogosławieni, którzy uwierzyli”. I to są dla każdego z nas największe słowa, zachęta do takiej postawy jak Maryi z Nazaretu: Ty też zaufaj, nie odrzucaj słów, o których nie wiesz, co zapowiadają – tylko buduj w sobie postawę zawierzenia. Tak jak Maryja najpierw naucz się klękać, a ta zwyczajna postawa małego dziecka stanie się aktem adoracji.