Minęło już trochę czasu od śmierci i pogrzebu zielonogórskiego żużlowca Rafała Kurmańskiego. Ta śmierć na kilka dni wybiła z letargu zielonogórską społeczność, a jak ważną był on postacią dla fanów żużla, można się było przekonać na samym pogrzebie. Mówienie czy pisanie o czyjekolwiek śmierci jest samo w sobie kwestią niezwykle delikatną. Mówieni czy pisanie o śmierci samobójczej i to młodego człowieka, w dodatku postaci publicznej, wymaga delikatności po wielokroć.
Przyznaję, iż nie jestem fanem żużla, na którym byłem w życiu tylko raz. Trudno, nie mam w sobie żyłki sportowca czy przynajmniej kibica. Gdy jednak doszło do wspomnianej tragedii, z uwagą śledziłem to, co pisało się w lokalnych mediach o kulisach śmierci Rafała Kurmańskiego. Przyznaję, iż im więcej czytałem, tym większa ogarniała mnie groza. Moje oburzenie sięgnęło apogeum, gdy w „Gazecie Lubuskiej” przeczytałem wywiad z jednym z szefów i - jak się sam deklarował - bliskich zmarłemu osób. Absolutnie przerażający był ton odpowiedzi. Jak refren przewijały się słowa: jak on mógł mi to zrobić, jak mógł to zrobić swoim fanom. Pojawiły się nawet deklaracje o niewybaczeniu krzywdy wyrządzonej przez śmierć młodego żużlowca. Czytałem tekst, a groza i smutek ogarniały mnie coraz bardziej. Uświadomiłem sobie rzecz straszną. W całym tekście nie było ani słowa żalu za tragicznie odeszłym młodym człowiekiem. Liczyła się krzywda wszystkich tylko nie jego samego. Ani słowa o tym, że tragicznie zakończyło się młode, dopiero zaczynające się życie. Że jeśli mówić o krzywdzie, to tylko o tej, którą z nieznanych nigdy do końca powodów sobie przede wszystkim wyrządził ten młody człowiek. Nagle okazało się, że człowiek nie liczy się dla niego samego, ale dla sukcesów, sławy klubu, pokładanych w nim nadziei trenerów.
Sport dawno przestał być szlachetną rywalizacją, a stał się dobrze prosperującym biznesem ze sportowcami jako zakładnikami emocji tłumów. Klasycznym tego przykładem jest choćby kariera Adama Małysza, którego kibice przestają lubić, gdy tylko zajmie drugie, a nie pierwsze miejsce.
Nie wiem, jakie były przyczyny śmierci Rafała Kurmańskiego. Nie mnie o tym wyrokować. Jedno jest pewne. Psychiczny nacisk, jaki na tego młodego człowieka wywierał (pseudo) sportowy świat, stał się nie do wytrzymania. Nie zdołał pokonać napięcia, jakie w nim zapewne narastało od dłuższego czasu, a jego sportowy wizerunek stał się dla niego ważniejszy niż zaczynające się życie.
To jasne, że ktoś komuś wyrządził tutaj krzywdę. Na pewno jednak nie Rafał sportowi i kibicom. Jeśli już - to odwrotnie. Przydałoby się więc chyba jakieś zbiorowe bicie się w piersi tych wszystkich, którzy w Rafale - jak i w wielu innych sportowcach - realizują własne ambicje, czyniąc z tych młodych ludzi narzędzia do spełniania często nader egoistycznych pragnień. Chciałoby się więc powiedzieć: trochę ciszej nad tą trumną.
Tego chłopaka nie udało się nam ustrzec od niepotrzebnej, głupiej, bezsensownej śmierci. Ale prócz niego są przecież zastępy innych, młodych chłopaków i dziewcząt, którym marzy się życie sportowca. Oby sport nie zamieniał się w samotność, tragedię, narkotyki, alkohol, doping czy - nie daj Boże - śmierć. Przed nami kolejne igrzyska olimpijskie.