Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny uważana jest za najstarsze święto maryjne, obchodzone w Kościele od VI w. pod nazwą „Zaśnięcie Najświętszej Maryi Panny”. Tak bowiem nazywano koniec ziemskiego życia Maryi. Przekonanie to znaleźć można w dziełach pisarzy chrześcijańskich pierwszych wieków, w wierze ludu, a także w praktykach pobożnych ku czci Maryi odprawianych przez wiernych.

Św. Jan Damasceński, którego papież Pius XII nazwał „Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny najwybitniejszym piewcą”, daje temu wyraz w jednym z kazań, gdy mówi, że Najświętsza

Maryja Panna rozstała się z tym światem w kilka lat po wniebowstąpieniu Jej Syna. Miało to miejsce w Jerozolimie, gdy zebrali się wszyscy Apostołowie. Nie było wśród nich tylko Tomasza. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem odprawiono pogrzeb i ciało Maryi złożono w ogrodzie Getsemani u stóp Góry Oliwnej. Obecnie w tym miejscu znajduje się kościół i klasztor pw.Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Apostoł Tomasz powróciwszy do świętego miasta Jerozolimy, zapragnął zobaczyć, jakby na pożegnanie, oblicze Matki Zbawiciela. Otwarto grób, ale zamiast złożonego tam ciała Maryi, znaleziono tylko białe lilie – symbol nieskalanej czystości. Nic więcej w grobie nie było. Bóg nie chciał wydać na skażenie grobu, nie chciał dotknąć wszystkimi skutkami grzechu pierworodnego, jakimi są śmierć i rozpad ciała w grobie, Tej, która nie popełniła żadnego grzechu. Niepokalana Maryja dzięki przyszłym zasługom swojego Syna została wolna od grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych, musiała także być wolna od konieczności fizycznego rozpadu ciała. Św.Augustyn nie dopuszcza nawet takiej myśli, by ciało Maryi mogło podlegać skażeniu, mówi: „Jeżeli Syn Boży miał moc zachować dziewictwo Matki swej przy Narodzeniu, miał też moc zachować Ją nietkniętą w grobie...”.

Powszechna i nieprzerwana wiara ludu chrześcijańskiego w to, że Najświętsza Maryja Panna z duszą i ciałem została wzięta do nieba, sprawiła, że papież Pius XII ogłosił to jako dogmat wiary 1 listopada 1950 r. słowami: „Oświadczamy, wyjaśniamy i orzekamy, jest to przez Boga objawiony dogmat, że Niepokalana Bogarodzica zawsze Dziewica Maryja po zakończeniu życia ziemskiego z ciałem i duszą została wzięta do chwały niebieskiej. Powszechna wiara, oparta o refleksję biblijną, tradycję i praktyki pobożności chrześcijańskiej potwierdzona najwyższym autorytetem Kościoła, stała się obowiązującą prawdą wiary”.

Wniebowzięcie jest dla wszystkich chrześcijan dniem wielkiej radości płynącej z wiary, że pierwsza z ludzi najpiękniejsza Niewiasta-Maryja osiągnęła już pełnię chwały i z duszą i ciałem została wzięta do nieba i włączona w społeczność zbawionych. Dla nas wszystkich wierzących jest to dzień potwierdzający nadzieję, że żyjąc na ziemi, pielgrzymujemy do niebieskiej ojczyzny. Po śmierci zaś uczestniczyć będziemy w tej samej chwale zbawionych, jaką cieszy się Wniebowzięta Maryja.

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny to w pobożności ludowej ulubiony dzień pielgrzymek do wielu sanktuariów maryjnych – dzień uroczyście świętowanych odpustów w tylu świątyniach wybudowanych pod Jej wezwaniem.

Tradycja nadała uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ludową nazwę „Matki Bożej Zielnej”. Nazwa ta wiąże się z opowiadaniem, które mówi, że Apostołowie po otwarciu grobu Maryi nie znaleźli w nim Jej ciała, lecz jedynie najpiękniejsze kwiaty. Starożytny zwyczaj sięgający X w. nakazuje przynieść w tym dniu do kościoła wiązanki wykonane z kwiatów, ziół i owoców, po prostu wszystko, co wyrosło na ziemi w ciągu roku.

Przyniesione dary, owoc ziemi i pracy rąk ludzkich, zostaną przez kapłana pobłogosławione na końcu Mszy św. słowami modlitwy: „Boże, wejrzyj łaskawie na te snopy i wieńce zboża, na nowe owoce i warzywa. Pobłogosław je i zachowaj, aby ich w tym roku nikomu nie zabrakło. Wspomagaj swoją łaską wszystkich, którzy je zasiali, sadzili, pielęgnowali. Naucz nas wdzięcznym sercem dzielić się otrzymanymi od Ciebie darami z każdym, kto będzie w niedostatku”.

Uroczystość Wniebowzięcia podnosi nas, ludzi umęczonych pracą i uradowanych owocami ziemi, ku Maryi, która już jako zbawiona wielbi Boga i raduje się Zbawicielem swoim i wskazuje nam cel ziemskiego pielgrzymowania. Maryja Wniebowzięta także uczy nas, że przez dobre wypełnianie codziennych obowiązków dąży się do chwały zbawionych w niebie.