Od 23 do 25 sierpnia br. na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu odbyły się już kolejne, XXXIV Wrocławskie Dni Duszpasterskie, poświęcone w bieżącym roku problemom Kościoła w Europie i Polsce. Dni te zostały zainicjowane w 1971 r. przez ówczesnego abp. Bolesława Kominka i ks. prof. Józefa Majkę, ówczesnego rektora wrocławskiego seminarium duchownego. Adresowane są one zarówno do duchowieństwa, jak również do ludzi świeckich.
„To piękna tradycja, bo jest to chyba jedno z najstarszych - jeśli nie najstarsze - z sympozjów naukowych w Polsce” - mówił o tym wydarzeniu bp Ignacy Dec. Nawiązując do aktualnej problematyki, Ksiądz Biskup stwierdził: „Nie może zabraknąć refleksji teologicznej nad sprawą Kościoła w Europie, nad jego zadaniami, także nad zagrożeniem pracy Kościoła i chrześcijaństwa, które jest obecnie tak bardzo doświadczane. Stąd ta nasza refleksja. Jesteśmy tu na linii życzeń Ojca Świętego, przecież nasza uczelnia to Papieski Wydział Teologiczny. Mamy więc szczególne zobowiązanie, aby naukę Ojca Świętego zgłębiać, żeby ją przekazywać i szerzyć w Kościele w Polsce. Stąd ta tematyka dotycząca Kościoła w Polsce i dzisiejszej Europie, która próbuje się jednoczyć, ale jednocześnie zapomina, jaki ma być fundament tego zjednoczenia. Chcemy więc przypomnieć, że fundamentem są wartości chrześcijańskie, które sprawdziły się w ciągu XX wieków, a niestety dzisiaj są zapominane i spychane na margines”.
XXXIV Wrocławskie Dni Duszpasterskie zostały zainaugurowane we wrocławskiej katedrze podczas Eucharystii celebrowanej pod przewodnictwem abp. Mariana Gołębiewskiego, metropolity wrocławskiego. Ksiądz Arcybiskup też wygłosił homilię. Mówiąc o współczesnym Kościele, wołał: Quo vadis Ecclesiae? (Dokąd idziesz Kościele?) Dokąd zmierzasz Kościele w Polsce? Dość często jest stawiane to pytanie wobec gwałtownych zmian zachodzących w świecie i w Polsce. Kierunek jest wyznaczony przez samego Chrystusa - do ostatecznego spełnienia. Jako chrześcijanom, nie wolno nam zagubić tego kierunku. Sternikiem łodzi Kościoła od 26 lat jest Jan Paweł II. To on trzyma mocno ster w swych dłoniach… Opierając się mocno o ten fundament, przyglądamy się Królestwu Bożemu w nas. Czy nie ulegliśmy duchowej stagnacji? Czy nie utraciliśmy ducha apostolskiego? Czy przez autosekularyzację nie przyczyniamy się do osłabienia świadomości misyjnej Kościoła? Dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzeba, aby każdy chrześcijanin miał świadomość misyjną. Głoszenie zbawienia, chrześcijańskiej nadziei ma pobudzać do przechodzenia od wiary tradycyjnej do wiary bardziej osobistej i dojrzałej, oświeconej i płynącej z przekonania. Uzbrojeni taką wiarą mamy skutecznie oddziaływać na środowiska kulturalne, gospodarcze, społeczne i polityczne, mamy z radością przekazywać wiarę nowemu pokoleniu”.
„Czy to jest łatwe? - pytał Kaznodzieja - Nie. Trudne. Nawet bardzo trudne. Napotykamy coraz więcej przeszkód. Wszystkimi możliwymi kanałami, zwłaszcza medialnymi, sączy się współczesna cywilizacja z wszystkimi chorobami jak: nastawienie na konsumpcję, hedonizm, liberalizm, postmodernizm z brakiem odniesienia do Boga, czyli praktyczny ateizm. Jak temu przeciwdziałać, co należy czynić? W Kościele wrocławskim, który jest znacząca cząstką Kościoła w Polsce, pragniemy ożywić duszpasterstwo biblijne, kontakt ze Słowem Bożym, Pismem Świętym... Chcemy być Kościołem modlącym się, przeżywającym tajemnicę swoją i Boga w Liturgii Świętej, świętowanie dnia Pańskiego, również we wrocławskich supermarketach, w codziennym dawaniu świadectwa Chrystusowi. Modlitwa bowiem należy do istoty życia chrześcijańskiego. Centrum tego życia stanowi Eucharystia…”
Nawiązując do rozpoczynającego się sympozjum, Kaznodzieja stwierdził: „Wrocławskie Dni Duszpasterskie mają swoją długą i piękną historię. Jest to okazja, by przyjrzeć się Kościołowi, który podjął dzieło Nowej Ewangelizacji na początku trzeciego tysiąclecia. Temuż Kościołowi potrzeba ciągle nowych świadków, którzy z wielkim zaangażowaniem włączyliby się w to dzieło z odwagą i nadzieją. Wiemy wszyscy, na co chorują obecnie społeczeństwa Europy… Jesteśmy świadkami odchodzenia człowieka od Boga, od wartości chrześcijańskich i tradycji katolickiej przekazywanej dotychczas w rodzinie. Stoimy wobec nieznanego wcześniej fenomenu niewiary, demonstrowanej jako wybór postawy życiowej nie tylko przez jednostki, lecz także przez wielkie grupy społeczne. Najbardziej powszechnie to zjawisko występuje w Europie, gdzie żyje największy odsetek ludzi deklarujących brak przynależności do jakiejkolwiek religii. Pojawiły się nowe groźne wyzwania w wyniku odrzucenia norm moralnych. W wielu miejscach Europy następuje zerwanie z dziedzictwem chrześcijańskim. W konstytucji europejskiej nie wprowadzono Invocatio Dei ani nie wspomniano o roli chrześcijaństwa w historii i kulturze Europy. Wielu ludzi przeżywa wewnętrzną pustkę. Rodzi się ona w ich sercach. Ludzie szukają namiastek religii na bezdrożach skołatanej egzystencji. Próżnia duchowa jest wypełniana różnymi pseudoreligijnymi praktykami magicznymi i innymi przejawami pogaństwa. Gdzie szukać ratunku? Jaką receptę wystawić na schorzenia współczesnego człowieka? Co my chrześcijanie, będący Kościołem Chrystusowym, możemy zaoferować tym, którzy błądzą, poszukują, są zagubieni i zdesperowani? Głośmy im Ewangelię Nadziei. Mówmy im z mocą i odwagą, Chrystus, tylko On, jest źródłem nadziei dla współczesnego świata” - apelował Metropolita Wrocławski.

Wystąpienia prelegentów, jak i spotkania w mniejszych grupach miały już miejsce w auli i pomieszczeniach Papieskiego Fakultetu Teologicznego.