Trwa czas nawiedzenia naszej diecezji przez kopię Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej - Królowej Polski. Wraz z Obrazem wędruje Ewangeliarz. Wszak mamy odnowić naszą wierność Ewangelii. Piotr rzekł do Jezusa: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6, 68). Ojciec Święty mówi o Ewangelii życia, którą należy pilnie głosić. Zaś Pasterz naszej diecezji w swojej modlitwie zawierzenia powiedział: „Na początku kolejnego wieku jesteśmy znowu pełni znaków zapytania co do losu obecnego pokolenia Polaków i tych pokoleń, które po nas przyjdą. Rozum i serce podpowiada nam, aby prosić gorąco i szczerze o Twoją dalszą opiekę i obronę, Święta Boża Rodzicielko! Zawierzamy Ci, Matko Boża, (...) rodziców, młodzież i dzieci. Dopomóż nam tak wypełniać codzienne obowiązki życiowe, byśmy coraz bardziej wzrastali w miłości do człowieka i w świętości wobec Boga” (Diecezjalna modlitwa miłości i zawierzenia, Zamość, 6.03.2004).
Te słowa pełne nadziei odnosimy zarówno do samego życia, jak i źródła, z którego życie bierze swój początek. Naturalnym źródłem życia jest rodzina. Rozumiał ten problem doskonale Stefan Kardynał Wyszyński, dlatego w tekście Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego z 26 sierpnia 1956 r. znalazło się przyrzeczenie: „Matko Chrystusowa i Domie Złoty! Przyrzekamy Ci stać na straży nierozerwalności małżeństwa, bronić godności kobiety, czuwać na progu ogniska domowego, aby przy nim życie Polaków było bezpieczne. Przyrzekamy Ci umacniać w rodzinach Królowanie Syna Twego Jezusa Chrystusa, bronić czci Imienia Bożego, wszczepiać w umysły i serca dzieci ducha Ewangelii i miłości ku Tobie, strzec prawa Bożego, obyczajów chrześcijańskich i ojczystych. Przyrzekamy Ci wychować młode pokolenie w wierności Chrystusowi, bronić je przed bezbożnictwem i zepsuciem i otoczyć czujną opieką rodzicielską” (S. Wyszyński, Głos z Jasnej Góry, s. 472).
A cóż dziś widzimy? Z jednej strony ucieczka od małżeństwa i rodziny; przybywa w naszych wiejskich środowiskach samotnych mężczyzn, którzy stają się utrapieniem leciwych matek i najczęściej zasilają margines społeczny uzależnionych od alkoholu, wagabundów, bezdomnych i bezrobotnych. Przybywa matek samotnie wychowujących dzieci. Coraz bardziej kruche małżeństwa, z byle powodu rozpadają się, mając za nic ślub i przysięgę małżeńską.
Problematykę rodzinną znajdujemy także w wykładzie bp. Stanisława Wielgusa wygłoszonym w Częstochowie 29 lutego br.: „Podstawą rodziny jest zrodzenie dzieci, lecz jej celem jest wychowanie kulturalnych ludzkich istot, nauczenie odróżniania dobra od zła, wpojenie szacunku dla autorytetu Boskiego i ludzkiego, nauczenie praw Boskich i ludzkich” (S. Wielgus, Kapłan wobec ofensywy ideologii, Niedziela nr 9 [Dodatek akademicki], s. III).
W swoim przemówieniu z 15 sierpnia 1961 r. skierowanym do małżonków katolickich troskę o ognisko domowe Prymas Wyszyński określił jako „Polską rację stanu”. „Chodzi o to, aby ognisko życia rodzinnego jak najbardziej utrzymać, uświęcić, aby rodzina była miejscem szacunku i miłości. Rodzina oddana Bogu, zdrowa, wierna obyczajowi ojczystemu i ognisku domowemu, to po prostu »Polska racja stanu«. Rodzice, pamiętajcie! Przyszła w Polsce wasza godzina! Jesteśmy w tak trudnym położeniu, że często nie wiemy, jak ubezpieczyć nasz byt narodowy, jakich sił szukać, na jakiej skale się oprzeć. Nie znajdujemy ani dla naszego bytu narodowego, ani dla kultury chrześcijańskiej innego oparcia, jak tylko zdrową rodzinę. Rodzice! Wasza godzina w Polsce nadeszła. Nie myślcie, że kto inny uratuje nasz Naród. Nas uratuje zdrowa rodzina katolicka! Macie już w rodzinach stworzyć środowisko wszechstronnej formacji waszych dzieci: duchowej, moralnej, obywatelskiej i religijnej. Bóg musi się czuć dobrze w waszych rodzinach, wśród waszych i swoich dzieci. Stwórzcie z rodziny dom Boży i bramę niebios, prawdziwą szkołę religijnego nauczania i wychowania” (S. Wyszyński, Głos z Jasnej Góry, s. 136-137). Te słowa powinien każdy odnieść do siebie.
Abp Józef Michalik przestrzega: „Jeżeli chcemy służyć Ewangelii, nie powinniśmy ograniczać się do narzekania na zło. Wprawdzie trzeba je zauważyć, »docenić« jego niebezpieczną rolę, nie pomniejszać naiwnie obecności grzechu w życiu własnym i innych, ale pamiętać, że od narzekania nie przybędzie dobra. Dobro trzeba czynić. Kroczyć drogą miłości, mimo że niekiedy jest trudna, ale tym bardziej staje się piękna” (J. Michalik, Służyć Ewangelii nadziei w: Niedziela nr 11 [Dodatek akademicki], s. VI).
Podsumowaniem niech będą słowa M. Konopnickiej: „Kochasz ty dom, rodzinny dom? Sercem rodzinnych progów strzeż”. Dlatego potrzebne jest nam to nawiedzenie. Dlatego z Matką Odkupiciela bądźmy mocni nadzieją.