Aspekty diecezji

Skwierzyna

W sobotę 11 września wyruszyła z parafii pw. św. Mikołaja Biskupa ze Skwierzyny pielgrzymka do sanktuarium rokitniańskiego. Pielgrzymowanie do tronu rokitniańskiej Pani, któremu przewodzą kapłani ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo: ks. Paweł Kucharski CM i ks. Sławomir Czuj CM, stanowi dla wszystkich uczestników wielkie przeżycie. W pielgrzymce bierze udział coraz więcej osób, w tym roku było ich ok. 190, w tym s. Agnieszka Koszut ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia wraz z grupą Dzieci Maryi. W Rokitnie pielgrzymi uczestniczyli we Mszy św., którą celebrował ks. prob. Dariusz Kurek CM oraz odprawili Drogę Krzyżową, którą prowadził dk. Paweł Zych CM. M.

Żary

Reklama

Już po raz drugi uczennice Katolickiego Gimnazjum oraz Szkoły Języków Obcych Word Master w Żarach gościły w Columba-Neef-Realschule w Neustift w malowniczej Bawarii. Tygodniowy pobyt obfitował w wiele atrakcji: wycieczki do Passau i do Regensburga, wizyta w redakcji Mittelbayerische zeitung. Młodzież oczarowana była katedrą św. Stefana i jedyną w Niemczech kopalnią grafitu. W Dniu Sportu Szkolnego (tzw. Bundessportspiele) jedna z polskich uczennic zdeklasowała swoje rywalki, zdobywając dyplom z własnoręcznym podpisem byłego prezydenta Niemiec Johannesa Raua. Uczennice z Polski nocowały u swoich niemieckich rówieśniczek, z których część była im znajoma z wcześniejszych kontaktów. Gospodarze dołożyli wszelkich starań, aby godziny popołudniowe i wieczory przebiegały w miłej, rodzinnej atmosferze - organizowano wycieczki, spotkania rodzinne, wyjścia na basen, wspólne zabawy itp. Było to doskonałą okazją sprawdzenia swoich umiejętności językowych. Niezaprzeczalnym jest fakt, że pojednanie budowane przez młodzież obydwu państw przebiega zdecydowanie lepiej niż to, które oferują nam politycy po obu stronach Odry i Nysy. B. M.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zielona Góra

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży już po raz kolejny organizuje „Akcję Edukacyjną KSM”. Ma ona na celu zapobieganie nikłej znajomości przez dzieci, młodzież i dorosłych języków obcych. Organizowane są kursy języków: angielskiego, niemieckiego, francuskiego, hiszpańskiego oraz rosyjskiego. Zajęcia prowadzone będą na różnych poziomach zaawansowania przez profesjonalny zespół lektorów, pracujący pod kierownictwem dr. Marka Kuczyńskiego z Uniwersytetu Zielonogórskiego. Grupy liczyć będą po 11 osób, co zapewni uczestnikom naukę w miłej i komfortowej atmosferze. Zajęcia odbywać się będą dwa razy w tygodniu po 90 min. Informacji udziela: Biuro KSM. ul. Aliny 7, 65-329 Zielona Góra, tel. (68) 320-72-96.

Duszpasterstwo Rodzin zaprasza na rekolekcje małżeńskie „Dialog we dwoje”, które odbędą się w dniach 8--10 października. W czasie tych rekolekcji każde małżeństwo może odświeżyć wzajemne uczucia, pogłębić wzajemną miłość, odkryć ją na nowo. Zapisy i szczegółowe informacje u Piotra i Marioli Narowskich, tel. (0-68) 326-88-01.

Jednym zdaniem

9 września w Kostrzynie bp Adam Dyczkowski przewodniczył Mszy św. z okazji jubileuszu 40-lecia Szkoły Podstawowej im. Przyjaciół Ziemi.

9 września bp Paweł Socha uczestniczył w Częstochowie w obradach sekcji Komisji Episkopatu Polski ds. duchowieństwa, sekcji ds. stałej formacji.

10 września bp Paweł Socha przewodniczył w Paradyżu obradom diecezjalnej komisji ds. stałej formacji kapłanów.

10 września bp Adam Dyczkowski wziął udział w obchodach 80-lecia Lasów Państwowych w Zielonej Górze.

10 września w kościele pw. św. Michała Archanioła w Świebodzinie koncertem inauguracyjnym rozpoczęto I Festiwal Muzyczny im. Marcina Agricoli.

11 września bp Paweł Socha poświęcił ołtarz w kościele filaialnym pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Dłużku, parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubsku.

11 września w obchody XX-lecia parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski w Gorzowie Wielkopolskim uczestniczył bp Adam Dyczkowski.

12 września Mszą św. na pl. Kopernika w Babimoście, której przewodniczył bp Adam Dyczkowski, rozpoczęły się obchody Lubuskiego Święta Plonów.

12 września w parafii pw. św. Anny w Szczańcu odbyło się spotkanie związane z założeniem nowego oddziału Akcji Katolickiej przy tej parafii.

13 września sprzed zielonogórskiego ratusza do kościoła pw. Najświętszego Zbawiciela wyruszył czarny marsz młodzieży. W świątyni młodzi ludzie uczestniczyli we Mszy św. w intencji ofiar w Biesłanie.

Zaproszenia

Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Żaganiu zaprasza 1 października o godz. 20.00 na 17. Nowennę Fatimskich Nocy Pokuty.

Terenowe Biuro Radia Maryja i Telewizji Trwam przy parafii pw. Wniebowzięcia Najswiętszej Maryi Panny w Żaganiu wznowiło swoją działalność. Biuro czynne jest w każdy piątek w godz. 17.00 - 18.00.

W Muzeum Miejskim w Nowej Soli do 15 października br. można oglądać wystawę „Owady - bogactwo życia”.

Ramka: Zmieniły się godziny otwarcia Magazynu Pomocy Żywnościowej i Składu Rzeczy Używanych Caritas mieszczących się w Zielonej Górze przy ul. Dworcowej 21. Obecnie magazyn otwarty jest od poniedziałku do piątku w godz. 10.00-14.00.

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.